Στα ταξίδια του νου δεν υπάρχουν σύνορα

Μοιάζει σαν να άργησε.
Κι όμως εγώ ακόμα περιμένω.
Στέκομαι στην άκρη και κοιτάζω με ανυπομονησία τα καράβια που φεύγουν.
Θέλω να κουνήσω το μαντήλι σε όσους μένουν πίσω.
Σε όσους θα ανυπομονούν για το γυρισμό μου.
Και ας είμαι εδώ ποτέ μου δεν έχω νιώσει το φευγιό μου περισσότερο.
Ο νους ταξιδεύει δίχως περιορισμούς.
Δεν τον ορίζω, δεν τον φυλακίζω.
Που τρέχεις καλέ μου;
Δίχως να σε νοιάζει ο τόπος.
Δίχως να σε νοιάζει ποιος σε περιμένει στο λιμάνι.
Μόνος.
Δίχως αποσκευές.
Δίχως να τον νοιάζει γιατι και πως.
Δίχως να τον νοιάζει πόσο θα λείψει.
Για τον νου δεν υπάρχει χρόνος.
Για τον νου υπάρχει μόνο η λαχτάρα.
Η λαχτάρα για την φυγή.
Που δε σε αφήνει να σταθείς σε ένα μέρος.
Δε σε αφήνει να ρίξεις άγκυρα.
Όπου και αν πας αυτός θα σκέφτεται τον επόμενο σταθμό.
Ο επόμενος σταθμός ίσως κρύβει τις λαχτάρες.
Ίσως τις ζωντανέψει.
Πόσο αξίζουν;
Και πόσο θα θελες να κλειστούν στα δυο σου χέρια.
Όλα αυτά αναλογίζεται και ταξιδεύει, δεν πατάει στη γη.
Και ας αργεί το καράβι της, έχει ήδη φύγει και δεν την αγγίζει κανένας και τίποτα.
Αυτά τα ταξίδια του μυαλού δίχως περιορισμούς.
Που φωλιάζουν μέσα σου και δεν μπορείς να απαλλαχτείς από αυτά αν δεν γίνεις σκλάβος τους.