Όσο κινείσαι ζεις, σ' έναν ρυθμό που τον ορίζεις εσύ!

Η ψυχή δε φυλακίζεται.

Δε χωράει σε όνειρα μικρά.

Βγάζει φτερά και πετάει εκεί που αισθάνεται ελεύθερη.

Ελευθερία..τόσο δύσκολη λέξη.

Ελευθερία είναι το μέρος που ο νους και η καρδιά περπατούν χέρι- χέρι ξυπόλητοι σε μια ακρογιαλιά.

Ελευθερία είναι ο αέρας που σε φουσκώνει σα μπαλόνι και πετάς και απ’ τα σύννεφα πιο πάνω.

Και αν η ψυχή σου βαραίνει απ’ τη θλίψη όσων δεν έγιναν ακόμα.

Όσων δε γίνουν ποτέ.

Απ’ τις υποσχέσεις που έδωσες στον εαυτό σου και δεν τήρησες.

Απ’ τα εμπόδια που δεν πήδηξες και τα άφησες να σε κολλήσουν στο ίδιο σημείο για χρόνια.

Απ’ τη πίστη που δεν ένιωσες.

Μόνο λίγες στιγμές άφησες το νου να ταξιδέψει και πίστεψες..

Πως ναι θα φτάσεις εκείνη η μέρα δεν αργεί.

Και όντως έφτασε.

Τότε όλη σου η ύπαρξη ένα πούπουλο να χορεύει βαλς  στον άνεμο.

Μέχρι που το βαλσάκι σίγασε και τη θέση του πήρε ένα πένθιμο μπλουζ.

Τον ξέρεις τον ρυθμό που τόσα χρόνια χόρευες στο σκοτάδι μόνη τα ήσυχα βράδια.

Νόμιζες πως ποτέ δε θα ξαναρθεί τούτη η ώρα.

Και να που οι νότες ξεκίνησαν και πάλι να ηχούν στ’ αυτιά σου.

Τα δύσκολα είναι για αυτούς που τ’ αντέχουν.

Πέφτεις γιατί ξέρεις πολύ καλά πώς να σηκώνεσαι.

Όσο πιο βαρύ το πέσιμο τόσο πιο ψηλό το ανέβασμα.

Κλείνεις το μάτι στο κακό.

Όσο και αν προσπάθησε δεν κατάφερε να σε κάνει χώμα.

Αρχίζεις και πάλι να στροβιλίζεσαι πιο βαριά μα με βήματα σταθερά.

Διασκεδάζεις τον πόνο και ξεχνιέσαι.

Κάθε που χαράζει ξημερώνουν νέοι κόσμοι.

Και συ χτίζεις τους δικούς σου κομμάτι-κομμάτι.

Δεν αφήνεις τίποτα στην τύχη.

Κάθε μέρα είναι και μια αφορμή.

Κάθε μέρα είναι και μια ευκαιρία να πλησιάζεις τον καλύτερο εαυτό σου.

Πότε πιο λίγα, πότε πιο πολλά.

Μα πάντα δε χάνεις την ευκαιρία να μαθαίνεις κάτι.

Να διευρύνεις τα όρια σου.

Όσο κινείσαι ζεις.

Πηγή: http://wp.loveletters.gr

Η ελευθερία μετριέται με θυσίες και η ζωή με ουράνια τόξα

Ζούμε για να αρέσουμε στους άλλους;

Για να εκπληρώνουμε τις προσδοκίες που έχουν από εμάς;

Ζούμε για να έχουμε κάτι να προβάλουμε προς τα έξω;

Ζούμε για να μας αποδέχονται;

Και αν ζούμε για όλα αυτά τότε μήπως είμαστε θεατές του ίδιου μας του έργου;

Η ζωή θα ήταν πιο απλή και εμείς πιο ελεύθεροι αν αποδεσμευόμασταν από την εικόνα που θα θέλαμε να δημιουργήσουμε, την ιδανική.

Αν παύαμε να  θέλουμε όλα να είναι τέλεια.

Αν σταματούσε να μας νοιάζει τι είπε  κάποιος για μας.

