Στα ταξίδια του νου δεν υπάρχουν σύνορα

Μοιάζει σαν να άργησε.
Κι όμως εγώ ακόμα περιμένω.
Στέκομαι στην άκρη και κοιτάζω με ανυπομονησία τα καράβια που φεύγουν.
Θέλω να κουνήσω το μαντήλι σε όσους μένουν πίσω.
Σε όσους θα ανυπομονούν για το γυρισμό μου.
Και ας είμαι εδώ ποτέ μου δεν έχω νιώσει το φευγιό μου περισσότερο.
Ο νους ταξιδεύει δίχως περιορισμούς.
Δεν τον ορίζω, δεν τον φυλακίζω.
Που τρέχεις καλέ μου;
Δίχως να σε νοιάζει ο τόπος.
Δίχως να σε νοιάζει ποιος σε περιμένει στο λιμάνι.
Μόνος.
Δίχως αποσκευές.
Δίχως να τον νοιάζει γιατι και πως.
Δίχως να τον νοιάζει πόσο θα λείψει.
Για τον νου δεν υπάρχει χρόνος.
Για τον νου υπάρχει μόνο η λαχτάρα.
Η λαχτάρα για την φυγή.
Που δε σε αφήνει να σταθείς σε ένα μέρος.
Δε σε αφήνει να ρίξεις άγκυρα.
Όπου και αν πας αυτός θα σκέφτεται τον επόμενο σταθμό.
Ο επόμενος σταθμός ίσως κρύβει τις λαχτάρες.
Ίσως τις ζωντανέψει.
Πόσο αξίζουν;
Και πόσο θα θελες να κλειστούν στα δυο σου χέρια.
Όλα αυτά αναλογίζεται και ταξιδεύει, δεν πατάει στη γη.
Και ας αργεί το καράβι της, έχει ήδη φύγει και δεν την αγγίζει κανένας και τίποτα.
Αυτά τα ταξίδια του μυαλού δίχως περιορισμούς.
Που φωλιάζουν μέσα σου και δεν μπορείς να απαλλαχτείς από αυτά αν δεν γίνεις σκλάβος τους.

Μάθε απ'τον πόνο και μην τον αφήνεις να σε στοιχειώνει!

Κάθε πόνος και ένα μάθημα.
Κάθε λάθος και ένας δάσκαλος.
Αλλιώς γίνεται δαίμονας.
Δαίμονας που σε καταδιώκει μέχρι να σε αρπάξει στα φριχτά του νύχια.
Μα είσαι μαχητής και του ξεφεύγεις.
Γίνεσαι μαχητής για να του ξεφεύγεις.
Μην τον καλείς.
Μην τον προκαλείς.
Μην τον προσκαλείς.
Η δύναμη που κρύβει ένας άνθρωπος στην ψυχή του είναι απερίγραπτη.
Σε αυτή να γραπώνεσαι κάθε φορά που ένα κύμα πλησιάζει.
Μη βυθίζεσαι.
Μην τα παρατάς.
Μην χάνεσαι σε σκέψεις, σε φόβους.
Κάθε φορά που κάτι στραβώνει να σκέφτεσαι τις στιγμές που ήσουν δυνατός.
Πιο δυνατός απ’ τις ήττες σου.
Ναι είσαι πιο δυνατός από αυτές.
Σκύψε μόνο για λίγο και ύστερα προχώρα.
Γενναίος δεν είναι όποιος δε φοβάται.
Μα εκείνος που παρ’ όλο που φοβάται προχωράει.
Μην παλεύεις με το μέσα σου.
Γιατί σε αυτές τις μάχες μπορεί και να χάσεις.
Και αυτές είναι οι χειρότερες ήττες.
Οι τρικλοποδιές που εσύ σου βάζεις.
Είσαι δυνατός.
Πίστεψε το και άφησε πίσω σου ότι σε πονάει, ότι σε προβληματίζει, ότι σε χαλάει, ότι σου τη δίνει στα νεύρα.
That’s life…
Βρες τις χαλαρές τις πλευρές..αυτές τις όμορφες που μοιάζουν σαν ερημικές παραλίες στο ηλιοβασίλεμα…
Υπάρχουν…λίγη προσπάθεια θέλει και μάτια ανοιχτά για να τις αναγνωρίσεις…
Κλείσε το κασετόφωνο που παίζει μέσα στο κεφάλι σου…και βρες νέες όμορφες μελωδίες …

Στα απλά είναι η αλήθεια..εκεί κρύβεται η ευτυχία!

Γίνε απλός όσο μπορείς..τα σύνθετα, τα πολυσύνθετα δε φέρνουν την ευτυχία. Μα είναι φορές που μπλέκεσαι σε δρόμους περίεργους.  Σε δρόμους που και εσύ ο ίδιος δε γνωρίζεις γιατί θέλεις να κάνεις εντύπωση. Θέλεις να εντυπωσιάσεις και το ίδιο το εγώ σου. Να μείνεις έκθαμβος μπροστά στην ομορφιά, στην εξωτική ομορφιά που προέρχεται από ξένα μέρη. Από εκεί που ποτέ δεν πήγες και όμως το ήθελες τόσο. Από εκεί που θαυμάζεις και όμως δε ξέρεις το γιατί..γιατί δεν είναι δικό σου….γιατί δεν είναι εσύ. Ακόμα και κάτι που δεν κατανοείς το θαυμάζεις και σου φαίνεται κάτι άλλο από εσένα. Μα που πήγε η ουσία, που χάθηκε; Ποια είναι η ουσία; Μα φυσικά η ουσία είναι ο,τι μιλάει στην καρδιά. Τι έχει την ίδια γλώσσα. Τι τη ζωντανεύει. Τι είναι αυτό που της δίνει και πάλι χρώμα; Αυτό είναι το εξωτικό. Αυτό που μιλάει την ίδια γλώσσα. Γιατί πόσο αξιοπερίεργο είναι αυτό; Να μιλάς την ίδια  γλώσσα. Και να νιώθεις δίχως εξηγήσεις. Να νιώθεις γιατί μιλάει η φύση σου και η αλήθεια σου. Αυτή την αλήθεια άκουσε την. Μη την χαραμίζεις. Μη της κλείνεις την πόρτα. Παρ’ την αγκαλιά και δείτε μαζί πως καίγονται τα άδικα στο τζάκι. Πως σε ζωντανεύει το δίκιο.

