Μικρά παραμύθια που νανουρίζουν το θεριό που κρύβεις μέσα σου

Μικρές ιστορίες που τις υφαίνουμε με το νου μας.
Πότε μας ελαφραίνουν και πότε στέκονται σαν πέτρα βαριά στο στήθος μας.
Είναι κάποια πράγματα που δεν τολμούμε να τα ρωτήσουμε.
Δεν ξέρουμε και αν θα μάθουμε ποτέ την αλήθεια. Είναι τα μυστικά που θάβονται μα κανείς δε θέλει να τα ψάξει. Αγαπάμε την αλήθεια μα κάνει πάντα τη ζωή μας καλύτερη;
Είναι ανάγκη να γνωρίζουμε τις απαντήσεις σε όλες τις ερωτήσεις; Αποκαλύπτουμε μήπως εμείς τις πιο κρυφές πτυχές του εαυτού μας; Έχουμε το δικαίωμα να κρατάμε κάποια πράγματα για μας. Αυτά για τα οποία δεν είμαστε και τόσο περήφανοι.
Αυτές τις στιγμές που νικάει το ζώο μέσα μας. Τότε που δεν ήμασταν τόσο εμείς μα εκείνος ο κακός εαυτός. Τον κρύβεις πίσω απ’ τις φιλοδοξίες απ’ την ανάγκη σου να αγγίξεις το θείο.

 Μα σου παίζει παιχνίδια και ξαναέρχεται μπροστά σου ζητώντας την προσοχή σου. Είναι φορές που δεν ανήκεις ούτε στον εαυτό σου. Δεν ανήκεις πουθενά.

Και τότε πάλι πλάθεις όμορφες ιστορίες που ξεγελούν τη θλίψη σου. Μηδενίζουν την ανυπαρξία. Και κολλάει μεταξύ τους τα εναπομείναντα κομμάτια. Φοβάσαι για λίγο πως ζεις ψεύτικα. Φτιάχνεις μόνο μικρά παραμύθια, όπως νανουρίζουν τα παιδιά έτσι κοιμίζεις το θεριό που έχεις μέσα σου. Είναι η εποχή που κρύβεται στη φωλιά του. Και όπως κάθε παραμύθι σε οδηγεί σε μια αλήθεια όταν πλέον έχεις γλυκαθεί και αντέχεις να μάθεις να αποδεχτείς.
Τα σφάλματα τα δικά σου μα και τα σφάλματα των άλλων.
Και είναι και εκείνες οι μαύρες ιστορίες που σφυρηλατούν οι φόβοι πάνω στο παρόν σου.

Αυτές που θολώνουν τη σκέψη και την οδηγούν στο σκοτάδι. Οι φοβίες σε κυνηγάνε και εσύ μένεις αβοήθητος. Δε θες βοήθεια.

Τις καλείς εσύ ο ίδιος στο πλευρό σου.

Για ποιες αμαρτίες σου θέλεις άραγε να αυτοτιμωρηθείς;

Πόσα βράδια να θυσιάσεις στα ανείπωτα, στα ανύπαρκτα. Που παίρνουν μορφή μόνο στη ζοφερή σου φαντασία. Η τιμωρία που επιβάλουμε οι ίδιοι στον εαυτό μας οδηγούν μήπως πιο κοντά στη λύτρωση; Και αν ναι πόσο αντέχεις να στερείς στον εαυτό σου τη χαρά, την απόλαυση, την αγάπη;

Γιατί αν αγαπάς τον εαυτό σου δεν τον τιμωρείς. Θυμώνεις μαζί του μα δεν τον θυσιάζεις. Χτίζεις κάθε μέρα σκαλοπάτια για να φτάσεις στον γαλάζιο εαυτό σου. Ακόμα και αν δεν τον αγγίξεις ποτέ θα έχεις καταφέρει να ανυψώσεις το εγώ σου λίγο πιο πάνω.