Δε μπορούμε να πάψουμε να ακούμε, κάθε άποψη και κάθε διαφωνία είναι δεκτή.

Αλλά η πορεία μας δεν αλλάζει.

Χαράζετε απ’ τις  πράξεις μας και δεν γυρνάει πίσω.

Ο τρόπος που αντιμετωπίζουμε τις καταστάσεις όμως μπορεί να αλλάξει.

Δεν μπορούμε να αλλάξουμε τους ανθρώπους μα την επιρροή τους ναι μπορούμε.

Η ελευθερία μετράει θυσίες.

Απαιτεί να θυσιάσεις τα πρέπει στον βωμό των θέλω σου.

Και αν το θέλω σου είναι η δημιουργία μιας ιδανικής εικόνας αυτή δεν θα αργήσει να καταρρεύσει αν τα κίνητρα σου δεν είναι ειλικρινή.

Πόσες φιλοδοξίες  που δεν ήταν δικές σου σου θόλωσαν τα μάτια.

Πόσοι πόθοι κλεμμένοι για τους οποίους ξενύχτησες.

Και μετά αναρωτιέσαι για την βροχή.

Βάρυναν τα σύννεφα απ’ τα ψέματα δεν άντεξαν και ξέσπασαν.

Η βροχή λυτρώνει.

Διώχνει ότι περισσεύει.

Σε αφήνει μόνο με τα λίγα μα με τα αληθινά.

Αν κάτι περιέχει μέσα του αγάπη τότε διαρκεί πολύ.

Όταν αργοπεθαίνει η αγάπη τότε σιγοσβήνει.

Όσες και να είναι οι απογοητεύσεις που δεχόμαστε ποτέ δεν πρέπει να χάνουμε τη δύναμη να αγαπάμε.

Ο θυμός που συσσωρεύεται μέσα μας  καλύπτει κάθε κύτταρο αγάπης.

Μα πάντα θα υπάρχει ένας λόγος να τα ζωντανέψουμε και πάλι.

Χωρίς τα σκοτάδια το φως δεν θα είχε αξία.

Βούτα το πινέλο και πάλι στο χρώμα.

Ήρθε η ώρα το ουράνιο τόξο να φανεί.

Κανείς δεν αξίζει για να σου κλέψει το χαμόγελο απ’ τα χείλη.

Βάλε και πάλι τα καλά σου.

Βάλε τα γιορτινά σου.

Το γλέντι ξεκινά.

http://wp.loveletters.gr/%CE%B7-%CE%B5%CE%BB%CE%B5%CF%85%CE%B8%CE%B5%CF%81%CE%AF%CE%B1-%CE%BC%CE%B5%CF%84%CF%81%CE%B9%CE%AD%CF%84%CE%B1%CE%B9-%CE%BC%CE%B5-%CE%B8%CF%85%CF%83%CE%AF%CE%B5%CF%82-%CE%BA%CE%B9-%CE%B7-%CE%B6%CF%89/

Τη διαδρομή σου μην την φράζεις και μην γίνεσαι εμπόδιο

Δεν φθάνει η σοκολάτα να είναι γλυκιά μα και το στόμα να είναι φτιαγμένο και έτοιμο να δεχτεί τη γλύκα.

Δεν αρκεί ο ήλιος να βγαίνει κάθε πρωί μα πρέπει και να είναι κανείς ικανός να τον δει.

Όλα στη ζωή είναι ένα πάρε δώσε.

Μπορεί να έχεις μεγάλο απόθεμα να δώσεις μα ο δέκτης να περιμένει κάτι άλλο, να μην του είναι αρκετό. Μπορεί να το προσπαθείς αλλά να μην τα καταφέρνεις γιατί δεν σε εμπνέουν οι άνθρωποι που έχεις απέναντι σου. Το ταίριασμα να μην πετυχαίνει. Και εκεί οι καλές προθέσεις δεν αρκούν.

Κάθε λουλούδι θέλει το ιδανικό έδαφος για να ανθίσει. Κάθε λουλούδι είναι ξεχωριστό. Έτσι είμαστε και εμείς. Μοιάζουμε με στοιχεία της φύσης που φτιάχνουν χημικές ενώσεις. Όλα είναι θέμα καταλληλότητας. Το ότι δεν κατάφερες να ανθίσεις κάπου δεν σημαίνει πως  έφταιγες. Απλά το ταίριασμα ήταν λάθος.

