Η δύναμη ν' αλλάξεις

Μέσα σου υπάρχει ένας μαγικός σπόρος που όμως χρειάζεται πότισμα για να ανθίσει και να σου χαρίσει τους καρπούς του.

Εσύ ο ίδιος σπέρνεις τα ζιζάνια, τα πληθαίνεις με τις πεποιθήσεις σου και συνθλίβουν τα άνθη σου.

''Δεν είμαι αρκετός για να πετύχω αυτόν το στόχο''.

''Δεν είμαι ικανός για να ευτυχήσω''.

''Δεν μου αξίζει η ευτυχία''.

''Υπάρχουν τόσοι καλύτεροι από εμένα''.

Τέτοιες σκέψεις μας απειλούν καθημερινά.

Σκέψεις που γίνονται πεποιθήσεις και έτσι χάνουμε την κατεύθυνση μας.

Χάνουμε τον στόχο μας που είναι να γινόμαστε καλύτεροι, να εξελισσόμαστε και να φτιάχνουμε το δικό μας μονοπάτι.

Όταν χάνουμε την πίστη στον εαυτό μας χάνουμε εμάς τους ίδιους.

Γινόμαστε άλλοι που ούτε και εμείς δεν μας αναγνωρίζουμε.

Εξαρτόμαστε από τις διαθέσεις των άλλων απέναντι μας.

Αν είναι θετικές έχουμε καλή διάθεση.

Αν όχι τότε ρίχνουμε βέλη.

Αν όμως δεν στηρίξουμε εμείς τον εαυτό μας στα δύσκολα.

Δεν τον φροντίσουμε, δεν τον ενδυναμώσουμε τότε ποιος;

Τότε πως θ'ανθίσει αυτός ο μαγικός σπόρος;

Όλοι είμαστε γεννημένοι με έναν τέτοιο μέσα μας.

Άλλοι μοχθούν για να τον δουν να μεγαλώνει.

Άλλοι περιμένουν να μεγαλώσει μόνος του.

Όσα καλά στοιχεία και αν διαθέτουμε αν δε τα καλλιεργήσουμε τότε θα μας αφήσουν.

Ενώ τα αρνητικά μας χτίζονται με την αδράνεια.

Μεγαλώνουν δίχως να το καταλάβουμε.

Όσο εμείς δεν νοιαζόμασταν βρήκαν το δρόμο και μεγαλώνουν με ταχύτητα φωτός.

Και χωρίς να το καταλάβουμε γινόμασταν οτι φοβόμασταν.

Και όταν το αντιληφθούμε είναι εύκολο άραγε να βρούμε το δρόμο για το μέσα μας φως;

Να βρούμε πάλι τον καλό μας εαυτό.

Θέλει πίστη.

Και πάνω απ' όλα αγάπη.

Να αγαπάς τον εαυτό σου ακόμα και αν χάθηκε κάπου στη διαδρομή.

Και δύναμη.

Δύναμη να αποδεχτείς πως έγινες κάποιος άλλος.

Και δύναμη ν' αλλάξεις.

Τα όπλα βρίσκονται μέσα σου, το μόνο που πρέπει να κάνεις είναι να ψάξεις να τα βρεις.

Άσε το φως να μπει

Ψάχνεις να βρεις ότι σου λείπει σε κομμάτια ξεχασμένα.

Σε κομμάτια ξένα.

Προσπαθείς να τραγουδήσεις μελωδίες που πλέον δεν ηχούνε, από κιθάρες ξεκούρδιστες.

Χαμόγελα που σβήσανε σε μια φωτογραφία ξεθωριασμένη.

Μα πουθενά η ψυχή σου.

Την πνιγείς στο καπνό και ψάχνεις απαντήσεις που ποτέ δε σου της δίνει.

Σε πνίγει και πνίγονται μαζί τους τα γιατί.

Γιατί τέτοια μαυρίλα ξαφνικά.

Γιατί ο ήλιος που έδυσε προχθές δε ξαναβγήκε στο παραθύρι σου.

Πολλά γιατί μαζεμένα μα οι απαντήσεις μπροστά σου και εσύ δεν θέλεις να τις δεις.

Αρνείσαι να ζεις όμως πάλι με το κεφάλι κάτω.

Δεν θες αυτή τη συννεφιά που σε έχει περιβάλει.

Και ψάχνεις να βρεις διέξοδο.

Ψάχνεις την υπομονή να βρεις την πόρτα που θα σε βγάλει έξω πάλι στη ζωή.

Η λιακάδα είναι εκεί έξω και σε περιμένει.

Βαρέθηκα τα σύννεφα.

Βαρέθηκα να βρίσκω λόγους να σκοτεινιάζω.

Και είναι πάντα τόσο πολλοί οι άτιμοι.

Τους μετράω στα αποτσίγαρα που μαζεύτηκαν πάλι βουνό και ακόμα δεν έχει μεσημεριάσει.

Γιατί πάντα να με κυνηγάνε τόσα γιατί.

Δε θέλω να δώσω απάντηση.

Θέλω μόνο να γελάσω, να καθαρίσει το βλέμμα μου απ΄τις σκέψεις και το μυαλό μου απ’ το σκοτάδι.

Είναι επιλογή να διαλέγεις το φως απ΄το σκοτάδι.

Και εγώ για σήμερα θα διαλέξω το φως γιατί με το σκοτάδι έχουμε κάνει πολύ παρέα τελευταία και μου ήταν αρκετό.

Θα διαλέξω το φως, θα το ψάξω εκεί που το έβρισκα κάτι τέτοιες μέρες με τις κουρτίνες κλειστές.

Άσε το φως να μπει…