Πηγή: http://wp.loveletters.gr/%CF%80%CF%8C%CF%83%CE%B7-%CE%B1%CE%BB%CE%AE%CE%B8%CE%B5%CE%B9%CE%B1-%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%AD%CF%87%CE%B5%CE%B9%CF%82-%CF%83%CF%84%CE%B9%CF%82-%CE%B5%CF%81%CF%89%CF%84%CE%AE%CF%83%CE%B5%CE%B9%CF%82/

Στο τέλος της θλίψης, υπάρχει πάντα ήλιος..

Η αγάπη κάποιες νύχτες σαν κι αυτή φοράει λευκά σεντόνια γίνεται αόρατη και ταξιδεύει σε μέρη που ακόμα δεν έχεις πάει.
Μένεις μόνη σιγοπίνοντας το κόκκινο κρασί σου που όλο μοιάζει να αδειάζει μα το παράπονο σου το γεμίζει πάλι. Πάλι αυτό το παράπονο στη στεριά ξεβράστηκε και εσύ τρέχεις να το μαζέψεις να το στείλεις πάλι στα μεγαλύτερα βάθη.
Αλλά έχει τέτοια δύναμη και τέτοιο πείσμα που ξαναγυρίζει πάλι πίσω.
Θέλει να το δεις, να το χαϊδέψεις να το ζεστάνεις λίγο.
Πάγωσε τόσα χρόνια μόνο δίχως κανέναν να βλέπει.
Θέλει να το ακούσεις, γι’ αυτό και γέμισε και ένα δεύτερο ποτήρι.
Θέλει το στοματάκι του να γλυκάνει λίγο με το κόκκινο κρασί και τα μέσα του να ζεστάνει να μπορέσει να σου ξομολογηθεί.
Τα μαλλάκια του στάζουν πάρε μια χνουδωτή πετσέτα και στέγνωσε του τα.
Βάλε του καινούργια ρουχαλάκια γιατί αυτά κολλάνε στο κορμάκι του.
Άναψε και λίγο την φωτιά και εκεί στα ξύλα που θα σιγοψιθυρίζουν το τραγούδι τους θα πετάξει τις λέξεις μια μια. Θα πετάξει και εικόνες και θα γίνουν καπνός και στάχτη.
Έτσι λυτρωμένοι και οι δυο θα τα πείτε δίχως συστολές, δίχως πρέπει.
Και θα φτιάξετε νέες λέξεις και νέες εικόνες.
Θα σταθείτε και ύστερα μες στη θαλπωρή να κοιτάτε τη φλόγα που σιγοκαίει.
Και σαν κλείσεις τα μάτια σου θα ξεγλιστρήσει απ’ την καμινάδα σαν τον κλέφτη.
Και όταν τα μάτια σου ανοίξεις την ανατολή, θα νιώσεις ένα πούπουλο αριστερά στο στήθος σου. Θα είναι η καρδιά σου που θα είναι πια ξαλαφρωμένη.
Τα ποτήρια είναι άδεια και το μπουκάλι κενό…στο τζάκι μόνο στάχτες και η πολυθρόνα απέναντι σου ακόμα υγρή. Οι κουρτίνες τραβηγμένες και το φως που σε χτυπάει κατευθείαν στα μάτια δυνατό.
Τόσο δυνατό που σε προστάζει να το κοιτάξεις μες στα μάτια.
Όχι δε διστάζεις μα ούτε και τυφλώνεσαι. Χαιρετάς τον ήλιο. Και του λες δυνατά καλώς όρισες και πάλι.

Πηγή: http://wp.loveletters.gr/10821-2/

Πέτα το σωσίβιο της σιγουριάς και κολύμπησε στα βαθιά.

Πάρε ένα ταξί, σε περιμένει στο λιμάνι η σιγουριά σου για να φύγετε.