Το χαμόγελο σου να προσέχεις που το χαρίζεις γιατί δεν το αξίζουν όλοι οι άνθρωποι.

Το χαμόγελο σου είναι ανεκτίμητο και αν στο κάνουν χίλια κομμάτια τότε ποιος θα είναι ο φταίχτης;

Πρέπει να είσαι σκληρός όσες ευαισθησίες και αν σε πλημυρίζουν.

Τα παθήματα γίνονται μαθήματα.

Και ότι επαναλαμβάνεις δεν είναι λάθος  μα επιλογή.

Πόσο δύσκολο να βρεις κάπου να ανήκεις αν έχεις μάθει να ανήκεις στον εαυτό σου.

Πόσο δύσκολο μα όχι ακατόρθωτό.

Και όταν προδοθείς ξανά μην κλειστείς πάλι σε εσένα.

Δεν είναι ο σωστός τόπος για να μείνεις.

Το ότι κάποιοι δεν εκτίμησαν τα χαρίσματα σου δε σημαίνει πως δε θα βρεθούν άλλοι που θα δουν την ομορφιά που κρύβεις.

Θα κοιτάξουν μέσα απ’ τις γρίλιες να βρουν ότι ξέρεις καλά να φυλάς.

Και όσοι δεν το καταφέρουν δεν ήταν απλά οι σωστοί.

Αυτοί δεν ήταν για σένα.

Μη φοβάσαι και μην αλλάζεις.

Απλά γλύκανε λίγο τις στροφές σου.

Μη ξεχνάς να γίνεσαι καλύτερος.

Αυτός είναι ο προορισμός σου.

Μην αφήνεις κανένα να φράζει το δρόμο σου.

Και το σπουδαιότερο μη βάζεις εσύ τα εμπόδια.

http://wp.loveletters.gr/%CF%84%CE%B7%CE%BD-%CE%B4%CE%B9%CE%B1%CE%B4%CF%81%CE%BF%CE%BC%CE%AE-%CF%83%CE%BF%CF%85-%CE%BC%CE%B7%CE%BD-%CF%84%CE%B7%CE%BD-%CF%86%CF%81%CE%AC%CE%B6%CE%B5%CE%B9%CF%82-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CE%BC%CE%B7/

Τα ανείπωτα σε φυλακίζουν αλλά και σε κάνουν ταυτόχρονα να ελπίζεις

Την ώρα που η πόλη ξυπνάει το τρένο ξεκινάει την βόρεια διαδρομή του.

Στο πρώτο βαγόνι κόσμος πηγαινοέρχεται συνεχώς. Μα είναι δυο ζευγάρια μάτια που κάθονται αντικριστά κάθε μέρα.

Δε μιλούσε ποτέ ο ένας στον άλλο μα πρόσεχε ο ένας την κάθε κίνηση του άλλου.

Έφθαναν στις 7 κάθε πρωί πιάνοντας πάντα τη θέση δίπλα από το παράθυρο

Έτσι όπως εναλλάσσονταν τα τοπία

Έτσι εναλλάσσονταν και οι σκέψεις τους.

Και με ακόμα πιο γρήγορο ρυθμό.

Το μυαλό προσγειωνόταν στο τώρα κοιτώντας μόνο ο ένας μέσα στα μάτια του άλλου.

Έβλεπαν όσα στερήθηκαν και υπήρχαν μέσα τους προσδοκίες.

Κάθε πρωί κοιταζόντουσαν στον καθρέφτη και έδιναν την ίδια υπόσχεση

Σήμερα θα πω έστω μια καλημέρα.

Ένας κόμπος στο λαιμό και  το πρώτο σύμφωνο δεν αρθρώθηκε ούτε και σήμερα.

Τα βράδια πριν πέσουν για ύπνο έφερνε ο ένας τη μορφή του άλλου στο μυαλό του για να γαληνέψουν και να ονειρευτούν γλυκά.