Μη φυλακίζεσαι στα πρέπει και στα αν!

Κάποια πράγματα δεν αλλάζουν. Στη προσπάθεια μας να αλλάξουμε κάτι υπάρχει μεγαλύτερος κίνδυνος να αλλάξουμε εμείς οι ίδιοι. Έπειτα ακολουθεί η αποδοχή. Γιατί διαφορετικά οτι μας ενοχλεί μπορεί να μας φυλακίσει. Να μας φυλακίσει μέσα στην ελπίδα μας πως θα γίνει κάποια ανατροπή, κάποια έκπληξη και η πορεία θα έρθει με την μεριά μας. Δέξου την πραγματικότητα ως έχει. Ακόμα και όταν δεν είναι όπως την ονειρεύτηκες. Μη φυλακίζεσαι στα πρέπει και στα αν.
Αν η ζωή σου ήταν αλλιώς δε θα ήσουν εσύ ο ίδιος. Και δεν χρειάζεται όλα να είναι τέλεια. Ούτε χρειάζεται, μα δεν πρόκειται και ποτέ να είναι. Η τύχη φτιάχνει τα δικά της σενάρια. Σενάρια που μερικές φορές ξεπερνούν και τη δική σου φαντασία. Και για να συνεχίσει το "έργο" πρέπει και εσύ να παίξεις τους ρόλους σου. Μπορεί να μην είναι αυτοί που ονειρεύτηκες. Μπορεί να μην ξέρεις που θα σε οδηγήσουν, και ποιος θα γίνεις μέσα από αυτούς τους ρόλους. Αλλά ξέρεις πως θες να συνεχίσεις, και δε θα γίνεις σκλάβος των φιλοδοξιών σου. Δεν τις ξεχνάς, μα μπορούν και να περιμένουν. Αποδέχεσαι λοιπόν κάθε ανατροπή και συνεχίζεις. Σε μια αβέβαιη συνέχεια που είναι όμως πέρα για πέρα πέρα αληθινή. Και η αλήθεια αξίζει περισσότερο απο οτιδήποτε άλλο.

Οι αδυναμίες μας ξυπνούν τη δύναμη μας!

Ψηλά πολύ ψηλά θα στείλω σαν σαΐτα ό,τι με ενοχλεί..ό,τι με τρώει, ό,τι βρίσκεται μέσα μου βαθιά και ανεβαίνει κάθε τόσο για να μου θυμίζει την ανθρώπινη μου φύση..την αδύναμη μου φύση. Με ενοχλούν οι αδυναμίες μου, και όμως με καρτερούν κάθε τόσο με μάτια δυνατά, με μάτια ανυπόμονα με οδηγούν για λίγα λεπτά σε δύσβατα μονοπάτια. Οι δυσκολίες σε διαλέγουν γιατί αντέχεις. Και όσα αντέχεις σε συντροφεύουν. Σε θυμώνουν γιατί θα ήθελες να ήσουν μια θάλασσα δίχως κύματα..δίχως παράπονα. Μα είσαι μια θάλασσα καθάρια..μόνο στα βάθη σου κρύβονται σκουριές που έρχονται στην επιφάνεια όταν τις κοιτάς. Αποροφιέσαι σε αυτές και ξεχνάς την καθαρότητα σου..ξεχνάς τη γαλήνη σου. Αξίζει να μαυρίζεις την ύπαρξη σου με αυτές τις σκουριές;.. Άρπαξε τες με όλη σου τη δύναμη..
Μη πνίγεσαι μέσα τους..άρπαξε τες και στείλε τις μακριά, όσο πιο μακριά μπορείς. Βυθίσου μετά και πάλι στη γαλήνη σου να εξαγνιστείς, να καθαρίσεις κάθε γωνιά της ψυχής σου. Και μετά πάλι απ' την αρχή. Συνεχίζεις..πάντα θα συνεχίζεις. Μα συνέχισε απολαμβάνοντας την ησυχία σου. Αυτή τη δυνατή ησυχία και σιωπή που απλώνεται μέσα σου ύστερα απο κάθε κερδισμένη μάχη. Κάθε μάχη που δόθηκε απο καρδιάς είναι κερδισμένη. Κάθε μάχη που δόθηκε με φόβο χάνεται. Διάλεξε τη ζωή που σιγοκαίει μέσα σου, διάλεξε την ελπίδα που η φλόγα της παραμένει άσβεστη ως το τέλος. Πέτα τη σαΐτα μακριά σαν να είναι η τελευταία σου. Σαν να είναι η μοναδική σου. Και έτσι όπως θα φεύγει ξέχασε την..αποχαιρέτισε την..ευχαρίστησε την για την ευκαιρία που σου έδωσε να ανακαλύψεις όλη σου τη δύναμη.

Το ταξίδι των ονείρων περνάει μέσα από μάχες!

