Έχω μόνο και μία υποχρέωση..να ζήσω!!!

Γιατί δεν χαιρόμαστε τις στιγμές μας, τις επιτυχίες μας, τους ανθρώπους μας;

Περνάνε μέρες ολόκληρες και ψάχνουμε για στιγμές χαράς μα αυτές είναι λιγοστές.

Γιατί τα πάντα γίνονται έχοντας μια άλλη σκέψη στο μυαλό μας.

Γιατί άλλο κρατάμε και άλλο λαχταράμε.

Και το τρελό είναι πως αυτό το κάτι που τώρα κρατάμε κάποτε το λαχταρούσαμε τόσο.

Στη τροχιά του ανικανοποίητου γυρνάμε αλλά ως πότε.

Πόσες μέρες να βλέπεις να χάνονται απ’ τα μάτια σου.

Είναι τόσες οι εκκρεμότητες.

Και τόσες οι δουλειές που πρέπει να γίνουν στη λίστα σου.

Μα σε αυτή τη λίστα πρέπει να υπάρχει μια και μοναδική προτεραιότητα.

Να ζήσω.

Αυτό και μόνο.

Να νιώσω το οξυγόνο που γεμίζει τα πνευμόνια μου.

Να νιώσω το αίμα που τρέχει στις φλέβες μου.

Τον αέρα που μου χαϊδεύει το πρόσωπο.

Και τις ακτίνες του ήλιου που με τυφλώνουν.

Να χαρώ και να γαληνέψω στον ήχο του κελαϊδίσματος του πουλιού που τραγουδάει έξω απ’ το παράθυρο μου.

Να χαθώ σε μια αγκαλιά και ένα φιλί.

Να μοιράσω και να δεχτώ χαμόγελα.

Όλα είναι απλά τόσο απλά.

Μα εμείς τα περιπλέκουμε, χανόμαστε στις σκέψεις μας και στη δίνη του άγχους που μας κατακλύζει.

Πρέπει να γίνουμε και πάλι παιδιά.

Τότε που η ζωή ήταν ένα παιχνίδι και μόνο παιχνίδι.

Δεν πρέπει να γυρίζουμε στο χθες αυτό είναι το λάθος μας.

Να μετανιώνουμε για τα λάθη που έχουμε κάνει.

Και να φοβόμαστε το άγνωστο που φέρνει το αύριο.

Και ξέχναμε.

Συνέχεια το ξεχνάμε.

Το τώρα.

Πρέπει να βάζουμε υπενθύμιση με τη λέξη παρόν.

Αισθάνσου τη στιγμή που ανασαίνει στα χέρια σου.

Δε γίνεται να ζήσεις μια ζωή περιμένοντας Σαββατοκύριακα, αργίες, και διακοπές.

Δε προχωράει η ζωή έτσι.

Πρέπει να ξεκλέβουμε μικρές ανάσες κάθε μέρα.

Να κλέβουμε και να σκηνοθετούμε ευτυχία.

Γιατί τα μοναδικά προβλήματα είναι όσα σχετίζονται με την υγεία μας.

Όλα τ’ άλλα είναι προβληματισμοί.

Για να έρθουν τα καλύτερα πρέπει πρώτα να τα πιστέψεις

Η αλήθεια ξεκινάει απ’ την καρδιά και βρίσκει καθημερινά διέξοδο σε ότι κάνουμε.
Aυτή που βρίσκει πόρτες κλειστές φυλακίζεται στο είναι και κάνει βουτιά στο υποσυνείδητο. Φαντάζεται πως θα ήταν η ζωή γεμάτη χρώματα. Το όνειρο παίρνει τη θέση του πραγματικού και ζεις με σκιές και φαντάσματα. Την ψυχή την βαραίνουν όσα περιμένουν ν ’ανθίσουν. Κουρασμένη τριγυρνάει μέσα από χαλάσματα και θύμησες.

Δεν επιτρέπεται να την αφήσεις μόνη. Πρέπει να την πας μια βόλτα ως το ξέφωτο εκεί όπου ξημερώνουν οι ελπίδες του κόσμου. Και λάθη και αν έκανες αυτά σου θυμίζουν πως είσαι ακόμα άνθρωπος. Τα λάθη δεν τα κοιτάμε γιατί όσο τα κοιτάμε φυτρώνουν κι άλλα στο διάβα μας. Οφείλουμε να κοιτάμε μόνο τον ήλιο. Αλλιώς πως θα φωτίσει τα σκοτάδια μας. Οι σκέψεις μας ας είναι γελαστές, τις σκοτεινές τις υιοθετήσαμε, τις βιώσαμε, το είδαμε πως οδηγούν στο πουθενά.