Μην αργείς σου ‘χω βάλει και ρούχα χοντρά, αν και δε θα ‘χει κρύο εκεί που θα πάτε αλλά για να’ ναι ήσυχη η σιγουριά πως δε θα κρυώσεις αν πιάσουν μελτεμάκια. Είναι η βαλίτσα σου μεγάλη και συ ακόμα πιο μικρή.
Πέρασαν τα χρόνια και μίκρυνες μαζεύτηκες σε μια γωνιά να μη πιάνεις χώρο στων άλλων τις προσδοκίες.
Όλα τα θέλω ζωγραφιές που πετούσαν σαν σαΐτες στον ορίζοντα έφθαναν μόνο για λίγο ψηλά και ύστερα προσγειωνόντουσαν απότομα. Είχαν μονάχα να θυμούνται το παρθενικό και τελευταίο τους ταξίδι, δεν ήταν λύπη μα παρηγοριά.
Σου χάραξαν μονοπάτια να περάσεις και συ κουράστηκες ν’ ανοίξεις τα φτερά σου, έσυρες τα πόδια σου γίνοντας θνητή χόρεψες στο διάβα τους.
Και στο χορό σου επάνω πέταξες της ψυχής τα πέπλα ένα- ένα. Λαμπύριζαν στη νύχτα απ’ τα δάκρυα και έστεκαν μόνα στο χώμα.
Όμως στη δική σου τη γιορτή η θέση ήταν κρατημένη, καθόταν ένας φόβος τόσος να μη δε μοιάσεις στης κοινωνίας τα πρέπει.
Και ένα φόβος άλλος πιο ψηλός φθάνει ως το σύννεφο.
Αυτό το σύννεφο που φώλιασες όλα σου τα διαμάντια το έβαψες ροζ και το έστησες δεξιά απ’ τον ήλιο, όλα να τα κρίνει από ψηλά όλα να τα κρυφοκοιτάζει.
Στείλε ένα τόξο εκεί στο άπειρο καλό και ας μη ξέρεις σημάδι.
Το σύννεφο να σκάσει και από μέσα του να ξεχυθεί η βροχή των αστεριών, το φως τους όλο να γεμίσει τα πηγάδια σου και από εκεί βαθειά να γεννηθούν νέοι κόσμοι.
Σε αυτούς τους κόσμους κοίτα να χωρέσεις, αυτοί δικοί σου είναι.
Και μονοπάτια νέα θα χαράξεις μη φοβάσαι, αυτά θα ανοίξουν δρόμους να περπατήσεις, να χορέψεις μα να κυλιστείς όχι τέτοιο χώρο δεν έχει.
Και άσε τους άλλους να κοιτούν με απορία.
Και άσε τους να σιγοψιθυρίζουν λόγια που ν’ ακούσεις δε μπορείς.
Γιατί είσαι ήδη μακριά.
Έβαλες πλώρη και τη σιγουριά άφησες να στέκει στο λιμάνι ρημαγμένη να φωνάζει.
‘’που πας μόνη στ’ ανοιχτά και αν κύμα σηκωθεί εσύ δεν ξέρεις κολύμπι.’’
Μα εγώ δε θέλω σωσίβια. Τα σωσίβια με πνίγουν με περιορίζουν.
Ακόμα και αν βυθιστώ και ταξιδέψω ως τον πάτο, μόνη θα ‘μαι.
Ίσως λίγο να ξαποστάσω, να χαζέψω τη μαγεία του βυθού που εκεί κρύβονται απ ’τα μαργαριτάρια, τα πιο όμορφα.
Και κάπου εκεί στο χάος πετώντας και όχι αργοσέρνοντας, θα τιναχτώ μονομιάς και θα καθίσω εγώ η ίδια δεξιά απ’ τον ήλιο, να στεγνώσω απ’ του κόσμου τη φθορά και απ ’τη δική μου απελπισία.

http://wp.loveletters.gr/%CF%80%CE%AD%CF%84%CE%B1-%CF%84%CE%BF-%CF%83%CF%89%CF%83%CE%AF%CE%B2%CE%B9%CE%BF-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CF%83%CE%B9%CE%B3%CE%BF%CF%85%CF%81%CE%B9%CE%AC%CF%82-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CE%BA%CE%BF%CE%BB%CF%8D/

Έχουμε ανάγκη να αγαπάμε μα δεν αγαπάμε απο ανάγκη.

Κάποτε έτρεχε στους δρόμους μικρό κορίτσι και τα γόνατα έβαφε με κόκκινο σε κάθε ευκαιρία.
Τώρα κάθεται στον καναπέ αραχτή απολαμβάνοντας το κρασί της.
Βλέπει την ιστορία της γραμμένη στο τζάμι
Ούτε η ίδια δεν το περίμενε πως θα αντέξει στο χρόνο.
Θα αντέξει στις δυσκολίες και θα βγει πιο δυνατή απ' ότι μπήκε.