Είναι μεγάλη τύχη να βλέπεις τα όνειρα σου να πραγματώνονται. Και αποδεικνείεται περίτρανα όλες τις φορές πως η εκπλήρωση είναι απλά η αρχή. Είναι το πρώτο σκαλί μιας καινούργιας σκάλας που καλείσαι να ανέβεις. Όση υπομονή είχες για να περιμένεις να το αγγίξεις, άλλη τόση και ακόμα παραπάνω χρειάζεται για να το κρατήσεις. Η χαρά και η μαγεία είναι στην αρχή κυρίως, μετά χρειάζεται δουλειά, πολύ δουλειά. Σίγουρα θα αμφισβητήσεις τον ίδιο σου τον εαυτό. Θα σκεφτείς πως είσαι φτιαγμένος για κάτι άλλο, δεν ξέρεις να κάνεις όνειρα, είναι καλύτερα να τα παρατήσεις και να αρχίσεις να κυνηγάς κάτι καλύτερο. Το ταξίδι της προσπάθειας είναι ακόμα πιο συναρπάστικο από ότι περίμενες όμως. Καθημερινός μόχθος. Καθημερινές διαψεύσεις του εαυτού σου που ισχυρίζεται πως δεν μπορείς. Πτώσεις μετά την ανηφόρα. Και ανηφόρα μετά από πτώσεις. Μια διαδρομή ατελείωτη. Σταματάς που και που και αναρωτιέσαι αν αξίζει όλο αυτό. Κάτι που σε βάζει σε τέτοιο κόπο, σε μια τροχιά ανακατεύθυνσης, και επαναπροσδιορισμού. Που σε κάνει να αλλάζεις όρια, που έχει εντάσεις. Φυσικά και αξίζει. Μέσα από τέτοιες μάχες βγαίνεις ένας άλλος. Σίγουρα πιο δυνατός και πιο σοφός. Ακόμα και αν κάποιες στιγμές βγεις χαμένος και χρειαστεί να κάνεις επανεκίνηση. Ακόμα και τότε θα πεις...το ταξίδι όμως άξιζε!!!

Εκτίμησε όσα έχεις για να αποκτήσεις όσα επιθυμείς!

Τα όνειρα μοιάζουν με τον ήλιο στο τέλος της διαδρομής. Όσο και αν τρέχεις να τον αγγίξεις όλο και αυτός απομακρύνεται. Βλέπεις ανθρώπους που έχουν τα πάντα και δεν είναι ποτέ ευχαριστημένοι. Και βλέπεις ανθρώπους που έχουν λίγα και όμως χαμογελούν από καρδιάς. Εκτιμούν τη ζωή αλλιώς. Εκτιμούν και χαίρονται όσα έχουν  και ας είναι λίγα. Κοιτώντας λοιπόν όσα βρίσκονται στην απέναντι όχθη ξεχνάμε αυτά που βρίσκονται στη δική μας. Και τι μας κάνει να πιστεύουμε πως αν τα αποκτήσουμε τότε θα λάμψουμε..τότε θα αγγίξουμε τον ήλιο; Αν δε μπορούμε να χαρούμε και τα αδειανά μας χέρια..αν γεμίσουν τότε θα τα εκτιμήσουμε περισσότερο; Ή θα ξεκινήσουμε ένα καινούργιο κυνήγι ξεχνώντας να χαρούμε. Και αν χρόνια ζούμε δίχως αυτά, κοιμώντας μόνοι σε διπλό κρεββάτι. Μήπως αντέχουμε και δεν τα έχουμε ανάγκη όσο πιστεύουμε;
Μήπως το ζητούμενο είναι να έχουμε κάτι να κυνηγάμε και όχι να απολαύσουμε τα κεκτημένα μας; Γιατί όταν πλέον γίνονται δικά μας χάνουν την αξία τους. Όμορφο να κυνηγάς μα ακόμα πιο όμορφο να απολαμβάνεις. Να ψάχνεις να βρεις τις κρυμμένες απολαύσεις, τις κρυμμένες αλήθειες, το κρυμμένο φως. Ακόμα και όταν πιστεύεις πως όλα αυτά έχουν χαθεί, να συνεχίσεις να ψάχνεις για κρυμμένα διαμάντια στην άμμο. Και αυτό το κυνήγι αξίζει. Να προπονείς τον εαυτό σου να δεχτεί τις μεγάλες χαρές, απολαμβάνοντας πρώτα τις μικρές.

Η καλύτερη στιγμή για να σε αγαπήσεις είναι τώρα!

Θες να γίνεις άλλος. Κάποιος άλλος, που δε θα πνίγεται από τα τόσα συναισθήματα
Φλόγες που ανάβουν κάθε στιγμή.
Θυμός, άσβεστος θυμός, που έρχεται που και που η λογική και τον κοπάζει μα δεν αργεί να ξαναφουντώσει
Θυμός για όσα στερήθηκες και κυρίως για όσα στερείς εσύ στον ίδιο σου τον εαυτό.
Θυμός και για τον ίδιο τον θυμό.
Γιατί έχεις ένα παράπονο στα χείλη
Τι συνέβη;
Πού κρύφτηκε το τόσο φως που φώλιαζε στην ψυχή σου;
Πώς σκοτείνιασαν έτσι τα μάτια σου;
Πόσα σου λείπουν τελικά;
Μα πιστεύω κατά βάθος κάτι που δε θέλω να το ξεστομίσω.
Κάτι που δε θέλω να το παραδεχτώ.
Κάπου κρύφτηκε η αγάπη.
Γι’ αυτό σκυθρωπιάζεις. Γι’ αυτό ασχήμυνες έτσι ξαφνικά..
Κάπου χάθηκε, και πώς την βρίσκουν άραγε;
Αγάπη για σένα, γιατί όταν δεν έχεις αγάπη για σένα δεν μπορείς να νιώσεις και την αγάπη γύρω σου..
Αυτό το μυστικό που κρύβεις.
Μα δε θες να το πεις πουθενά.
Η αγάπη που ζεσταίνει την καρδιά, δίνει φωτιά στο βλέμμα και φωτίζει όλο το πρόσωπο, όλη την ύπαρξη, την πλάση όλη!
Αγάπη.
Τόσο απλή μα τόσο δύσκολη κάποιες στιγμές.
Το ξέρεις πως υπάρχει μέσα σου, μα σαν κάτι να την έριξε σε λήθαργο και προσπαθείς να την ξυπνήσεις.
Το προσπαθείς για λίγο, μα πάλι με στη διάρκεια της μέρας θα την χάσεις.
Και πιστεύεις πως φταις για όλα.
Ναι, εσύ φταις για όλα!
Για τα λάθη σου, για τα λάθη όλων φταις εσύ.
Νιώθεις ενοχές και ένα βάρος μέσα σου ασήκωτο…
Και έτσι όπως σκοτεινιάζεις, σαν μαγνήτης έλκεις γύρω σου και άλλο σκοτάδι!
Κι άλλο σκοτάδι..
Κι άλλο σκοτάδι..
Ψάχνεις τον ήλιο.
Ή καλύτερα θες να τον ψάξεις.
Μα καλύτερα αύριο. Άστο, αύριο..
Και όλο το αναβάλεις..
Αναβάλεις αυτό το ταξίδι και κάπως έτσι αναβάλεις τη ζωή σου όλη..
Μα τώρα, καλύτερα τώρα.
Τώρα που πονάει τόσο..
Τώρα και ας πονάει τόσο.
Πηγή:loveletters.gr

