Ψηλά πολύ ψηλά θα στείλω σαν σαΐτα ό,τι με ενοχλεί..ό,τι με τρώει, ό,τι βρίσκεται μέσα μου βαθιά και ανεβαίνει κάθε τόσο για να μου θυμίζει την ανθρώπινη μου φύση..την αδύναμη μου φύση. Με ενοχλούν οι αδυναμίες μου, και όμως με καρτερούν κάθε τόσο με μάτια δυνατά, με μάτια ανυπόμονα με οδηγούν για λίγα λεπτά σε δύσβατα μονοπάτια. Οι δυσκολίες σε διαλέγουν γιατί αντέχεις. Και όσα αντέχεις σε συντροφεύουν. Σε θυμώνουν γιατί θα ήθελες να ήσουν μια θάλασσα δίχως κύματα..δίχως παράπονα. Μα είσαι μια θάλασσα καθάρια..μόνο στα βάθη σου κρύβονται σκουριές που έρχονται στην επιφάνεια όταν τις κοιτάς. Αποροφιέσαι σε αυτές και ξεχνάς την καθαρότητα σου..ξεχνάς τη γαλήνη σου. Αξίζει να μαυρίζεις την ύπαρξη σου με αυτές τις σκουριές;.. Άρπαξε τες με όλη σου τη δύναμη..
Μη πνίγεσαι μέσα τους..άρπαξε τες και στείλε τις μακριά, όσο πιο μακριά μπορείς. Βυθίσου μετά και πάλι στη γαλήνη σου να εξαγνιστείς, να καθαρίσεις κάθε γωνιά της ψυχής σου. Και μετά πάλι απ' την αρχή. Συνεχίζεις..πάντα θα συνεχίζεις. Μα συνέχισε απολαμβάνοντας την ησυχία σου. Αυτή τη δυνατή ησυχία και σιωπή που απλώνεται μέσα σου ύστερα απο κάθε κερδισμένη μάχη. Κάθε μάχη που δόθηκε απο καρδιάς είναι κερδισμένη. Κάθε μάχη που δόθηκε με φόβο χάνεται. Διάλεξε τη ζωή που σιγοκαίει μέσα σου, διάλεξε την ελπίδα που η φλόγα της παραμένει άσβεστη ως το τέλος. Πέτα τη σαΐτα μακριά σαν να είναι η τελευταία σου. Σαν να είναι η μοναδική σου. Και έτσι όπως θα φεύγει ξέχασε την..αποχαιρέτισε την..ευχαρίστησε την για την ευκαιρία που σου έδωσε να ανακαλύψεις όλη σου τη δύναμη.
