Τα όνειρα τα ζεις με λίγη καρδιά παραπάνω

Ό,τι δε γεμίζει αδειάζει.Ό,τι δε βάφεται με λευκό μαυρίζει.
Ό,τι δεν ποτίζεται μαραίνεται.
Και όπου ξεχνάς την αγάπη εμφανίζεται το μίσος.

Δεν γίνεται να έχεις όνειρα και να μην κάνεις τίποτα γι’ αυτά.Είναι σαν να έχεις ένα πουλί κλεισμένο στο κλουβί και δεν το αφήνεις να πετάξει να χαρεί την ομορφιά της ύπαρξης.
Πόσα όνειρα ξεψύχησαν γιατί τα αμελήσαμε.
Γιατί τα κλείσαμε σε μια γυάλα και τα ανεβάσαμε στο πατάρι.

Δεν είχαμε τη δύναμη;
Δεν είχαμε τη θέληση;
Ή απλά δε πιστέψαμε στην πραγματοποίηση τους.Και δεν επενδύσαμε τον απαραίτητο χρόνο.

Δεν κοπιάσαμε.
Και στο πρώτο εμπόδιο είπαμε ως εδώ είναι , τα παρατάμε.
Αυτές τις στιγμές νιώθεις προδομένος απ’ τον ίδιο σου τον εαυτό.
Αλλά και απ’ την τύχη.

Θα πεις πάλι πως είσαι άτυχος.
Και τίποτα καλό δε σου αξίζει και δεν πρόκειται ποτέ να σε βρει.
Μα αν κάνεις ένα βήμα πίσω και ξανακοιτάξεις θα δεις πως κάτι λείπει.

Αυτό είναι το χρέος σου να βρεις αυτό που λείπει και να το συμπληρώσεις.

Θέλει λίγο παραπάνω καρδιά.
Θέλει λίγο ιδρώτα παραπάνω.
Θέλει λίγο χρόνο παραπάνω.
Και θέλει να πεις πως αυτή τη φορά δεν τα παρατάω ο κόσμος να χαλάσει.

Αν ξέρεις τι θες προχωράς προς τον στόχο σου χωρίς καθυστερήσεις, χωρίς προστριβές.
Δε χάνεις τη προσήλωση σου σε κάθε περισπασμό, γιατί σίγουρα θα εμφανιστούν πολλοί.Αρκετοί θα σε αμφισβητήσουν, θα προσπαθήσουν να σου αλλάζουν γνώμη μα ο βαθύτερος σκοπός τους είναι να ενδυναμωθείς περισσότερο.

Να αποδείξεις και στον ίδιο σου τον εαυτό, τι είναι τελικά αυτό που αναζητάς.. 

Γεωργία Μαυρίδου

http://www.loveletters.gr/oles-oi-katigories/34-lovethemes/eksomologiseis/703-thelei-ligo-kardia-parapano.html

Τι γεμίζει το κενό;

Με τι γεμίζει το μέσα μας κενό;
Με την αποδοχή που διαρκώς αναζητάμε;
Με την επιβράβευση που τονώνει το εγώ μας;
Με πρόσκαιρες απολαύσεις που ύστερα μας οδηγούν σε μεγαλύτερο κενο;
Με την αγάπη;
Μερικές φορές ναι αλλα και εκεί ακόμα καταλήγουμε να χάνουμε τη μάχη με το να ζητάμε όλο και πιο πολυ.
Τίποτα τελικά δεν αρκεί για να το γεμίσει.
Και όσο το κοιτάμε αυτό όλο και μεγαλώνει.
Όμως...
Με το να στρέφουμε το βλέμμα στις ομορφιές της ζωής.
Με το να κάνουμε τον κόσμο να χαμογελάει.
Με το να ευχαριστούμε τη ζωή για ότι μας χαρίζει.
Με το να νοιώθουμε πληρότητα με όσα ήδη έχουμε.
Με το να μη κατακρίνουμε τον εαυτό μας και τους άλλους.
Με το να αξιοποιούμε τα εφόδια που διαθέτουμε.
Κάπως έτσι και με πολλούς ακόμα τρόπους που διαρκώς θα ανακαλύπτουμε θα κερδίζουμε μάχες και στιγμές.