Μάθε από τον πόνο και μην τον αφήνεις να σε στοιχειώνει

Κάθε πόνος και ένα μάθημα.
Κάθε λάθος και ένας δάσκαλος.
Αλλιώς γίνεται δαίμονας.
Δαίμονας που σε καταδιώκει μέχρι να σε αρπάξει στα φριχτά του νύχια.
Μα είσαι μαχητής και του ξεφεύγεις.
Γίνεσαι μαχητής για να του ξεφεύγεις.
Μην τον καλείς.
Μην τον προκαλείς.
Μην τον προσκαλείς.
Η δύναμη που κρύβει ένας άνθρωπος στην ψυχή του είναι απερίγραπτη.
Σε αυτή να γραπώνεσαι κάθε φορά που ένα κύμα πλησιάζει.
Μη βυθίζεσαι.
Μην τα παρατάς.
Μην χάνεσαι σε σκέψεις, σε φόβους.
Κάθε φορά που κάτι στραβώνει να σκέφτεσαι τις στιγμές που ήσουν δυνατός.
Πιο δυνατός απ’ τις ήττες σου.
Ναι είσαι πιο δυνατός από αυτές.
Σκύψε μόνο για λίγο και ύστερα προχώρα.
Γενναίος δεν είναι όποιος δε φοβάται.
Μα εκείνος που παρ’ όλο που φοβάται προχωράει.
Μην παλεύεις με το μέσα σου.
Γιατί σε αυτές τις μάχες μπορεί και να χάσεις.
Και αυτές είναι οι χειρότερες ήττες.
Οι τρικλοποδιές που εσύ σου βάζεις.
Είσαι δυνατός.
Πίστεψε το και άφησε πίσω σου ότι σε πονάει, ότι σε προβληματίζει, ότι σε χαλάει, ότι σου τη δίνει στα νεύρα.
That’s life…
Βρες τις χαλαρές τις πλευρές..αυτές τις όμορφες που μοιάζουν σαν ερημικές παραλίες στο ηλιοβασίλεμα…
Υπάρχουν…λίγη προσπάθεια θέλει και μάτια ανοιχτά για να τις αναγνωρίσεις…
Κλείσε το κασετόφωνο που παίζει μέσα στο κεφάλι σου…και βρες νέες όμορφες μελωδίες …

http://wp.loveletters.gr/%CE%BC%CE%AC%CE%B8%CE%B5-%CE%B1%CF%80%CF%8C-%CF%84%CE%BF%CE%BD-%CF%80%CF%8C%CE%BD%CE%BF-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CE%BC%CE%B7%CE%BD-%CF%84%CE%BF%CE%BD-%CE%B1%CF%86%CE%AE%CE%BD%CE%B5%CE%B9%CF%82-%CE%BD%CE%B1/

Μην μιζεριάζεις άλλο, απόλαυσε το τώρα σου και ζήσε τη στιγμή

Από ποιο κύτταρο γεννιέται το ανικανοποίητο;
Και αν ικανοποιηθεί τι θα έχουμε μετά για να παραπονιόμαστε;
Γιατί όλο μιζεριάζουμε;
Ακόμα και αν κατακτούμε στόχους χρόνων καταλήγουμε να βρίσκουμε ψεγάδια.
Είναι τελειομανία ή αρρώστια τελικά.Είναι σίγουρα υγιές να επιθυμείς το καλύτερο. Μα αν καταλήγεις πάντα να θες κάτι που δεν έχεις μήπως τελικά κρατάς το καλύτερο και δεν το ξέρεις. Είσαι ευτυχισμένος μα διέφυγε της προσοχής σου γιατί πάλι ήσουν απασχολημένος με φιλοδοξίες, λάθη, ατέλειες και με αυτό το κομμάτι που λείπει. Σταμάτα να βλέπεις το ποτήρι μισοάδειο.Και αφού δε μπορείς να το βλέπεις έτσι φρόντισε να το γεμίσεις. Είναι πόνος να μη χαίρεσαι τις μέρες που περνάν. Να αφήνεις να χάνονται. Κάνε κάθε μέρα ν’ αξίζει.

Βάλε λίγο παραπάνω καρδιά σε ότι κάνεις. Λέγε ευχαριστώ για ότι έχεις κατακτήσει. Και νιώσε τη γαλήνη που προκαλεί αυτή η λέξη. Νιώσε γαλήνη με το μέσα σου. Γιατί απλά το αξίζεις. Δέξου τις καταστάσεις που δεν είναι όπως τις ονειρεύτηκες δίχως να αντιστέκεσαι.

Πες και στον αιώνιο κριτή που κρύβεις μέσα σου να σωπάσει επιτέλους γιατί πολύ μας κούρασε.

Αυτός ο κριτής σου αφερεί χρόνια.

Αυτός ο κριτής σε εμποδίζει να βγάλεις φτερά και να νιώθεις ελεύθερος.

