Πέτα την τελειομανία απ' το παράθυρο

Έχω αφήσει την τελειότητα στην άκρη δε με αφορά.

Με κοιτούσε με ένα μάτι και ξετρύπωνε από το πουθενά.

Έμπαινε μες στο μυαλό μου και δημιουργούσε τέρατα.

Παραμέριζε την ευτυχία και καταλάμβανε αυτή ολόκληρο το χώρο.

Θα μπορούσαμε να γίνουμε και φίλες μα αυτή χαλούσε κάθε μου σχέδιο.

Προτιμώ να κάνω φίλες την αλήθεια και τη στιγμή.

Αυτές σε καλοδέχονται με ένα χαμόγελο πλατύ.

Τους αρκεί ότι έχεις και δεν κοιτούν ότι δεν έχεις.

Σπέρνουν λουλούδια και όχι τέρατα.

Δεν πονούν μα γιατρεύουν τον πόνο.

Θέλω να γίνω η καλύτερη εκδοχή του εαυτού μου μα να εκτιμώ την κάθε στιγμή, κάθε εξέλιξη.

Να πράττω ότι αγαπώ να δίνω μορφή σε ότι υπάρχει μέσα μου.

Να έχω στο νου μου τη χαρά που βγαίνει πηγαία και όχι να κρίνω το καθετί γύρω μου και πιο πολύ εμένα.

Θέλω να αισθάνομαι περισσότερο και να σκέφτομαι λιγότερο.

Δεύτερη ζωή δεν έχει (Ελύτης).

Μα αν αυτή τη μια που σου δόθηκε τη ζήσεις έτσι όπως σου αρμόζει να τη ζήσεις και την απολαύσεις στο έπακρο αρκεί και περισσεύει.

Και στις ατέλειες υπάρχει γλύκα.

Στις ατέλειες δείχνεις την εμπιστοσύνη που έχεις σ’ εσένα μα και πόσο είσαι ασφαλής μέσα στο εγώ σου.

Εκεί δείχνεις και τη δύναμη που κρύβεις για να ισιώσεις τα στραβά.

Δεν αγαπάμε κάποιον για την τελειότητα του μα για την αλήθεια του.

Και έτσι θέλουμε να μας αγαπάνε γι’ αυτό που είμαστε και όχι γι’ αυτό που θα θέλανε να ήμασταν.

Αλλά και ούτε γι’ αυτό που θα έπρεπε να ήμασταν.

Στα λάθη φαίνεται η αγάπη.

Αν μπορείς να αγαπήσεις τα λάθη τότε αγαπάς πραγματικά

http://wp.loveletters.gr/μην-αγαπάς-κάποιον-για-την-τελειότητά/

Ζήσε σε έναν κόσμο που αναπνέεις

Θέλω να ξέρεις πως δε με νοιάζει πως που και που φοβάσαι.

Δε με νοιάζει που διστάζεις.

Που κρύβεσαι και φοβάσαι να φανείς.

Γιατί φοβάσαι τα λάθη σου, τις αδυναμίες σου, τις ταμπέλες που τόσα χρόνια σου φοράνε και συνεχίζουν να σου φοράνε.

Είσαι αργός. Είσαι πολύ αδύνατος. Είσαι λιγομίλητος. Έχεις άσχημη μύτη. Έχεις μεγάλα αυτιά.

Δεν είσαι δημοφιλής. Φοράς σιδέρακια. Φοράς γυαλιά. Είσαι αφηρημένος. Είσαι απρόσεχτος.

Είσαι μοναχικός. Είσαι τεμπέλης. Όλα αυτά έγιναν κουβάρι και μπλέχτηκαν μέσα σου.

Κοιτούσες την εικόνα σου μέσα απ’ τα δικά τους μάτια.

Συγκέντρωνες την προσοχή σου εκεί.

Κλεινόσουν στο δωμάτιο σου ακούγοντας τα θλιβερά σου τραγούδια μουντζουρώνοντας χαρτιά.

Ίσως πέρασαν χρόνια για να καταλάβεις πως αυτές ήταν απλές λέξεις, απλές ταμπέλες που το μόνο που θα έπρεπε να κάνεις είναι να τις βάλεις κάτω και να τις πατήσεις.

