Πόσοι άνθρωποι ήρθαν..
Πόσοι χάθηκαν…
Πόσοι έμειναν…
Γιατί πάντα να γέρνει η ζυγαριά σε αυτούς που δεν υπάρχουν
πια εδώ..στους περαστικούς.
Αν θα κρατούσες μόνο τους αληθινούς, αυτούς που κάνανε για πάντα
κατάληψη στην καρδιά σου.
Αυτούς που αν και είχες τις πόρτες κλειστές χτυπήσανε για να
μπούνε μέσα ή μπήκανε μέσα με το έτσι θέλω.
Αυτούς που υπάρχουν ενεργά και είναι πρωταγωνιστές στη ζωή
σου και όχι κομπάρσοι.
Πόσοι είναι άραγε;;;
Πόσοι σου κάνουν like με τις πράξεις τους;
Πόσοι σε παίρνουν τηλέφωνο και δε σου στέλνουν μήνυμα στο messenger;
Πόσοι σε θυμούνται και όταν είναι χαρούμενοι;
Ποιοι σε παίρνουν για να σου πουν απλά καλημέρα και να
ακούσουν τη φωνή σου;
Πόσοι χαίρονται με την καρδιά τους στη χαρά σου;
Λίγοι ή πολλοί αυτοί είναι οι άνθρωποι σου.
Οι συνοδοιπόροι σου στη ζωή.
Είναι ωραίο να υπάρχουν εκεί ακόμα και αν με μερικούς χάνεσαι
για λίγο μα μετά όλα είναι πάλι όπως παλιά.
Εκεί στα εύκολα, εκεί και στα δύσκολα αυτοί είναι οι
αληθινοί σου.
Μην τους ξεχνάς.
Μην χάνεσαι.
Μπορεί να υπάρχουν παράπονα, διαφωνίες, εγωισμοί.
Μα αυτούς που αξίζουν δεν πρέπει να τους αφήνεις να φεύγουν.
Δεν πρέπει να βάζεις τον εγωισμό σου πάνω από μια σχέση που
έχει δοκιμαστεί και αξίζει.
Και είναι κρίμα να χάνονται οι άνθρωποι από απλούς
εγωισμούς.
Να περιμένει ο ένας τον άλλον να σηκώσει το τηλέφωνο.
Να περιμένει ο ένας τον άλλον να πει μια καλή κουβέντα.
Ναι κάποιες φορές ας κάνουμε εμείς το ξεκίνημα..χρειάζεται.
Επιβάλλεται.
Αν δε θες να ζεις μόνος κάνεις και υποχωρήσεις.
Διαφορετικά δε προχωράς παρακάτω.
Ζωή που δεν μοιράζεται..είναι ζωή κλεμμένη(Σπανουδάκης)!!!