Στείλ’ τον εξορία λοιπόν..εκεί που του αξίζει.

http://wp.loveletters.gr/12716-2/

Να χτίζεις όνειρα και να ζεις την αγάπη

Πόσο κενή η ζωή μας όταν λείπει αυτό το φλογερό συναίσθημα από μέσα μας.
Η ανάγκη να κατακτήσουμε κάτι.
Και δεν εννοώ ένα πιθανό ερωτικό σύντροφο …αλλά οτιδήποτε άλλο.
Οτιδήποτε θα δώσει νόημα στη ζωή μας.
Θα ντύσει το πρόσωπο μας με χαμόγελα και με αυτή την αόρατη μάσκα ομορφιάς.
Που ενώ είσαι η ίδια..λάμπεις και όλοι αναρωτιούνται το γιατί.
Όταν αυτό το κάτι λείπει από μέσα σου.
Όταν δεν έχεις ένα σκοπό κάθε πρωί όταν ξυπνάς.
Όταν κατά τη διάρκεια της ημέρας δεν οραματίζεσαι πως θα ‘ταν η ζωή σου αν είχες αυτό το κάτι μέσα στη ζωή σου.
Τότε η μάσκα ομορφιάς διαλύεται.
Και ντύνεται με μια μάσκα άδεια…κενή και ανούσια.
Μην αφήνεσαι για πολύ καιρό σε τέτοιες καταστάσεις.
Είναι εύκολο να τα παρατάς, να μιζεριάζεις και να σκυθρωπιάζεις.
Να λες η ζωή είναι δύσκολη.
Η ζωή είναι γεμάτη πόνο.
Ναι κάπως έτσι είναι.
Μα το δικό μας το χρέος είναι να χτίζουμε όνειρα.
Να βρίσκουμε την ομορφιά μέσα στην ασχήμια.
Να χαρίζουμε ένα χαμόγελο έτσι χωρίς αιτία.
Και να δινόμαστε.
Να δινόμαστε σε ότι καταπιανόμαστε.
Να αφήνουμε μικρά κομμάτια απ’ την καρδούλα μας.
Γιατί έτσι αξίζει να ζεις μόνο.
Να βρίσκεις το προσωπικό σου χτυποκάρδι και οξυγόνο.
Και να μην περιμένεις κανέναν να στο χαρίσει.
Αντιθέτως να χαρίζεις εσύ ομορφιά απ’ την λάμψη που σε περιβάλει.
Και κυρίως αγάπη.
Βρες λοιπόν το προσωπικό σου κίνητρο.
Βρες τι θα είναι αυτό που θα κάνει τη ζωή σου να αξίζει.
Βαλ’ το στο μυαλό σου..στη καρδιά σου μα μη το βγάλεις στιγμή από’ κει μέχρι να το κρατήσεις στα χέρια σου.
Θέλει την καθημερινή σου φροντίδα.
Να το ποτίζεις για να χαρείς τα άνθη του.
Να το χαϊδεύεις και να του μιλάς για να μην αισθάνεται στιγμή μόνο.
Και το κυριότερο μην τα παρατήσεις όταν τα πρώτα εμπόδια φανούν στο δρόμο σου.
Γιατί θα’ ρθουν πολλά.
Και αυτά δεν είναι εκεί για να σε κάνουν να λυγίσεις.
Μα για να οπλιστείς με δύναμη και κουράγιο για να συνεχίσεις.
Γιατί για ότι αγαπάς πολεμάς.
Και δεν το βάζεις κάτω.
Αυτή είναι η κινητήρια δύναμη..η αγάπη.
Μην κατευθύνεσαι λοιπόν από άλλες δυνάμεις.
Ψάξε την αγάπη μέσα σου.
Και ότι ποθείς καν’ το για πάντα δικό σου.
Όχι μόνο για να κάνεις τη ζωή σου καλύτερη.
Αλλά για να κάνεις και τον κόσμο καλύτερο.
Να αφήσεις το προσωπικό σου σημάδι.

http://wp.loveletters.gr/%CE%BD%CE%B1-%CF%87%CF%84%CE%AF%CE%B6%CE%B5%CE%B9%CF%82-%CF%8C%CE%BD%CE%B5%CE%B9%CF%81%CE%B1-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CE%BD%CE%B1-%CE%B6%CE%B5%CE%B9%CF%82-%CE%B3%CE%B9%CE%B1-%CF%84%CE%B7%CE%BD-%CE%B1%CE%B3/

Οι μαυροφορεμένοι εχθροί και πάλι στην πόρτα μου

Με μια παρέα αποτσίγαρα στο τασάκι και τον καπνό να με τυλίγει συνεχίζω να γκρεμίζω εφιάλτες.

Πλέον οι μαυροφορεμένοι εχθροί δεν στέκονται εδώ για μέρες όπως κάποτε.

Μοιάζουν με ταξιδιώτες που ξέμειναν από καύσιμα και διανυκτέρευσαν για μια νύχτα σε ένα φθηνό κατάλυμα.

Στη μέση ενός δρόμου αδιέξοδου.

Πόσοι τέτοιοι δρόμοι απλώθηκαν μπροστά μου και εγώ να τους αντισταθώ αδύνατον.

Και οι εφιάλτες ξέρουν πολύ καλά πώς να μου κρατούν συντροφιά.

Να γεμίζουν το κενό που άφησαν πίσω τους τα όνειρα της προχθεσινής βραδιάς.

Αυτά που σε αφήνουν με την πίκρα για τη χαρά που σου χάρισαν.

Για τη χαρά που ήταν για τόσο λίγο.

Και όμως άξιζαν, δεν πειράζει.

Θα θυμάσαι τα φωτεινά χαμόγελα που έβγαιναν κατευθείαν μέσα από την ψυχή.

Αυτά που σου πρόσφεραν αγαλλίαση και σ’ έκαναν  να πιστέψεις πως θα κρατήσει για πολύ.

Ας είναι, χαλάλι.

Την άγγιξες την ευτυχία και ας ήταν για λίγο.

Χαλάλι.

Τώρα ξέρεις πως είναι και μόνο για τέτοιες γωνιές θα ψάξεις.

Θα  ‘ναι δύσκολο να την  ξαναβρείς..μα μη πτοηθείς.

Συνέχισε μη σταματάς.

Κλείσε τα μάτια και φέρε στο νου τις ομορφιές που αντίκρισες.

Είναι ικανές να διώξουν πέρα τον καπνό.

Και οι μαυροφορεμένοι εχθροί θα χαθούν και πάλι στα σκοτεινά τους μονοπάτια.