Ντύσε τις λέξεις σου με ότι ρούχα θέλει να φορέσει η μέρα σου. Άσε την αγάπη πηγαία να κυλήσει προς κάθε κατεύθυνση, άσε την να σβήσει από τον χάρτη o,τι σε πονά. Ακολούθα την, αυτή ξέρει που σε πάει ακόμα και ας έχει χάσει τη πυξίδα.

Αυτή φυσά και όταν γύρω σου επικρατεί άπνοια και σε βγάζει στα ανοιχτά.

Ξεκίνα και ας μη γνωρίζεις προορισμό… αυτός σε ξέρει.

Πόσο γυμνή είναι η ζωή αν η καρδιά έχει χάσει το τιμόνι. Το βλέμμα αλλάζει γίνεται ξένο ίδιο με αυτό του ψέματος. Aισθάνεσαι πουλί ξενιτεμένο που λησμονεί το γυρισμό του. Και πίσω πως γυρίζεις;

Πρέπει να μάθεις να ακούς πότε η καρδιά δυνατά καλπάζει, τα μάτια από πού παίρνουν φως και τι είναι αυτό που σου γεννά τη δίψα ,τη δίψα για ζωή.

Τα ωραία δεν είναι δύσκολο να βρουν το δρόμο προς τα εσένα αρκεί την αγκαλιά να ανοίξεις.

Ένα χαμόγελο να φορέσεις αυτό της προσμονής.

Για να έρθουν τα καλύτερα πρέπει πρώτα να τα πιστέψεις, να νιώσεις ήδη τη χαρά σαν να τα είχες.

Να ζεις τη ζωή που ονειρεύεσαι με αυτό το συναίσθημα της ευτυχίας… και αυτή δεν θα αργήσει να φανεί.

Να τη καταφθάνει.

Πηγή: http://wp.loveletters.gr/%CE%B3%CE%B9%CE%B1-%CE%BD%CE%B1-%CE%AD%CF%81%CE%B8%CE%BF%CF%85%CE%BD-%CF%84%CE%B1-%CE%BA%CE%B1%CE%BB%CF%8D%CF%84%CE%B5%CF%81%CE%B1-%CF%80%CF%81%CE%AD%CF%80%CE%B5%CE%B9-%CF%80%CF%81%CF%8E%CF%84%CE%B1/

Η αρνητικότητα χτίζει τείχη γύρω σου..και εσύ καλείσαι να τα γκρεμίσεις

Είναι φορές που αυτό που βρίσκεται μέσα στο κεφάλι μας είναι πολύ πιο δυνατό από αυτό που βρίσκεται απ' έξω.

Οι αρνητικές σκέψεις μπουρούν να μας στραγγίξουν όλη την ενέργεια.

Και από εκεί που πετάμε στα σύννεφα να έρθει μια σκέψη να σφηνωθεί στο μυαλό μας και ξαφνικά να πιάσουμε πάτο.

Αυτό το κάτι που μας χαλάει.

Αυτό το κάτι που δεν είναι όπως το φανταστήκαμε.

Αυτό το κάτι που λέμε πως ποτέ δεν θα κάναμε.

Που είναι έξω από εμάς.

Και γι’ αυτό μας κάνει να πιστέψουμε πως δεν θα τα καταφέρουμε.

Και είμαστε για άλλη μια φορά στο κατώφλι για να παραιτηθούμε.

Μήπως τελικά αυτό το δύσκολο εγχείρημα δεν είναι τίποτα άλλο από μια δοκιμασία για να μπορέσουμε να πάμε παρακάτω.

Ένα εμπόδιο που θα χρειαστεί να προσπεράσουμε για να πάμε παρακάτω.

Μια ευκαιρία για να αποδείξουμε πως μπορούμε αρκεί να το θελήσουμε.

Αρκεί να το πιστέψουμε και σιγά-σιγά να επεκτείνουμε τα όρια μας.

Γιατί έτσι γίνονται οι αλλαγές σιγά-σιγά και θέλει υπομονή.

Κάποιες φορές η ζωή έχει τα δικά της σχέδια και εμείς οφείλουμε να τα ακολουθήσουμε.

Γιατί υπάρχουν και παράμετροι που δε γνωρίζουμε, μα εκείνη τις γνωρίζει.

Αυτές τις στιγμές καλείσαι να αλλάξεις τον εαυτό σου, ή μάλλον, κομμάτια του εαυτού σου.

Και κυρίως πεποιηθήσεις γιατί αυτές είναι που μας χτίζουν τα τείχη και δεν προχωράμε.

Ξεκινάμε λοιπόν , μα με δύναμη.

Αναλογιζόμαστε όλες τις στιγμές που δείξαμε δυνατοί.

Επιστρατεύουμε όλα μας τα όπλα από εκείνες τις μάχες και προχωράμε.

Ανακαλούμε στο άλμπουμ της μνήμης μας χαρούμενες στιγμές για να πάρουμε κουράγιο.

