Το φως γεννιέται απ' το σκοτάδι!!!

Τα γυρίσματα του χρόνου τριγυρνάμε γύρω από την φωτιά, χορεύουν μέχρι να ανατείλει ο ήλιος..δεν υπάρχουν κρίματα που να μην έχουν γίνει καπνός μέσα στις φλόγες..δεν υπάρχουν δάκρυα που να μην έχουν τα πύρινα κύματα φουντώσει.

Μέρες που πήγαν χαμένες ξαπλωμένες σε ένα ρολόι που οι δείκτες ήταν κολλημένοι και ο ύπνος τις έτρεφε εκεί, τις κρατούσε στο ίδιο σημείο.

Στο σημείο μηδέν.

Εκεί που αρχίζουν όλα.

Εκεί που τελειώνουν όλα.

Εκεί που τίποτα δεν γεννιέται και το έδαφος άνυδρο.

Ήλιοι που ξετρυπώνουν από το πουθενά και στο χάος κάνανε βουτιά.

Όλα αυτά γκρίζα σύννεφα πάνω από τον ουρανό σου…γκρίζα σύννεφα που θα σπάσουν και θα ξεπλύνουν κάθε μαύρο σημείο της καρδιάς.

Και οι στάχτες ενθύμιο των περασμένων ημερών.

Αυτών των γεμάτων με τα αν και τα πρέπει. Με τις κούφιες ελπίδες και τα ψεύτικα όνειρα.

Τα όνειρα άλλων. Τα όνειρα του παρελθόντος..του μέλλοντος μα το παρόν διαγραμμένο στον παραλήπτη τους. Γράμματα που πλανιόντουσαν δίχως προορισμό.

Μπόρες της φωτιάς. Μπόρες από αλλού φερμένες. Από αυτό το πουθενά που ξεπηδά ο ήλιος. Ήλιος και βροχή θα γίνουν ένα. Και εσύ ένα γκρίζο αστέρι θα πετάξει από πάνω του τα πέπλα και το φως θα ξεχυθεί μέχρι τον πιο μακρινό πλανήτη.

Οι πληγωμένες καρδιές ξημερώνονται εκεί πoυ ανατέλλουν τα αδύνατα

Οι μέρες που ήμασταν μαζί μοιάζουν μακρινές αλλά ακόμα έχω το άρωμα σου στα μαλλιά μου..έχω κρύψει όλες τις φωτογραφίες γιατί μέσα τους ζωντανεύουν όλες οι θύμησες..τα γέλια ακούγονται και με κουφαίνουν…πόσο διαρκεί μια στιγμή ευτυχίας σε ρωτούσα και εσύ μου έλεγες για πάντα…είχες δίκιο για πάντα και ακόμα παραπάνω. Ο ουρανός είναι μαυρισμένος και τα σύννεφα τυλίγουν το μυαλό μου. Ξυπνάω  και πάλι με την ελπίδα πως όλα θα είναι ένας εφιάλτης, μα το όνειρο ζωντανεύει και με τα μάτια ανοιχτά. Σκιές παντού, παντού αναμνήσεις. Ο καναπές που καθόμασταν αγκαλιά τα βράδια. Η κούπα που πίναμε τον καφέ μας τα πρωινά. Το κόκκινο φόρεμα που μου είχες πάρει στα πρώτα μου γενέθλια στέκει ακόμα στην ντουλάπα μου..θέλω να το κρύψω μα  αυτό δε λέει να αλλάξει θέση.

Και αυτή η μέρα ξεκινάει με την ίδια ελπίδα πως κάτι θα πάει καλύτερα, πως κάτι θα αλλάξει ξαφνικά και δεν θα θυμάμαι. Πως το μυαλό μου θα καθαρίσει, και θα διαγραφεί κάθε πόνος απ’ το κορμί μου. Και όμως οι ελπίδες μου πέφτουν στο κενό, και βλέπω το ίδιο έργο και πάλι. Θεατής και πάλι της ζωής που εκτυλίσσεται γύρω μου. Θέλω να φύγω από την ταινία πριν να πέσουν οι τίτλοι τέλους γιατί τη συνέχεια την ξέρω. Ας μου κάνει ο Θεός μια έκπληξη και ας μην έρθουν τα πράγματα όπως τα έχω προβλέψει. Και τι δε θα έδινα να εισακουστεί αυτή η προσευχή μου..το γράμμα μου να φθάσει στον Ύψιστο πριν να είναι πια αργά. Όσες μέρες και αν έχουν περάσει μια πληγωμένη καρδιά ξέρει να περιμένει..μια πληγωμένη καρδιά ξέρει να ελπίζει. Και ξημερώνεται εκεί που ανατέλλουν τα αδύνατα.