Ξεπέρασε τα όρια σου!

Και εκεί που λες πως δεν αντέχεις, η ζωή σου δίνει την ευκαιρία να της αποδείξεις το αντίθετο.
Αντέχεις και πολύ μάλιστα. Και κάθε μέρα χτίζεις τα όριά σου όλο και πιο πέρα. Το ότι δεν μπορείς, είναι απλά μια σκέψη και ο απόλυτα ανασταλτικός παράγοντας που μπορεί να σε εγκλωβίσει.

Να σε εγκλωβίσει και να μην θες να προχωρήσεις. Θέλει μεγάλη προσπάθεια για να γυρίσεις την πλάτη σε αυτές τις σκέψεις και ακόμα μεγαλύτερη για να σκληρύνεις τις αντοχές σου.

Και όταν η πίεση φθάνει στο απροχώρητο, το μόνο που χρειάζεσαι είναι ένα εισιτήριο για το άγνωστο.
Ναι είναι εύκολο να φύγεις. Για κάτι ομορφότερο ναι.
Μα να φύγεις γιατί πιστεύεις πως αυτό που κρατάς στα χέρια σου δε πληρεί όλες τις προϋποθέσεις σου.

Μα θα είναι ποτέ όλα τέλεια όμως.

Μάλλον όχι.
Οπότε πρέπει να φτιάξουμε μικρές τέλειες στιγμές με ότι βιώνουμε

Βάλε στην άκρη όλα εκείνα που σου στερούν τ' οξυγόνο!

Γράφει η Γεωργία Μαυρίδου

Από ποιο κύτταρο γεννιέται το

ανικανοποίητο;
Και αν ικανοποιηθεί τι θα έχουμε μετά για να παραπονιόμαστε;
Γιατί όλο μιζεριάζουμε;
Ακόμα και αν κατακτούμε στόχους χρόνων καταλήγουμε να βρίσκουμε ψεγάδια.
Είναι τελειομανία ή αρρώστια τελικά.Είναι σίγουρα υγιές να επιθυμείς το καλύτερο. Μα αν καταλήγεις πάντα να θες κάτι που δεν έχεις μήπως τελικά κρατάς το καλύτερο και δεν το ξέρεις. Είσαι ευτυχισμένος μα διέφυγε της προσοχής σου γιατί πάλι ήσουν απασχολημένος με φιλοδοξίες, λάθη, ατέλειες και με αυτό το κομμάτι που λείπει. Σταμάτα να βλέπεις το ποτήρι μισοάδειο.
Και αφού δε μπορείς να το βλέπεις έτσι φρόντισε να το γεμίσεις. Είναι πόνος να μη χαίρεσαι τις μέρες που περνάν. Να αφήνεις να χάνονται. Κάνε κάθε μέρα ν’ αξίζει.

Βάλε λίγο παραπάνω καρδιά σε ότι κάνεις. Λέγε ευχαριστώ για ότι έχεις κατακτήσει. Και νιώσε τη γαλήνη που προκαλεί αυτή η λέξη. Νιώσε γαλήνη με το μέσα σου. Γιατί απλά το αξίζεις. Δέξου τις καταστάσεις που δεν είναι όπως τις ονειρεύτηκες δίχως να αντιστέκεσαι.
Πες και στον αιώνιο κριτή που κρύβεις μέσα σου να σωπάσει επιτέλους γιατί πολύ μας κούρασε.
Αυτός ο κριτής σου αφερεί χρόνια.
Αυτός ο κριτής σε εμποδίζει να βγάλεις φτερά και να νιώθεις ελεύθερος.
Στείλ’ τον εξορία λοιπόν..εκεί που του αξίζει.

Έχω μόνο και μία υποχρέωση..να ζήσω!!!

Γιατί δεν χαιρόμαστε τις στιγμές μας, τις επιτυχίες μας, τους ανθρώπους μας;

Περνάνε μέρες ολόκληρες και ψάχνουμε για στιγμές χαράς μα αυτές είναι λιγοστές.

Γιατί τα πάντα γίνονται έχοντας μια άλλη σκέψη στο μυαλό μας.

Γιατί άλλο κρατάμε και άλλο λαχταράμε.

Και το τρελό είναι πως αυτό το κάτι που τώρα κρατάμε κάποτε το λαχταρούσαμε τόσο.

Στη τροχιά του ανικανοποίητου γυρνάμε αλλά ως πότε.

Πόσες μέρες να βλέπεις να χάνονται απ’ τα μάτια σου.

Είναι τόσες οι εκκρεμότητες.

Και τόσες οι δουλειές που πρέπει να γίνουν στη λίστα σου.

Μα σε αυτή τη λίστα πρέπει να υπάρχει μια και μοναδική προτεραιότητα.

Να ζήσω.

Αυτό και μόνο.

Να νιώσω το οξυγόνο που γεμίζει τα πνευμόνια μου.

Να νιώσω το αίμα που τρέχει στις φλέβες μου.

Τον αέρα που μου χαϊδεύει το πρόσωπο.

Και τις ακτίνες του ήλιου που με τυφλώνουν.

Να χαρώ και να γαληνέψω στον ήχο του κελαϊδίσματος του πουλιού που τραγουδάει έξω απ’ το παράθυρο μου.

Να χαθώ σε μια αγκαλιά και ένα φιλί.

Να μοιράσω και να δεχτώ χαμόγελα.

Όλα είναι απλά τόσο απλά.

Μα εμείς τα περιπλέκουμε, χανόμαστε στις σκέψεις μας και στη δίνη του άγχους που μας κατακλύζει.

Πρέπει να γίνουμε και πάλι παιδιά.

Τότε που η ζωή ήταν ένα παιχνίδι και μόνο παιχνίδι.

Δεν πρέπει να γυρίζουμε στο χθες αυτό είναι το λάθος μας.

Να μετανιώνουμε για τα λάθη που έχουμε κάνει.

Και να φοβόμαστε το άγνωστο που φέρνει το αύριο.

Και ξέχναμε.

Συνέχεια το ξεχνάμε.

Το τώρα.

