Ο βυθός είναι άγγελος και δαίμονας μαζί

Βρίσκομαι κάπου στη μέση του ωκεανού.

Εκεί που τα νερά βάφονται στο χρώμα του χάους.

Σκούρο μπλε σχεδόν μαύρο.

Σκέφτομαι να κοιτάξω κάτω μα με όλο αυτό  το απόλυτο μηδέν φοβάμαι πως θα με πιάσει ίλιγγος και θα πέσω μέσα του.

Ισορροπώ στα κύματα που έρχονται με κινήσεις ακροβάτη.

Ακροβατώ ξανά σε αυτά που βλέπω και σε αυτά που σκέφτομαι.

Τα δεύτερα αλλάζουν τα πρώτα.

Οι σκέψεις δίνουν μορφή σε ότι υπάρχει γύρω μου και  το ζωγραφίζουν με δικές τους πινελιές .

Ρίχνει φως μέσα στο μαύρο

Ο βυθός μεταλλάσσεται σε ένα υπόγειο με κρυμμένους θησαυρούς.

Παντού λαμπυρίζουν χρυσάφια, πολύτιμοι λίθοι …

Η αντανάκλαση φτιάχνει ένα τόξο πολύχρωμο, ένα ουράνιο τόξο.

Που έπεσε απ’ τα σύννεφα στο βυθό,  μα δεν έχασε την λάμψη του.

Τα παιχνίδια του φωτός σε τραβάνε κοντά τους, θέλεις να βυθιστείς στο απύθμενο χάος… πλέον δίχως φόβο μα με πάθος.

Γιατί οι θησαυροί κρύβονται εκεί..είδες ποτέ σου θησαυρό στη στεριά;

Όχι ..

Νανουρίζονται απο τα κύματα.

Εκεί δίχως να φαίνονται.

Δε πρέπει να τους ξεχνάς μα να γυρνάς που και που να τους χαϊδεύεις και να θαυμάζεις τη λάμψη τους.

Να μην στέκουν για καιρό μόνοι τους γιατί αν και πολύτιμοι θαμπώνουν.

Και τις στιγμές που θαμπώνουν τόσο  κρύβονται κάτω από  τη σκόνη.

Οι αμφιβολίες καλύπτουν την λάμψη τους.

Δεν γίνεται να λάμπεις και να αμφιβάλεις ταυτόχρονα.

Πρέπει να είσαι σίγουρος για αυτά που διαθέτεις,  για αυτά που είσαι.

Οι πολλές αμφιβολίες σβήνουν τα φώτα και ο βυθός ξαναπαίρνει το χρώμα του χάους.

Τα κύματα ψηλώνουν και οι κινήσεις πλέον πρέπει να είναι σταθερές με ακρίβεια δίχως λάθη.

Τα λάθη δεν επιτρέπονται όταν τα κύματα ψηλώνουν.

Ο φόβος μη βυθιστείς μέσα τους θα σε παρασύρει .

Μα το να κρατηθείς στο ύψος σου θα είναι σωτήριο.

Κάθε κύμα είναι και μια μάχη.

Κάθε κύμα ένα μάθημα.

Κάθε κύμα μια πρόκληση.

 

Με το βλέμμα στραμμένο στο αύριο ξεχνάμε να ζήσουμε το τώρα

Το νιώθω να πλησιάζει δε ξέρω σε ποια στροφή του χρόνου βρίσκεται αλλά κινείται πλέον στην τροχιά μου.

Δε θέλω να σπρώξω τις πέτρες από μπροστά μου έχω τη διάθεση απλά να τις αφήσω να κυλήσουν. Δε θέλω να παλέψω με τα κύματα θέλω να ταξιδέψω μαζί τους μέχρι να με βγάλουν σε στεριά.

Θα βρω άραγε ποτέ στεριά;

Αφού μου αρέσουν τόσο τα ταξίδια δε πιστεύω να αράξω και πολύ ακόμα και αν βρω.

Η λαχτάρα όταν περιμένεις να φθάσεις κάπου είναι πολλές φορές μεγαλύτερη απ’ τη χαρά που εισπράττεις όταν τελικά φθάνεις.

Αν αυτό το κάτι δεν ήταν για σένα ή γιατί συνέχεια λαχταράμε το κάτι παραπάνω.

Και πότε θα απολαύσουμε όσα με κόπο κατακτήσαμε.

Ας κάνουμε μια στάση να αναλογιστούμε που ήμασταν και που φτάσαμε.

Πως έχουμε αρκετά αγαθά για να νιώθουμε ευτυχισμένοι και δεν έχουμε ανάγκη μόνο να ξεπερνάνε διαρκώς τα όρια μας.

Το άπειρο ανοίγεται μπροστά μας πόσο άραγε διαρκεί η ευτυχία μέσα του.

Είναι μόνο στιγμές ή μπορεί να γίνει κάτι μονιμότερο.