Χτίζουμε λοιπόν τα δικά μας τείχη απέναντι στην αρνητικότητα, απέναντι σε κάθε τι που θα μας κάνει να παραιτηθούμε ή να κρυφτούμε και να μην προχωρήσουμε.

Προχωράμε λοιπόν γιατί η ζωή πρέπει να συνεχίζεται.

Γίνεται να μ' αγαπάς γι' αυτό που πραγματικά είμαι;

Μα γίνεται κάποιος να σε αγαπάει ακριβώς έτσι όπως είσαι; Να κοιτάζει τα ελαττώματα σου με γλύκα δίχως να τα αποστρέφεται; Να σε θέλει τόσο εσένα και όλα σου τα λάθη;

Δε βλέπει; Κάνει πως δε βλέπει; Ή σ’ αγαπά παρ’ όλη την αλήθεια σου;

Τότε ναι αυτός είναι ο άνθρωπος σου και είσαι ευλογημένος γιατί κρατάς στα χέρια σου ένα κομμάτι ευτυχίας που λίγοι καταφέρνουν   ν’ αγγίζουν.

Νιώθεις άραγε διαρκώς ευτυχισμένος;

Όχι δε γίνεται. Η ανθρώπινη φύση δεν το επιτρέπει. Κάτι τέτοιο είναι ουτοπικό.

Τα διαλείμματα που υπάρχουν μεταξύ των στιγμών ευτυχίας είναι αυτά που μας κάνουν να την εκτιμάμε περισσότερο.

Η δυστυχία, η απάθεια και η ευτυχία χωρίζονται από μια κλωστή.

Η μετάβαση απ’ το ένα επίπεδο στο άλλο γίνεται πολλές φορές αστραπιαία.

Αυτή είναι και η μαγεία της ζωής, το πόσο απρόβλεπτη είναι κάποιες στιγμές.

Και εκεί που λες πως η ιστορία σας έχει τελειώσει και δεν έχεις άλλες αντοχές. Όλα μπορεί ν’ αλλάξουν.

Αρκεί ο ένας απ’ τους δυο να έχει αποθέματα και να πολεμήσει και για τους δυο.

Έτσι είναι η αγάπη σε κάνει γίγαντα.

Δεν κοιτάς ο άλλος τι σου δίνει, μα τι έχεις εσύ να δώσεις και τα δίνεις δίχως να μετανιώνεις, δίχως να λυπάσαι.

Μόνο έτσι αγαπάς.

Και η δύναμη του ενός έλκει τον άλλον και αν υπάρχει ο σπόρος μέσα του δε θ’ αργήσει να φυτρώσει.

Η αγάπη είναι λουλούδι.

Και απ’ όλα τα λουλούδια το ομορφότερο.

Και όπως κάθε λουλούδι θέλει και αυτό τη φροντίδα του και μάλιστα καθημερινή.

Πότε κάτι μικρό πότε κάτι μεγαλύτερο.

Και είναι λουλούδι με αγκάθια.

Η ζήλια πάει δώρο μαζί της, είναι αναπόσπαστο κομμάτι της.

Υπάρχουν φορές που φουντώνει και άλλες που ησυχάζει.

Μα το ανησυχητικό είναι να ναρκωθεί οριστικά.

Εκεί ξυπνάει η έννοια του δεδομένου.

Είμαστε τόσο σίγουροι για την αγάπη του άλλου;

Μας κουράζει τόσο η ζωή μας που δεν αντέχουμε και το βάρος της ζήλιας στις πλάτες μας;

Ουσιαστικά κρυβόμαστε απ’ αυτήν.

Αρνούμαστε την ύπαρξη της και παύουμε να τη νιώθουμε.

Υπάρχουν κι άλλα αγκάθια, όπως είναι ο πόνος.

Δε χρειάζεται να κάνει κάτι εσκεμμένα ο άνθρωπος σου για να πονέσεις.

Πολλές φορές πονάει και μόνο η απουσία του.

Να έχεις ώρες να τον δεις και η σκιά της έλλειψης του να σε θλίβει.

Και για όλα του τ’ αγκάθια ακόμα αυτό το άνθος αξίζει ν’ ανθίσει στο κήπο σου. Χωρίς αυτό δε θα ήταν τόσο όμορφος.

Με αυτό δε θα ‘ναι ποτέ ξανά ο ίδιος.

Και στη δύση και στην ανατολή έχει πολλά να σου προσφέρει.

Και όλα αυτά τ’ αξίζεις!

Πηγή:http://wp.loveletters.gr/%CE%B3%CE%AF%CE%BD%CE%B5%CF%84%CE%B1%CE%B9-%CE%BD%CE%B1-%CE%BC%CE%B1%CE%B3%CE%B1%CF%80%CE%AC%CF%82-%CE%B3%CE%B9%CE%B1%CF%85%CF%84%CF%8C-%CF%80%CE%BF%CF%85-%CF%80%CF%81%CE%B1%CE%B3/