Τα βαρετά απογεύματα στη δουλειά φτιάχνανε σενάρια για τις συζητήσεις που θα σκαράνωνανε.

Η ζωή κυλούσε, οι μέρες και οι βδομάδες περνούσανε.

Και ο ένας περίμενε από τον άλλο.

Μέχρι που ήρθε η μέρα που στο βαγόνι πια έμεινε μόνο ένας απ’ τους δυο.

Ο άλλος πια επιβιβάστηκε στο επόμενο, ή άλλαξε διαδρομή, ή άλλαξε συνήθειες.

Δε ξανάρθε πια ποτέ.

Ποτέ ξανά δεν συναντήθηκαν.

Εκείνος που έφυγε, δεν γνωρίζουμε πως πορεύτηκε.

Εκείνος που έμεινε όμως ακόμα ελπίζει.

Ελπίζει πως θα καθίσει  απέναντι του και  θα πει όσα δεν τόλμησε ποτέ να πει.

Αυτός ο κόσμος μόνο από την αγάπη θα σωθεί

Κάπου έξω από τον κόσμο που βλέπουμε υπάρχει ένας πλανήτης γεμάτος με γράμματα

Εκεί καταφθάνουν οι ευχές των ερωτευμένων κάθε που ο ήλιος βουτάει στη θάλασσα για να βρει τα όνειρα της..που τα θάβει εκεί γιατί δεν αντέχουν στις αχτίδες του.

Δεν αντέχει να τα βλέπει γιατί είναι ακόμα απραγματοποίητα υπάρχουν μόνο στο μυαλό της και πουθενά αλλού.

Οι ελπίδες με τα κομμάτια που κάποτε είδαν το φως του ήλιου ενώνονται και φτιάχνουν νέα υλικά.

Την βασανίζουν για αυτό και αυτή τα κρύβει στο βυθό της να μη τα βλέπει κανείς ούτε εκείνη.

Όταν η πανσέληνος όμως ξεπροβάλει αρχοντικά στο φόντο του ουρανού.

Παύει να κρύβεται από τους άλλους και τον εαυτό τους.

Οι ευχές ξεφαντώνουν και γίνονται πυροτεχνήματα.

Μια γιορτή στήνεται εκεί στα απόκοσμα.

Ένα πανηγύρι που τους χωράει όλους.

Ζωντανούς και νεκρούς.

Νεκρούς έρωτες.

Και αυτούς τους αγέννητους τους πιο πληγωμένους.

Τα μωρά που ήρθαν στη ζωή μα πέθαναν στην κοιλιά της μάνας τους

Και η μάνα ποτέ δε ξεχνά όσα χρόνια και αν περάσουν, εκείνο το παιδί που τις νύχτες κρατούσε στα όνειρα της.

Tου χάιδευε τα μαλλάκια για να κοιμηθεί, γαλήνευε και μόνο στην όψη του.

Πώς να ξεχάσει;

Όχι, δεν ξεχνά.

Έστω και αν το θέλει κάπου μέσα της υπάρχει αυτός ο σπόρος, ο αγέννητος, συνεχίζει να ζει μα ένα κομμάτι μέσα της θα είναι για πάντα νεκρό.

Μέχρι να έρθει εκείνη η μέρα.

Η μέρα της συνάντησης που τόσα βράδια ονειρεύεται και μάταια περιμένει, γιατί μόνο από θαύμα θα γυρνούσε πίσω.

Αυτά σκέφτεται η θάλασσα όταν φουρτουνιάζει, ρίχνει τα κύματα στα βράχια θέλει να τα σκίσει να τα σπάσει σε χίλια κομμάτια.

Μα όχι στέκουν εκεί και απλά με τα χρόνια αλλάζουν σχήματα.

Και από εκεί κάτω θωρεί τα γράμματα των ερωτευμένων..

Πόσο τρελοί είναι αυτοί οι ερωτευμένοι.
Ελπίζουν ακόμα και αν έχει πεθάνει και η τελευταία ελπίδα.
Αυτοί συνεχίζουν και ελπίζουν και γράφουν γράμματα, τα περισσότερα βρεγμένα από τα δάκρυα τους.

