Αγάπη..ένα λουλούδι που φυτρώνει στα πιο απίθανα μέρη

Αγάπη, ένα λουλούδι που φυτρώνει σε άνυδρα μέρη.

Σε μέρη σκιερά και απόμερα.

Στους πιο μακρινούς γκρεμούς.

Στους πιο βαθείς  ωκεανούς.

Στην άκρη της ερήμου.

Σε όλα τα απίθανα σημεία αυτή ξεπετάει το μπουμπούκι της, και εκεί που δεν το περιμένεις ευωδιάζει η ψυχή σου από τα αρώματα της.

Πρέπει να ‘χεις πονέσει για να δεχτείς το χάδι της για να νιώσεις το χτύπημα της σαν κρότο μέσα στη νύχτα, ένα κεραυνό μέσα στη σιωπή.

Αν δεν έχεις πονέσει δε θα καταλάβεις την γλύκα που αφήνει στο στόμα.

Την ελαφράδα στην καρδιά.

Το ρίγος όταν πλησιάζει.

Όταν έρθει θα καταλάβεις πως όλα μέχρι εκείνη την ώρα ήταν ακίνητα, ήταν βουβά, δίχως ζωή.

Μέχρι εκείνη να έρθει.

Και θα έρθει μόνο όταν θα ξέρεις πώς να την καλοδεχτείς.

Δεν θέλει πολλές γιορτές και τραγούδια

Άλλα ούτε λόγια πολλά.

Θέλει αλήθεια και ουσία.

Θέλει βλέμμα καθάριο και μια αγκαλιά ορθάνοιχτη, θερμή.

Θα έρθει όταν θα  έχεις ραγίσει από την απουσία της.

Θα ξέρεις πώς να την χαϊδέψεις και να την κάνεις δική σου.

Μόνο τότε θα έρθει στο κατώφλι σου.

Και όσα χρόνια και αν περίμενες θα ήταν σαν να την είχες από πάντα στην αγκαλιά σου.

Σαν να γεννήθηκε μαζί σου, και ζούσε πάντα εκεί μέσα στην καρδιά σου.

Η ζωή ένα ατελείωτο ταξίδι

Ίσως αυτό που υπάρχει στην ψυχή μου να τα βλέπει όλα αληθινά.

Να τα βλέπει όλα καθάρια δίχως  μεταμορφώσεις.

Δίχως αλλαγές που γίνονται για να χωρέσει κάπου.

Η ψυχή μου ψάχνει κάπου να χωρέσει μα το ξέρει πως πουθενά δεν υπάρχει χώρος για εκείνη.

Είναι αεικίνητη πετάει από λεπτό σε λεπτό σε άλλο κλαδί.

Είναι άγρια και δεν ησυχάζει μα αποζητάει την γαλήνη.

Να γίνει βάρκα δεμένη στο λιμάνι.

Να χορεύει πότε στους ρυθμούς των κυμάτων και πότε να στέκεται εκεί ήσυχη και ακέραια.

Μα πώς να δέσει στο λιμάνι αφού διψάει για ταξίδια θέλει να φεύγει για προορισμούς που και η ίδια δε γνωρίζει.

Θέλει να φεύγει απλά να φεύγει.

Να γυρνάει για λίγο στο λιμάνι μα μόνο για λίγο.

Για να ετοιμάσει το επόμενο ταξίδι.

Τις ζηλεύει όμως αυτές τις βαρκούλες που δεν ζητάνε τίποτα άλλο, στέκουν κοντά στη στεριά μα θωρούν το πέλαγος καθημερινά και ζουν μέσα σ’ αυτό για μια ζωή.

Άλλο ένα ταξίδι και ύστερα θα αράξω λέει.

Άλλο ένα ταξίδι, και άλλο ένα και άλλο ένα.

Μα το ένα διαδέχεται το άλλο.

Αυτή η μαγεία να πουλάς τη σιγουριά σου.

Να απαρνείσαι τη βολή σου.

Γιατί ξέρεις πως είναι πολλά αυτά ακόμα που θέλεις να μάθεις.

Που θέλεις να ζήσεις.

Και αν όχι τώρα τότε πότε.

Τώρα ο καιρός είναι ευνοϊκός.

Και ακόμα και αν δεν είναι τώρα δεν φοβάται τα κύματα.

Καταλληλότερη στιγμή για ταξίδια από το παρόν ποτέ  δεν θα υπάρξει.

Καθένας μάχεται για να βρει τον δικό του δρόμο!

Να μάθεις να αντέχεις!

Όταν γύρω σου όλα γκρεμίζονται εσύ να έχεις τη δύναμη να στέκεσαι όρθιος.

Να σκύβεις μόνο για να μαζέψεις τα κομμάτια και να τα βάλεις στη σωστή σειρά.

Να φτιάξεις το πάζλ και πάλι απ’ την  αρχή.

Μέσα σου άγγελοι και δαίμονες θα μάχονται.

Οι άγγελοι θα μαζεύουν οι δαίμονες θα κλέβουν.

Και εσύ εκεί ανάμεσα στον παράδεισο και στη κόλαση να ψάχνεις να βρεις το δρόμο.

Το δρόμο για τη δική σου γη.

Για τη δική σου πατρίδα.

Εκεί που έσπειρες τα όνειρα σου.

Μερικά τα είδες να ανθίζουν, να ψηλώνουν μέχρι εκεί που ποτέ δεν φαντάστηκες πως μπορούν να πάνε.

Άλλα μεγάλωσαν λίγο, μα στη πορεία μαράθηκαν.

Δεν τα φρόντισες τόσο.

Ή δεν ήταν η μοίρα τους να ανθίσουν.

Άλλα έμειναν εκεί στο καταφύγιο τους μέσα στη γη.

Ακόμα εκεί κοιμούνται και περιμένουν.

Αυτή σου η πατρίδα είναι εκεί και σε περιμένει.

Η μάχη συνεχίζεται  κάθε μέρα.

Οι άγγελοι βγάζουν τα σπαθιά τους και δαιμονίζονται δε θα αφήσουν κανένα να σου κλέψει την πίστη.

Οι δαίμονες σκύβουν το κεφάλι τους και γυρνάνε πίσω στις κρυψώνες τους.

Τα κομμάτια μπαίνουν σιγά σιγά στη θέση τους και ο δρόμος ανοίγεται μπροστά.

Δεν είναι στρωμένος με ροδοπέταλα, μα ούτε είναι και μαραμένος.

Είναι ο δικός σου δρόμος και είναι μοναδικός.