Μικρά παραμύθια που νανουρίζουν το θεριό που κρύβεις μέσα σου

Μικρές ιστορίες που τις υφαίνουμε με το νου μας.
Πότε μας ελαφραίνουν και πότε στέκονται σαν πέτρα βαριά στο στήθος μας.
Είναι κάποια πράγματα που δεν τολμούμε να τα ρωτήσουμε.
Δεν ξέρουμε και αν θα μάθουμε ποτέ την αλήθεια. Είναι τα μυστικά που θάβονται μα κανείς δε θέλει να τα ψάξει. Αγαπάμε την αλήθεια μα κάνει πάντα τη ζωή μας καλύτερη;
Είναι ανάγκη να γνωρίζουμε τις απαντήσεις σε όλες τις ερωτήσεις; Αποκαλύπτουμε μήπως εμείς τις πιο κρυφές πτυχές του εαυτού μας; Έχουμε το δικαίωμα να κρατάμε κάποια πράγματα για μας. Αυτά για τα οποία δεν είμαστε και τόσο περήφανοι.
Αυτές τις στιγμές που νικάει το ζώο μέσα μας. Τότε που δεν ήμασταν τόσο εμείς μα εκείνος ο κακός εαυτός. Τον κρύβεις πίσω απ’ τις φιλοδοξίες απ’ την ανάγκη σου να αγγίξεις το θείο.

 Μα σου παίζει παιχνίδια και ξαναέρχεται μπροστά σου ζητώντας την προσοχή σου. Είναι φορές που δεν ανήκεις ούτε στον εαυτό σου. Δεν ανήκεις πουθενά.

Και τότε πάλι πλάθεις όμορφες ιστορίες που ξεγελούν τη θλίψη σου. Μηδενίζουν την ανυπαρξία. Και κολλάει μεταξύ τους τα εναπομείναντα κομμάτια. Φοβάσαι για λίγο πως ζεις ψεύτικα. Φτιάχνεις μόνο μικρά παραμύθια, όπως νανουρίζουν τα παιδιά έτσι κοιμίζεις το θεριό που έχεις μέσα σου. Είναι η εποχή που κρύβεται στη φωλιά του. Και όπως κάθε παραμύθι σε οδηγεί σε μια αλήθεια όταν πλέον έχεις γλυκαθεί και αντέχεις να μάθεις να αποδεχτείς.
Τα σφάλματα τα δικά σου μα και τα σφάλματα των άλλων.
Και είναι και εκείνες οι μαύρες ιστορίες που σφυρηλατούν οι φόβοι πάνω στο παρόν σου.

Αυτές που θολώνουν τη σκέψη και την οδηγούν στο σκοτάδι. Οι φοβίες σε κυνηγάνε και εσύ μένεις αβοήθητος. Δε θες βοήθεια.

Τις καλείς εσύ ο ίδιος στο πλευρό σου.

Για ποιες αμαρτίες σου θέλεις άραγε να αυτοτιμωρηθείς;

Πόσα βράδια να θυσιάσεις στα ανείπωτα, στα ανύπαρκτα. Που παίρνουν μορφή μόνο στη ζοφερή σου φαντασία. Η τιμωρία που επιβάλουμε οι ίδιοι στον εαυτό μας οδηγούν μήπως πιο κοντά στη λύτρωση; Και αν ναι πόσο αντέχεις να στερείς στον εαυτό σου τη χαρά, την απόλαυση, την αγάπη;

Γιατί αν αγαπάς τον εαυτό σου δεν τον τιμωρείς. Θυμώνεις μαζί του μα δεν τον θυσιάζεις. Χτίζεις κάθε μέρα σκαλοπάτια για να φτάσεις στον γαλάζιο εαυτό σου. Ακόμα και αν δεν τον αγγίξεις ποτέ θα έχεις καταφέρει να ανυψώσεις το εγώ σου λίγο πιο πάνω.

Πηγή: http://wp.loveletters.gr/%CF%80%CF%8C%CF%83%CE%B7-%CE%B1%CE%BB%CE%AE%CE%B8%CE%B5%CE%B9%CE%B1-%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%AD%CF%87%CE%B5%CE%B9%CF%82-%CF%83%CF%84%CE%B9%CF%82-%CE%B5%CF%81%CF%89%CF%84%CE%AE%CF%83%CE%B5%CE%B9%CF%82/