Αυτά τα γράμματα είναι τα αστέρια που στολίζουν τον ουρανό κάθε βράδυ..

Αυτός φωτίζει τα σκοτάδια μας..ο έρωτας.

Κάθε βράδυ εκατομμύρια αστέρια ανά τον κόσμο φωτίζουν την πλάση.

Άραγε πόσοι ανατέλλουν και πόσοι δύουν κάθε βράδυ.

Πόσοι μας πάνε μπροστά και πόσοι μας κρατούν δέσμιους…

Όπως και να έχει χαλάλι του..

Αυτός ο κόσμος μόνο απ’ την αγάπη θα σωθεί.

http://wp.loveletters.gr/9082-2/

Όσο μάχεσαι μόνο κερδισμένος μπορείς να είσαι

Αυτά τα πιο βαθιά τα πιο καλά κρυμμένα τα έχεις φυλαγμένα τόσο καλά.

Δεν τ’ αφήνεις μήτε στο χαρτί να δραπετεύσουν.

Μήτε να γίνουν νότες στην κιθάρα σου.

Είναι αυτά που ούτε στον εαυτό σου δε μαρτυράς.

Αυτά που φοβάσαι.

Όχι, δεν θες να φοβάσαι.

Είσαι αγρίμι πια.

Μα και τα αγρίμια έχουν δικαίωμα στο φόβο.

Και τι τα κάνει αγρίμια ξέρεις;

Το ότι κατευθύνονται προς τα εκεί που φοβούνται.

Αυτό τους ελευθερώνει

Αυτό τους δίνει αυτή τη δύναμη που βλέπεις στα μάτια τους.

Αυτή είναι η φλόγα που σιγοκαίει.

Να ζήσουν κάθε φόβο τους .

Και να γίνουν πιο ισχυροί από αυτόν.

Δεν κλείνουν τα μάτια.

Δεν το παίζουν άτρωτοι.

Μα αυτή είναι η γλύκα τους.

Το ποσό τρωτοί είναι τελικά.

Μήπως οι πολεμιστές που ρίχνονται στη μάχη δε φοβούνται;

Ναι, και εκείνοι κρύβουν ένα σπουργίτι μέσα τους που λιγοψυχάει.

Το κρατάει όμως αγκαλιά ένα  λιοντάρι

Αυτό που θρέφτηκε απ’ τα τόσα σπουργίτια που γεννιούνται μέσα τους κάθε μέρα.

Η ελευθερία ρίχνει αυτά τα αγρίμια στη μάχη.

Γιατί ζώντας με το φόβο είσαι φυλακισμένος.

Είναι η πιο ύπουλη φυλακή.

Είναι φορές που είτε εσύ ο ίδιος δεν τον αναγνωρίζεις.

Φωλιάζει μέσα σου.

Και σε τρώει σιγά-σιγά.

Τόσο σιγά-σιγά που δεν αναγνωρίζεις διαφορά.

Μα το κενό μεγαλώνει.

Και άμα το δεις θα θες να το βάλεις στα πόδια.

Το βάζεις στα πόδια και τρέχεις.

 Φεύγεις μα όσο του γυρνάς την πλάτη αυτό συνεχίζει και μεγαλώνει.

Κοίταξε το

κατάματα λοιπόν.

Τρέχα και πολέμα.

Όπως κάθε πόλεμος έτσι κι αυτός έχει τις απώλειες του.

Μα καλύτερα παράπλευρες απώλειες.

Καλύτερα καμένα τοπία και θύματα.

Παρά μια ζωή χαμένη

Ο φόβος σου δείχνει το δρόμο.

Μια ευκαιρία για καινούργια σιρίτια λοιπόν.

Μια ακόμα ευκαιρία για μια μάχη κερδισμένη.

Γιατί όσο μάχεσαι μόνο κερδισμένος μπορείς να είσαι.

Και με το κεφάλι ψηλά

Ό,τι και αν χάσεις.

Όσα και αν χάσεις.

Όσο μάχεσαι ζεις και  προχωράς.