Η αγάπη θέλει δύσκολα διαφορετικά δε μεγαλώνει.
Σαπίζει πριν ωριμάσει.
Και πόσο γλυκιά είναι αυτή η ησυχία που απλώνεται παντού.
Όταν η ψυχή ζει τους πόθους της, δε ζωγραφίζει στη φαντασία, μα δημιουργεί αλήθειες .
Με αυτές τις αλήθειες πορεύεται, προχωράει, είναι ζωντανή.

Μα πως φθάνει ως εδώ μέχρι να γίνει δυνατή;
Πως και γιατί γεννιέται;
Έχουμε ανάγκη να αγαπάμε, μα δεν αγαπάμε από ανάγκη.
Στην αρχή θαμπωνόμαστε απ' τον έρωτα μα δε μας οδηγεί πάντα στο μονοπάτι της αγάπης.
Κάποιοι θέλουν να μείνουν για πάντα δέσμιοι του έρωτα , δε θέλουν να ξυπνήσουν απ' τη μέθη του και θέλουν να αναπνέουν στα σκοτάδια του.

Και τι γίνεται όταν συνέλθεις απ' τη ζάλη θα συνεχίσεις να μένεις πιστός σε αυτό που εκθείαζες μέχρι χθες;
Με τα μάτια της αγάπης βλέπεις πραγματικά τον άλλο.
Με τα μάτια του έρωτα βλέπεις αυτά που θέλεις να δεις.
Και ο πιο όμορφος δρόμος είναι όταν συνεχίζεις να είσαι ερωτευμένος αφού μάθεις ποιον πραγματικά έχεις δίπλα σου.
Μπορεί να συμβιώσει ο έρωτας με την αγάπη, μα μαγικές συνταγές δεν υπάρχουν.

Σε κάθε περίπτωση σίγουρα δεν ωφελεί να κρύβεσαι πίσω απ' τις φιλοδοξίες σου και να θεοποιείς ανθρώπους.
Ίσως το κλειδί να κρύβεται στο να αγαπήσεις τα ελαττώματα και όχι να τ'απαρνηθείς.

Και αν ελπίζεις πως θα αλλάξουν πόσες πιθανότητες υπάρχουν να γίνει αυτό πραγματικότητα;
Ένα άλλο κλειδί είναι να υπομένεις και να επιμένεις.
Τίποτα δε χτίζεται απ’ τη μια μέρα στην άλλη.
Και αν αφήσεις να σε πτοήσουν τα εμπόδια δε θα φθάσεις ποτέ στο τέρμα.

Πολλές φορές μπορεί να σκεφτείς πως πρέπει να παραιτηθείς και πως δεν αξίζει η προσπάθεια.
Ίσως και να τα παρατήσεις τελικά.
Μα αν κάτι είναι αληθινό δε θα αργήσει να ξαναγεννηθεί.
Πως αντέχεις όμως;

Είναι και αυτό μια πρόκληση. Δεν είμαστε φτιαγμένοι για τα εύκολα. Ο νους έχει μάθει να ταξιδεύει. Η καρδιά είναι φτιαγμένη για μάχες.
Και εμάς μας αξίζουν αγάπες μεγάλες.
Τα εφήμερα μόνο σπαταλούν την αξία μας και υπάρχουν για να μας θυμίζουν σε τι πορεία πρέπει να κινηθούμε.
Στην αντίθετη.

Πηγή: http://wp.loveletters.gr/%CE%AD%CF%87%CE%BF%CF%85%CE%BC%CE%B5-%CE%B1%CE%BD%CE%AC%CE%B3%CE%BA%CE%B7-%CE%BD%CE%B1-%CE%B1%CE%B3%CE%B1%CF%80%CE%AC%CE%BC%CE%B5-%CE%BC%CE%B1-%CE%B4%CE%B5%CE%BD-%CE%B1%CE%B3%CE%B1%CF%80%CE%AC%CE%BC/

Φτιάξε τη δική σου διαδρομή χωρίς φόβο, αλλά με πάθος!