Πρέπει να βάζουμε υπενθύμιση με τη λέξη παρόν.

Αισθάνσου τη στιγμή που ανασαίνει στα χέρια σου.

Δε γίνεται να ζήσεις μια ζωή περιμένοντας Σαββατοκύριακα, αργίες, και διακοπές.

Δε προχωράει η ζωή έτσι.

Πρέπει να ξεκλέβουμε μικρές ανάσες κάθε μέρα.

Να κλέβουμε και να σκηνοθετούμε ευτυχία.

Γιατί τα μοναδικά προβλήματα είναι όσα σχετίζονται με την υγεία μας.

Όλα τ’ άλλα είναι προβληματισμοί.

Για να έρθουν τα καλύτερα πρέπει πρώτα να τα πιστέψεις

Η αλήθεια ξεκινάει απ’ την καρδιά και βρίσκει καθημερινά διέξοδο σε ότι κάνουμε.
Aυτή που βρίσκει πόρτες κλειστές φυλακίζεται στο είναι και κάνει βουτιά στο υποσυνείδητο. Φαντάζεται πως θα ήταν η ζωή γεμάτη χρώματα. Το όνειρο παίρνει τη θέση του πραγματικού και ζεις με σκιές και φαντάσματα. Την ψυχή την βαραίνουν όσα περιμένουν ν ’ανθίσουν. Κουρασμένη τριγυρνάει μέσα από χαλάσματα και θύμησες.

Δεν επιτρέπεται να την αφήσεις μόνη. Πρέπει να την πας μια βόλτα ως το ξέφωτο εκεί όπου ξημερώνουν οι ελπίδες του κόσμου. Και λάθη και αν έκανες αυτά σου θυμίζουν πως είσαι ακόμα άνθρωπος. Τα λάθη δεν τα κοιτάμε γιατί όσο τα κοιτάμε φυτρώνουν κι άλλα στο διάβα μας. Οφείλουμε να κοιτάμε μόνο τον ήλιο. Αλλιώς πως θα φωτίσει τα σκοτάδια μας. Οι σκέψεις μας ας είναι γελαστές, τις σκοτεινές τις υιοθετήσαμε, τις βιώσαμε, το είδαμε πως οδηγούν στο πουθενά.

Ντύσε τις λέξεις σου με ότι ρούχα θέλει να φορέσει η μέρα σου. Άσε την αγάπη πηγαία να κυλήσει προς κάθε κατεύθυνση, άσε την να σβήσει από τον χάρτη o,τι σε πονά. Ακολούθα την, αυτή ξέρει που σε πάει ακόμα και ας έχει χάσει τη πυξίδα.

Αυτή φυσά και όταν γύρω σου επικρατεί άπνοια και σε βγάζει στα ανοιχτά.

Ξεκίνα και ας μη γνωρίζεις προορισμό… αυτός σε ξέρει.

Πόσο γυμνή είναι η ζωή αν η καρδιά έχει χάσει το τιμόνι. Το βλέμμα αλλάζει γίνεται ξένο ίδιο με αυτό του ψέματος. Aισθάνεσαι πουλί ξενιτεμένο που λησμονεί το γυρισμό του. Και πίσω πως γυρίζεις;

Πρέπει να μάθεις να ακούς πότε η καρδιά δυνατά καλπάζει, τα μάτια από πού παίρνουν φως και τι είναι αυτό που σου γεννά τη δίψα ,τη δίψα για ζωή.

Τα ωραία δεν είναι δύσκολο να βρουν το δρόμο προς τα εσένα αρκεί την αγκαλιά να ανοίξεις.

Ένα χαμόγελο να φορέσεις αυτό της προσμονής.

Για να έρθουν τα καλύτερα πρέπει πρώτα να τα πιστέψεις, να νιώσεις ήδη τη χαρά σαν να τα είχες.

Να ζεις τη ζωή που ονειρεύεσαι με αυτό το συναίσθημα της ευτυχίας… και αυτή δεν θα αργήσει να φανεί.

Να τη καταφθάνει.

Πηγή: http://wp.loveletters.gr/%CE%B3%CE%B9%CE%B1-%CE%BD%CE%B1-%CE%AD%CF%81%CE%B8%CE%BF%CF%85%CE%BD-%CF%84%CE%B1-%CE%BA%CE%B1%CE%BB%CF%8D%CF%84%CE%B5%CF%81%CE%B1-%CF%80%CF%81%CE%AD%CF%80%CE%B5%CE%B9-%CF%80%CF%81%CF%8E%CF%84%CE%B1/

Η αρνητικότητα χτίζει τείχη γύρω σου..και εσύ καλείσαι να τα γκρεμίσεις

Είναι φορές που αυτό που βρίσκεται μέσα στο κεφάλι μας είναι πολύ πιο δυνατό από αυτό που βρίσκεται απ' έξω.

Οι αρνητικές σκέψεις μπουρούν να μας στραγγίξουν όλη την ενέργεια.

Και από εκεί που πετάμε στα σύννεφα να έρθει μια σκέψη να σφηνωθεί στο μυαλό μας και ξαφνικά να πιάσουμε πάτο.

Αυτό το κάτι που μας χαλάει.

Αυτό το κάτι που δεν είναι όπως το φανταστήκαμε.

Αυτό το κάτι που λέμε πως ποτέ δεν θα κάναμε.

Που είναι έξω από εμάς.

Και γι’ αυτό μας κάνει να πιστέψουμε πως δεν θα τα καταφέρουμε.

Και είμαστε για άλλη μια φορά στο κατώφλι για να παραιτηθούμε.

Μήπως τελικά αυτό το δύσκολο εγχείρημα δεν είναι τίποτα άλλο από μια δοκιμασία για να μπορέσουμε να πάμε παρακάτω.

Ένα εμπόδιο που θα χρειαστεί να προσπεράσουμε για να πάμε παρακάτω.

Μια ευκαιρία για να αποδείξουμε πως μπορούμε αρκεί να το θελήσουμε.

Αρκεί να το πιστέψουμε και σιγά-σιγά να επεκτείνουμε τα όρια μας.