Έναν άνθρωπο να αντέχει την αλήθεια μας ζητάμε όλοι

Και τι ζητάμε τελικά..κάποιον να αντέχει την αλήθεια μας και να ξεγυμνώνει μπροστά στα μάτια μας τη δική  του.
Δίχως δισταγμούς, δίχως εγωισμούς, δίχως υπεροψία.
Δίχως δεύτερες σκέψεις, υπεκφυγές και παιχνίδια.

Έναν άνθρωπο που να τσαλακώνεται και να δέχεται τις αδυναμίες του.
Κάποιον που να μη φωλιάζει η αρνητικότητα μέσα του.
Αυτόν που θα βρίσκει το φως μέσα στην καταιγίδα και θα σε κάνει και εσένα να ελπίζεις όταν όλα μαυρίζουν.

Ακόμα και αν ξέρεις πως θα αργήσει να περάσει η μπόρα.
Οι δυο σας κάτω από μια φούξια ομπρέλα μέσα στην μαυρίλα.
Μαζί ένα σώμα και μια ψυχή.
Να κάνετε τα δύσκολα παιχνιδάκι γιατί έχει ο ένας να κρατάει το χέρι του άλλου
Γιατί ξέρεις  πως έχεις έναν ώμο να ακουμπήσεις.

Όχι να στηριχτείς..
Όχι να στηριχτείς  μα να ακουμπήσεις και να ξεκουραστείς από τα ξένα.
Να βρίσκεις τη δύναμη να γελάς.
Και λέω για εκείνα τα γέλια που βγαίνουν απ την ψυχή σου και κάνουν την ύπαρξη σου να αστράφτει..

Να είσαι ευτυχισμένος γιατί υπάρχει και μόνο  αυτός ο άνθρωπος.
Μόνο για αυτό .
Γιατί αναπνέει στο πλευρό σου!
Δεν χρειάζεται τίποτα άλλο όταν είσαι ερωτευμένος.
Οι εξηγήσεις και τα λόγια περισσεύουν.

Δυο ερωτευμένα μάτια αρκούν.
Αυτά σε κάνουν να αισθάνεσαι βασίλισσα και  ο θρόνος είναι η αγκαλιά του.
Δεν θέλει κεράκια μα το φως του φεγγαριού..αυτό φθάνει.
Και δεν χρειάζεται να βλέπεις ηλιοβασιλέματα..μα ούτε και να σου στέλνει λουλούδια.
Εκείνος είναι ο ήλιος σου..και το άνθος σου πάλι εκείνος είναι.
Ναι κάπως έτσι μοιάζει.

Μα πόσο διαρκεί μη με ρωτάς.
Σε αυτά δεν υπάρχουν απαντήσεις  μα ούτε συνταγές.
Απλά ζήσε τον μέχρι εκεί που δεν πάει.
Άρπαξε τον πριν να είναι πια αργά.

Γιατί ποτέ δεν ξέρεις πότε θα είναι η τελευταία φορά.

http://wp.loveletters.gr/%CE%AD%CE%BD%CE%B1%CE%BD-%CE%AC%CE%BD%CE%B8%CF%81%CF%89%CF%80%CE%BF-%CE%BD%CE%B1-%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%AD%CF%87%CE%B5%CE%B9-%CF%84%CE%B7%CE%BD-%CE%B1%CE%BB%CE%AE%CE%B8%CE%B5%CE%B9%CE%B1-%CE%BC%CE%B1/