Τους άλλους δεν πρόκειται ποτέ να τους ικανοποιήσεις.

Ικανοποίησε λοιπόν τον εαυτό σου.

Γιατί τότε δε θα σε νοιάζουν τα παράπονα που έχουν οι άλλοι από εσένα.

Αν εσύ ξέρεις τι ζητάς και το διεκδικείς…και το πετυχαίνεις.

Τότε ας υπάρχουν λόγια.

Ας υπάρχουν.

Τότε είσαι δυνατός και δε σε νοιάζει…

Ας είναι.

Ας πιστεύουν πως είσαι λάθος.

Ας προσπαθούν να σε βγάλουν από το δρόμο σου.

Εσύ είσαι σίγουρος για ότι διαλέγεις;

Ξέρεις γιατί το διαλέγεις;

Πιστεύεις πως είναι το καλύτερο για εσένα;

Προς τα εκεί σε οδηγεί η καρδιά σου;

Ε, τότε, καλώς να βαδίσεις σε αυτόν το δρόμο.

Και άσε τα εμπόδια να υπάρχουν.

Μη κοιτάς να βαδίσεις σε ένα δρόμο χωρίς εμπόδια πιστεύοντας πως αυτός είναι ο σωστός.

Για να έχεις το κεφάλι σου  ήσυχο.

Όχι, αυτό δεν είναι κριτήριο.

Το να βολευτείς δεν είναι κριτήριο.

Η ζωή είναι το κριτήριο.

Που βρίσκεις ζωή..

Που αναπνέεις..

Που το αίμα σου κυλάει γρηγορότερα..

Αυτό είναι το κριτήριο.

Προς τα εκεί χτίσε μονοπάτια..

Πάντα θα υπάρχουν οι αντιθέσεις.

Πάντα θα υπάρχει η πιθανότητα να έχεις κάνει λάθος.

Μη σκέφτεσαι απλά αυτό.

Ναι, το ξέρω, δε θες να αποτύχεις.

Αλλά μην αφήνεις να γίνεται εμμονή ο φόβος για αποτυχία.

Μπορεί να σου γίνει έμμονη ιδέα.

Να καταλήγεις να ζυγίζεις τόσο πολύ τα πράγματα με αποτέλεσμα να χάνεις το τρένο.

Γιατί ήθελες να είσαι σίγουρος πως είναι το σωστό, λες και δεν υπάρχουν στάσεις.

Για αυτό και πρέπει να κάνεις στάσεις για να αναλογίζεσαι την πορεία σου.

Αλλά όχι να είσαι διαρκώς σε μια στάση και να αναρωτιέσαι για το σωστό.

Τα λάθη είναι πιο γλυκά γιατί μαθαίνεις από αυτά.

Και είναι ωραίο να μαθαίνεις.

Η ζωή είναι ένα ατελείωτο μάθημα.

Μαθαίνεις τι αγαπάς, και τι όχι.

Μαθαίνεις πώς να διεκδικείς και να πετυχαίνεις.

Μαθαίνεις να ξεπερνάς τα εμπόδια με όσο το δυνατόν λιγότερες πτώσεις.

Με όσο το δυνατόν λιγότερες απώλειες.

Μαθαίνεις να ζεις.

Το να σέβεσαι τον εαυτό σου είναι δύναμη!

Μου λες πως θέλεις σεβασμό, αγάπη και τα ψάχνεις, μα τα ψάχνεις σε λάθος μέρη.
Πρώτα απ’ όλα πρέπει να τα βρεις μέσα σου.

Κατοικούν εκεί;
Βασιλεύουν εκεί;
Αν ναι, τότε θα τα λάβεις και απ’ τους άλλους.
Γιατί να σε σεβαστεί κάποιος αν δε σέβεσαι εσύ ο ίδιος τον εαυτό σου. Και δε λέω μόνο στα λόγια μα και στην πράξη.