Γιατί έτσι γίνονται οι αλλαγές σιγά-σιγά και θέλει υπομονή.

Κάποιες φορές η ζωή έχει τα δικά της σχέδια και εμείς οφείλουμε να τα ακολουθήσουμε.

Γιατί υπάρχουν και παράμετροι που δε γνωρίζουμε, μα εκείνη τις γνωρίζει.

Αυτές τις στιγμές καλείσαι να αλλάξεις τον εαυτό σου, ή μάλλον, κομμάτια του εαυτού σου.

Και κυρίως πεποιηθήσεις γιατί αυτές είναι που μας χτίζουν τα τείχη και δεν προχωράμε.

Ξεκινάμε λοιπόν , μα με δύναμη.

Αναλογιζόμαστε όλες τις στιγμές που δείξαμε δυνατοί.

Επιστρατεύουμε όλα μας τα όπλα από εκείνες τις μάχες και προχωράμε.

Ανακαλούμε στο άλμπουμ της μνήμης μας χαρούμενες στιγμές για να πάρουμε κουράγιο.

Χτίζουμε λοιπόν τα δικά μας τείχη απέναντι στην αρνητικότητα, απέναντι σε κάθε τι που θα μας κάνει να παραιτηθούμε ή να κρυφτούμε και να μην προχωρήσουμε.

Προχωράμε λοιπόν γιατί η ζωή πρέπει να συνεχίζεται.

Γίνεται να μ' αγαπάς γι' αυτό που πραγματικά είμαι;

Μα γίνεται κάποιος να σε αγαπάει ακριβώς έτσι όπως είσαι; Να κοιτάζει τα ελαττώματα σου με γλύκα δίχως να τα αποστρέφεται; Να σε θέλει τόσο εσένα και όλα σου τα λάθη;

Δε βλέπει; Κάνει πως δε βλέπει; Ή σ’ αγαπά παρ’ όλη την αλήθεια σου;

Τότε ναι αυτός είναι ο άνθρωπος σου και είσαι ευλογημένος γιατί κρατάς στα χέρια σου ένα κομμάτι ευτυχίας που λίγοι καταφέρνουν   ν’ αγγίζουν.

Νιώθεις άραγε διαρκώς ευτυχισμένος;

Όχι δε γίνεται. Η ανθρώπινη φύση δεν το επιτρέπει. Κάτι τέτοιο είναι ουτοπικό.

Τα διαλείμματα που υπάρχουν μεταξύ των στιγμών ευτυχίας είναι αυτά που μας κάνουν να την εκτιμάμε περισσότερο.

Η δυστυχία, η απάθεια και η ευτυχία χωρίζονται από μια κλωστή.

Η μετάβαση απ’ το ένα επίπεδο στο άλλο γίνεται πολλές φορές αστραπιαία.

Αυτή είναι και η μαγεία της ζωής, το πόσο απρόβλεπτη είναι κάποιες στιγμές.

Και εκεί που λες πως η ιστορία σας έχει τελειώσει και δεν έχεις άλλες αντοχές. Όλα μπορεί ν’ αλλάξουν.

Αρκεί ο ένας απ’ τους δυο να έχει αποθέματα και να πολεμήσει και για τους δυο.

Έτσι είναι η αγάπη σε κάνει γίγαντα.

Δεν κοιτάς ο άλλος τι σου δίνει, μα τι έχεις εσύ να δώσεις και τα δίνεις δίχως να μετανιώνεις, δίχως να λυπάσαι.

Μόνο έτσι αγαπάς.

Και η δύναμη του ενός έλκει τον άλλον και αν υπάρχει ο σπόρος μέσα του δε θ’ αργήσει να φυτρώσει.

Η αγάπη είναι λουλούδι.

Και απ’ όλα τα λουλούδια το ομορφότερο.

Και όπως κάθε λουλούδι θέλει και αυτό τη φροντίδα του και μάλιστα καθημερινή.

Πότε κάτι μικρό πότε κάτι μεγαλύτερο.

Και είναι λουλούδι με αγκάθια.

Η ζήλια πάει δώρο μαζί της, είναι αναπόσπαστο κομμάτι της.

Υπάρχουν φορές που φουντώνει και άλλες που ησυχάζει.

Μα το ανησυχητικό είναι να ναρκωθεί οριστικά.

Εκεί ξυπνάει η έννοια του δεδομένου.

Είμαστε τόσο σίγουροι για την αγάπη του άλλου;

Μας κουράζει τόσο η ζωή μας που δεν αντέχουμε και το βάρος της ζήλιας στις πλάτες μας;

Ουσιαστικά κρυβόμαστε απ’ αυτήν.

Αρνούμαστε την ύπαρξη της και παύουμε να τη νιώθουμε.

Υπάρχουν κι άλλα αγκάθια, όπως είναι ο πόνος.

Δε χρειάζεται να κάνει κάτι εσκεμμένα ο άνθρωπος σου για να πονέσεις.

Πολλές φορές πονάει και μόνο η απουσία του.

Να έχεις ώρες να τον δεις και η σκιά της έλλειψης του να σε θλίβει.

Και για όλα του τ’ αγκάθια ακόμα αυτό το άνθος αξίζει ν’ ανθίσει στο κήπο σου. Χωρίς αυτό δε θα ήταν τόσο όμορφος.

Με αυτό δε θα ‘ναι ποτέ ξανά ο ίδιος.

Και στη δύση και στην ανατολή έχει πολλά να σου προσφέρει.

Και όλα αυτά τ’ αξίζεις!

Πηγή:http://wp.loveletters.gr/%CE%B3%CE%AF%CE%BD%CE%B5%CF%84%CE%B1%CE%B9-%CE%BD%CE%B1-%CE%BC%CE%B1%CE%B3%CE%B1%CF%80%CE%AC%CF%82-%CE%B3%CE%B9%CE%B1%CF%85%CF%84%CF%8C-%CF%80%CE%BF%CF%85-%CF%80%CF%81%CE%B1%CE%B3/