ΟΙ ΠΛΗΓΕΣ ΕΙΝΑΙ Η ΜΕΤΑΒΑΣΗ ΓΙΑ ΜΙΑ ΝΕΑ ΖΩΗ

Κάτω απ’ το κόκκινο φόρεμα μου υπάρχουν πληγές που αιμορραγούν ακόμα. Τις καλύπτω δεν φαίνονται. Μοιάζω πανέμορφη μέσα στη στολή μου.
Μα πως κλείνουν οι πληγές; Με ανοιχτές πληγές δε φοράς λευκά φουστάνια. Μόνο κόκκινα και μαύρα. 
Πως κλείνουν οι πληγές; Οι πληγές άνοιξαν όταν έσπασαν τα φτερά μου. Στη θέση τους υπάρχει η πληγή να μου θυμίζει πως κάποτε ονειρεύτηκα. 
Ονειρεύτηκα και προδόθηκα. Τυλίγω τις πληγές με υπομονή. Σκύβω σαν να προσκυνώ το Θεό Έρωτα μα τα δάκρυα δεν τον συγκινούν.
Πόσοι κάθε μέρα του κάνουν θυσίες, πώς να νοιαστεί για μένα. Κυλάνε τα παράπονα και ας λέω πως ξεχνώ. Αυτά εμφανίζονται απ’ το πουθενά και με ταπεινώνουν ακόμα. Με κάνουν ένα με το χώμα.
Και εκεί πεσμένη θωρώ τον ήλιο που βγαίνει ακόμα απ’ την κρυψώνα του. Μα πως μπορεί κάθε βράδυ να ματώνει να χάνεται και το πρωί να ανασταίνεται και πάλι. Που τη βρίσκει τη δύναμη και δεν το νοιάζει ο θάνατος που πλησιάζει.

Ήλιε πες μου πως κλείνεις τις πληγές;
Τις πληγές δεν πρέπει να τις αγγίζουμε, δεν πρέπει να τις σκαλίζουμε γιατί ματώνουν ακόμα πιο πολύ.
Μα ούτε να τις αποστρεφόμαστε σαν ποτέ να μην υπήρχαν.
Σαν να μην ήταν δικές μας.
Τον αγκαλιάζεις τον πόνο και ύστερα αυτός σε ελευθερώνει.
Τον κλαις μα μετά τον κάνεις δικό σου κομμάτι.
Και το αφήνεις να κλείσει μόνο του.
Μην ανησυχείς, έτσι μας έχει φτιάξει η φύση να μας κλείνει τις πληγές. Λίγη φροντίδα θέλει στη αρχή και μετά όλα βρίσκουν το δρόμο τους.
Έτσι κλείνουν οι πληγές.
Με λίγο δάκρυ.
Λίγο πόνο.
Μα με φροντίδα και αγάπη.
Οι πληγές είναι η μετάβαση για μια νέα ζωή.
Ένα νέο κεφάλαιο.
Έτσι όπως ο ήλιος ανατέλλει κάθε μέρα.
Έτσι ξυπνάμε και εμείς τα πρωινά ξανανιωμένοι.
Κάθε μέρα μας δίνει την ευκαιρία να κάνουμε ότι δεν κάναμε τη προηγούμενη.
Αυτή είναι η ομορφιά της.
Σήκω πάνω σκούπισε τα μάτια και προχώρα.
Και ας είναι ματωμένο το κορμί σου.
Κάνε βήματα μικρά.
Και θα ‘ρθει εκείνη η μέρα που θα ξεχάσεις πως είχες πληγωθεί.
Μη σε φοβίζει το πόσος χρόνος θα περάσει.
Αρκεί να κοιτάς πίσω σου και κάθε μέρα η διαδρομή που έχεις αφήσει να είναι μεγαλύτερη.
Έχοντας αυτά τα λόγια στο νου μου καρτερώ το άσπρο μου φόρεμα.
Η στιγμή που θα χαρώ και πάλι τα πάλλευκα του πέπλα πλησιάζει.
Το νιώθω.
Η γαλήνη που χαρίζει η συγχώρεση ελευθερώνει.
Να συγχωρέσω όποιον με έριξε στο χώμα.
Μα πιο πολύ να συγχωρήσω εμένα που δεν ήμουν δυνατή να σταθώ στα δυο μου πόδια δίχως να με νοιάζει ο χαμός.
Να είμαι πιο δυνατή απ’ τις αδυναμίες μου.
Και στις επόμενες σφαίρες να βρω τη δύναμη να σκύψω.

http://wp.loveletters.gr/%CE%BC%CE%AD%CF%84%CF%81%CE%B7%CF%83%CE%B1-%CF%84%CE%B9%CF%82-%CF%80%CE%BB%CE%B7%CE%B3%CE%AD%CF%82-%CE%BC%CE%BF%CF%85-%CE%BA%CE%B9-%CE%B1%CF%80%CE%BF%CF%86%CE%AC%CF%83%CE%B9%CF%83%CE%B1-%CE%BD%CE%B1/