Σέβομαι τον εαυτό μου πάει να πει διεκδικώ για μένα το καλύτερο.
Σέβομαι σημαίνει πως πιστεύω πως αξίζω το καλύτερο.
Δεν αναλώνομαι σε σχέσεις εφήμερες.
Δε μένω σε δουλειές που δε μου ταιριάζουν απλά και μόνο επειδή το έφεραν οι συνθήκες.

Σέβομαι τον εαυτό μου σημαίνει διεκδικώ.
Διεκδικώ την εξέλιξη μου.
Προσπαθώ για την εξέλιξη μου και δεν αφήνομαι στην τύχη μου.
Με σέβομαι όταν συνέχεια μαθαίνω και δεν πιστεύω πως ξέρω τα πάντα, αλλά και ούτε αισθάνομαι ενοχές που δεν ξέρω τα πάντα.

Σέβομαι τον εαυτό μου θα πει πως αναγνωρίζω το δικαίωμα μου να κάνω λάθος χωρίς να με κατακλύζουν οι τύψεις.
Με σέβομαι όταν δεν με στήνω στα τρία μέτρα σε κάθε παράπτωμα.

Δείχνω σεβασμό στο άτομο μου όταν παύω να είμαι εγωιστής και δίνομαι.
Χαρίζω την αγάπη μου και τις γνώσεις μου απλόχερα.
Δίνω αγάπη όχι για να τη πάρω σε αντάλλαγμα αλλά γιατί ξέρω πως γι’ αυτό ήρθα σε αυτή τη γη .
Για να αγαπώ.

Το ξέρω πως όλα τρέχουν τόσο γρήγορα και ξεχνάμε ακόμα και αυτά τα βασικά.
Βυθιζόμαστε στη ρουτίνα, χορεύουμε στο ρυθμό που παίζουν οι έγνοιες μας και προχωράμε.

Τυλιγμένοι απ’ το πανί της θλίψης και υπάρχουν φορές που ούτε καν το γνωρίζουμε.
Χαμογελάμε για να μας δουν.
Για να πιστέψουν οι άλλοι ότι είμαστε καλά.

Έτσι κλεισμένοι σε αυτό το ψέμα ξεγελάμε και εμάς του ίδιους.
Ναι είμαι χαρούμενος λέω.. μα να ξέρεις … έχω ξεχάσει να ζω.
Έχω ξεχάσει ν’ αγαπάω.
Τα θέλω όλα δικά μου.
Και επειδή δεν τα ‘χω όχι δεν αξίζω την ευτυχία.
Και έτσι προχωρώ.

Μέχρι τον επόμενο σταθμό.
Περιμένω κάποιον να μου χαρίσει την ευτυχία.
Μα υπάρχει κάτι που μας χαρίστηκε και αυτό είναι η ζωή μας.
Το ξεχνάμε κι αυτό μαζί με τόσα άλλα.

Μπαίνει στη λίστα των δεδομένων.
Τόσο αντιφατικό.
Η ζωή ένα δεδομένο.
Μόνο δυνατά γεγονότα μας ταρακουνάνε.
Και μας κάνουν να σεβαστούμε αυτό το υπέρτατο αγαθό.

Ευχαριστούμε το Θεό, το σύμπαν που υπάρχουμε.
Και αυτό δεν πρέπει να το λέμε μόνο αλλά και να το πράττουμε.
Δίνοντας στη ζωή μας νόημα.
Για τον καθένα μας είναι τόσο ξεχωριστό.
Είναι τόσο μοναδικό σαν το dna μας, την ταυτότητα μας.

Αυτή είναι η ταυτότητα μας.
Το νόημα μας.
Πόση δύναμη κλείνεται σε αυτά τα πέντε γράμματα.
Και αυτή είναι όλη δική σου.

Και αν το έχεις χάσει για λίγο, ποτέ δεν είναι αργά να ψάξεις να το βρεις σε νέες πηγές.
Που θα αξίζουν τον μόχθο σου.
Θα αξίζουν τον χρόνο σου.

Τον χάρτη τον έχεις κάπου κρυμμένο μέσα σου.
Ακολούθησε τα σημάδια.
Και αυτά θα σε βγάλουν στη στεριά.

http://wp.loveletters.gr