Και αν γίνει θα αξίζει το ίδιο;

Έχουμε μάθει να καρτερούμε τις μεγάλες

στιγμές και κοιτώντας προς το μέρος τους χάνουμε τα απλά τα καθημερινά, περνούν απ ’τα χέρια μας βαδίζοντας στο πουθενά ντυμένες με ελπίδες που απογυμνώθηκαν μπροστά στη κυνικότητα μας μα δε δώσαμε καμία προσοχή.

Έτσι όπως έχουμε το βλέμμα στραμμένο στο αύριο το τώρα φεύγει δίχως να αφήσει κανένα αποτύπωμα.

Μα υπήρξαν και εκείνες οι στιγμές που άφησαν το σημάδι τους και όσο και αν τρέχαμε μπροστά με τους δείκτες του ρολογιού αγκαλιά σταθήκαμε για λίγο και κοιτάξαμε, είναι εκεί που το βλέμμα συναντήθηκε με το όνειρο.

Εκεί που η καρδιά έτρεξε πιο γρήγορα απ’ το νου και στάθηκε για λίγο να ζήσει, να νιώσει το άγγιγμα του χρόνου. Να αγκαλιάσει την απόλυτη προσωπική αλήθεια που ήταν θαμμένη κάτω από μύρια ψέματα.

Αυτές τις στιγμές κουβαλάει η ψυχή και της κρατά τις νύχτες συντροφιά ξαγρυπνώντας στο ξημέρωμα των νέων πραγμάτων.

http://wp.loveletters.gr/%CE%BC%CE%B5-%CF%84%CE%BF-%CE%B2%CE%BB%CE%AD%CE%BC%CE%BC%CE%B1-%CF%83%CF%84%CF%81%CE%B1%CE%BC%CE%BC%CE%AD%CE%BD%CE%BF-%CF%83%CF%84%CE%BF-%CE%B1%CF%8D%CF%81%CE%B9%CE%BF-%CE%BE%CE%B5%CF%87%CE%BD%CE%AC

Το κορίτσι με το κόκκινο σακίδιο

Ήτανε κάποτε ένα κορίτσι με ένα κόκκινο σακίδιο στην πλάτη.

Πήρε τους δρόμους χωρίς να γνωρίζει το που πηγαίνει.

Ήξερε όμως πως θέλει από κάπου να φύγει.

Θέλει κάπου αλλού να φτάσει.

Και ακόμα πιο πολύ θέλει να κινητοποιηθεί και να ταξιδέψει.

Δεν ήξερε πόσο καιρό θα κρατήσει αυτό το ταξίδι για αυτό και φόρτωσε το σακίδιο με πολλών λογιών αντικείμενα που φάνταζαν στο μυαλό της απαραίτητα.

Δεν ήθελε τίποτα να της λείψει.

Φοβόταν μήπως ξεχάσει κάτι το οποίο θα της φανεί χρήσιμο.

Μα και στοίβαξε μέσα και πολλά αντικείμενα που της θυμίζουν αναμνήσεις.

Φωτογραφίες, δώρα, βιβλία και μινιατούρες .

Στην πρώτη στάση της ένιωθε τους ώμους της σιγά- σιγά να καίνε.

Το σακίδιο τελικά ήταν πολύ-πολύ βαρύ μα ήθελε να αντέξει αυτό το βάρος, δεν ήθελε τίποτα να αποχωριστεί.

Η θέληση της να κρατήσει τον σάκο ως έχει ήταν πιο δυνατή από την κούραση της.

Έτσι προχώρησε, ξεκουράζοντας που και που έναν απ’ τους δυο ώμους.

Κάποιες άλλες φορές βαστώντας το σάκο στα χέρια.

Και έκανε πολύ συχνά διαλείμματα.

Μέχρι που οι στάσεις γίνανε πιο πολλές απ’ το ίδιο το ταξίδι.

Τότε κατάλαβε πως πρέπει να αδειάσει λίγο το σάκο της.

Στην αρχή λίγα στην πορεία περισσότερα.

Ξεκίνησε από αυτά που μέχρι στιγμής δεν τα χρειάστηκε ούτε μια φορά.

Στη συνέχεια αυτά που χρειάστηκε λιγότερο.

Και τέλος τα αναμνηστικά.

Πιο ανάλαφρη πλέον και σίγουρη για τον εαυτό της, χωρίς φόβους και ανασφάλειες συνέχισε  το ταξίδι της.

Επιμύθιο 1: Πολλές φορές τα σχέδια και οι αντιλήψεις μας αλλάζουν και πρέπει να καταλάβουμε πως και αυτό είναι μέρος του σχεδίου.

Επιμύθιο 2: Αν κάτι μας εμποδίζει να προχωρήσουμε παρακάτω μάλλον ήρθε η ώρα να το αποχωριστούμε.