Με τον φόβο χτίζεις κάγκελα και με την αγάπη τα γκρεμίζεις

Φοβάσαι και νοιώθεις βαριά σύννεφα να κρύβουν τον ήλιο. Φοβάσαι και ο παράδεισος μετατρέπεται μέσα σε δευτερόλεπτα σε κόλαση. Γύρω απ' την ελευθερία χτίζονται κάγκελα. Και αν έχεις μάθει να ζεις μέσα σε αυτά. Πάντα να σε τρώει το άγχος, ο φόβος, η ανησυχία. Πως θα μάθεις να είσαι ελεύθερος; Αν κάποτε πίστευες πως αξίζεις να πονάς τώρα μάθε πως αξίζεις μόνο να χαίρεσαι και να γελάς. Να είσαι ελαφρύς σαν πούπουλο και να μη σε βαραίνει καμιά πικρία. Η ψύχη είναι μόλις 24 γραμμάρια και έτσι πρέπει να την αισθάνεσαι. Ο κάθε άνθρωπος είναι ένα δώρο. Και έτσι πρέπει να βλέπει τον εαυτό του. Τα δώρα προκαλούν έκπληξη και ξεγνοιασιά

Κλείσε σε αυτά τα 24 γραμμάρια όνειρα και αγάπη. Αγάπη για τη ζωή. Αγάπη για σένα. Αγάπη γενικώς. Μόνο η αγάπη κάνει θαύματα. Ναι είναι εύκολο να μελαγχολείς. Είναι εύκολο να φοβάσαι. Είναι εύκολο να τα παρατάς και να αφήνεσαι στη μοίρα σου. Εκεί σε θέλω στο φόβο να διαλέγεις την ελευθερία. Στη μελαγχολία να ψάχνεις ένα λόγο για χαμόγελο. Στο θάνατο να βρίσκεις τη ζωή. Και δεν έχει λίγο-

λίγο. Αυτή την πόρτα την κλείνεις μεμιάς. Επιλέγεις τώρα ή ποτέ. Να μάθεις να ζεις. Δίχως δεύτερες σκέψεις. Απλά να νοιώθεις και να δέχεσαι την κάθε στιγμή τι έχει να σου προσφέρει.

Ή τρέχεις παρέα με τη ζωή ή την περιμένεις πάντα στην επόμενη γωνία

Ζεις σαν να έχεις στην τσέπη άλλες δυο ζωές.
Ζεις σαν η αιωνιοτήτα θα περιμένει εσένα.
Και σε περιμένει για το πότε θα ξεκινήσεις να ζεις.
Φορτώνεις τα λεπτά σου με λύπη, με μεταμέλεια, και αγνωμοσύνη.
Που και που ξετρυπώνεις, υψώνεις το κεφάλι σου πάνω απ' την σπηλιά.
Αρπάζεις την ψυχή σου που κρέμεται στην άβησσο.
Γκρινιάζεις για τα προβλήματα, για τα δεινά που σε βρίσκουν.
Λες πως όταν όλα φτιάξουν θα ξεκινήσεις και εσύ να χαίρεσαι.
Μα το ένα κύμα έρχεται μετά απ' το άλλο.
Η ζωή σε προκαλεί να την κερδίσεις.
Ναι δεν είναι εύκολη.
Σου κάνει κόλπα.
Εσύ θα συνεχίσεις να κρύβεσαι στη σπηλιά;
Τρέχει η άτιμη δε σε ρωτά αν είσαι έτοιμος.
Το ξέρω έχεις βρει πολλές δικαιολογίες.
Αλλά αυτή προχωράει.
Θα περιμένεις πάλι το επόμενο τρένο;
Ή θα ανέβεις σ' αυτό παρέα με τις αμφιβολίες σου;
Μπορείς να τις πάρεις μαζί σου αλλά στην επόμενη στάση καλύτερα να τις ελευθερώσεις.
Κρίμα να σου χαλάσουν το ταξίδι.