Πέτα την τελειομανία απ' το παράθυρο

Έχω αφήσει την τελειότητα στην άκρη δε με αφορά.

Με κοιτούσε με ένα μάτι και ξετρύπωνε από το πουθενά.

Έμπαινε μες στο μυαλό μου και δημιουργούσε τέρατα.

Παραμέριζε την ευτυχία και καταλάμβανε αυτή ολόκληρο το χώρο.

Θα μπορούσαμε να γίνουμε και φίλες μα αυτή χαλούσε κάθε μου σχέδιο.

Προτιμώ να κάνω φίλες την αλήθεια και τη στιγμή.

Αυτές σε καλοδέχονται με ένα χαμόγελο πλατύ.

Τους αρκεί ότι έχεις και δεν κοιτούν ότι δεν έχεις.

Σπέρνουν λουλούδια και όχι τέρατα.

Δεν πονούν μα γιατρεύουν τον πόνο.

Θέλω να γίνω η καλύτερη εκδοχή του εαυτού μου μα να εκτιμώ την κάθε στιγμή, κάθε εξέλιξη.

Να πράττω ότι αγαπώ να δίνω μορφή σε ότι υπάρχει μέσα μου.

Να έχω στο νου μου τη χαρά που βγαίνει πηγαία και όχι να κρίνω το καθετί γύρω μου και πιο πολύ εμένα.

Θέλω να αισθάνομαι περισσότερο και να σκέφτομαι λιγότερο.

Δεύτερη ζωή δεν έχει (Ελύτης).

Μα αν αυτή τη μια που σου δόθηκε τη ζήσεις έτσι όπως σου αρμόζει να τη ζήσεις και την απολαύσεις στο έπακρο αρκεί και περισσεύει.

Και στις ατέλειες υπάρχει γλύκα.

Στις ατέλειες δείχνεις την εμπιστοσύνη που έχεις σ’ εσένα μα και πόσο είσαι ασφαλής μέσα στο εγώ σου.

Εκεί δείχνεις και τη δύναμη που κρύβεις για να ισιώσεις τα στραβά.

Δεν αγαπάμε κάποιον για την τελειότητα του μα για την αλήθεια του.

Και έτσι θέλουμε να μας αγαπάνε γι’ αυτό που είμαστε και όχι γι’ αυτό που θα θέλανε να ήμασταν.

Αλλά και ούτε γι’ αυτό που θα έπρεπε να ήμασταν.

Στα λάθη φαίνεται η αγάπη.

Αν μπορείς να αγαπήσεις τα λάθη τότε αγαπάς πραγματικά

http://wp.loveletters.gr/μην-αγαπάς-κάποιον-για-την-τελειότητά/

Ζήσε σε έναν κόσμο που αναπνέεις

Θέλω να ξέρεις πως δε με νοιάζει πως που και που φοβάσαι.

Δε με νοιάζει που διστάζεις.

Που κρύβεσαι και φοβάσαι να φανείς.

Γιατί φοβάσαι τα λάθη σου, τις αδυναμίες σου, τις ταμπέλες που τόσα χρόνια σου φοράνε και συνεχίζουν να σου φοράνε.

Είσαι αργός. Είσαι πολύ αδύνατος. Είσαι λιγομίλητος. Έχεις άσχημη μύτη. Έχεις μεγάλα αυτιά.

Δεν είσαι δημοφιλής. Φοράς σιδέρακια. Φοράς γυαλιά. Είσαι αφηρημένος. Είσαι απρόσεχτος.

Είσαι μοναχικός. Είσαι τεμπέλης. Όλα αυτά έγιναν κουβάρι και μπλέχτηκαν μέσα σου.

Κοιτούσες την εικόνα σου μέσα απ’ τα δικά τους μάτια.

Συγκέντρωνες την προσοχή σου εκεί.

Κλεινόσουν στο δωμάτιο σου ακούγοντας τα θλιβερά σου τραγούδια μουντζουρώνοντας χαρτιά.

Ίσως πέρασαν χρόνια για να καταλάβεις πως αυτές ήταν απλές λέξεις, απλές ταμπέλες που το μόνο που θα έπρεπε να κάνεις είναι να τις βάλεις κάτω και να τις πατήσεις.

Και να πεις. Είμαι αυτός που είμαι. Και ναι δεν με νοιάζει τι θα πείτε. Γιατί δεν με ξέρετε.

Ξέρετε απλά ένα κομμάτι μου. Αυτό που θέλω εγώ να δείχνω. Τα λόγια σας δεν με ακουμπάνε.

Τα λόγια είναι βέλη που εκτοξεύονται και κάποιους τους πληγώνουν.

Σε πληγώνανε και εσύ μετρούσες κάθε σου λέξη. Δεν ήθελες να γίνεις σαν και αυτούς.

Και ναι σου βγάζω το καπέλο που το κατάφερες. Να μην κυλιστείς στις λάσπες για να τονώσεις το εγώ σου και να φανείς πιο δυνατός.

Γιατί όσο αδύναμος και αν μοιάζεις κάποιες φορές. Ξέρω πως είσαι μέσα σου θεριό ανήμερο.

Να το βγάζεις που και που. Μη φοβάσαι. Το δικό σου το θεριό κακό δε θα κάνει σε κανένα.

Γιατί μόνο απ’ τις δικές σου σάρκες τράφηκε. Και είναι πλέον χορτασμένο.

Βγάλε το μια βόλτα μέχρι την πλατεία να δει και αυτό τον ήλιο που ανατέλλει. Και ας το πλέον ελεύθερο.

Το χρυσό κλουβί που του έχτισες είναι πλέον φυλακή.

Ας το ελεύθερο στην μεγάλη φυλακή αυτού του κόσμου δίχως κάγκελα μα με όρια πολλά και πρέπει.

Ας το ν’ αναπνεύσει.

http://wp.loveletters.gr/4248-2/