Και να πεις. Είμαι αυτός που είμαι. Και ναι δεν με νοιάζει τι θα πείτε. Γιατί δεν με ξέρετε.

Ξέρετε απλά ένα κομμάτι μου. Αυτό που θέλω εγώ να δείχνω. Τα λόγια σας δεν με ακουμπάνε.

Τα λόγια είναι βέλη που εκτοξεύονται και κάποιους τους πληγώνουν.

Σε πληγώνανε και εσύ μετρούσες κάθε σου λέξη. Δεν ήθελες να γίνεις σαν και αυτούς.

Και ναι σου βγάζω το καπέλο που το κατάφερες. Να μην κυλιστείς στις λάσπες για να τονώσεις το εγώ σου και να φανείς πιο δυνατός.

Γιατί όσο αδύναμος και αν μοιάζεις κάποιες φορές. Ξέρω πως είσαι μέσα σου θεριό ανήμερο.

Να το βγάζεις που και που. Μη φοβάσαι. Το δικό σου το θεριό κακό δε θα κάνει σε κανένα.

Γιατί μόνο απ’ τις δικές σου σάρκες τράφηκε. Και είναι πλέον χορτασμένο.

Βγάλε το μια βόλτα μέχρι την πλατεία να δει και αυτό τον ήλιο που ανατέλλει. Και ας το πλέον ελεύθερο.

Το χρυσό κλουβί που του έχτισες είναι πλέον φυλακή.

Ας το ελεύθερο στην μεγάλη φυλακή αυτού του κόσμου δίχως κάγκελα μα με όρια πολλά και πρέπει.

Ας το ν’ αναπνεύσει.

http://wp.loveletters.gr/4248-2/

Ο βυθός είναι άγγελος και δαίμονας μαζί

Βρίσκομαι κάπου στη μέση του ωκεανού.

Εκεί που τα νερά βάφονται στο χρώμα του χάους.

Σκούρο μπλε σχεδόν μαύρο.

Σκέφτομαι να κοιτάξω κάτω μα με όλο αυτό  το απόλυτο μηδέν φοβάμαι πως θα με πιάσει ίλιγγος και θα πέσω μέσα του.

Ισορροπώ στα κύματα που έρχονται με κινήσεις ακροβάτη.

Ακροβατώ ξανά σε αυτά που βλέπω και σε αυτά που σκέφτομαι.

Τα δεύτερα αλλάζουν τα πρώτα.

Οι σκέψεις δίνουν μορφή σε ότι υπάρχει γύρω μου και  το ζωγραφίζουν με δικές τους πινελιές .

Ρίχνει φως μέσα στο μαύρο

Ο βυθός μεταλλάσσεται σε ένα υπόγειο με κρυμμένους θησαυρούς.

Παντού λαμπυρίζουν χρυσάφια, πολύτιμοι λίθοι …

Η αντανάκλαση φτιάχνει ένα τόξο πολύχρωμο, ένα ουράνιο τόξο.

Που έπεσε απ’ τα σύννεφα στο βυθό,  μα δεν έχασε την λάμψη του.

Τα παιχνίδια του φωτός σε τραβάνε κοντά τους, θέλεις να βυθιστείς στο απύθμενο χάος… πλέον δίχως φόβο μα με πάθος.

Γιατί οι θησαυροί κρύβονται εκεί..είδες ποτέ σου θησαυρό στη στεριά;

Όχι ..

Νανουρίζονται απο τα κύματα.

Εκεί δίχως να φαίνονται.

Δε πρέπει να τους ξεχνάς μα να γυρνάς που και που να τους χαϊδεύεις και να θαυμάζεις τη λάμψη τους.

Να μην στέκουν για καιρό μόνοι τους γιατί αν και πολύτιμοι θαμπώνουν.

Και τις στιγμές που θαμπώνουν τόσο  κρύβονται κάτω από  τη σκόνη.

Οι αμφιβολίες καλύπτουν την λάμψη τους.

Δεν γίνεται να λάμπεις και να αμφιβάλεις ταυτόχρονα.

Πρέπει να είσαι σίγουρος για αυτά που διαθέτεις,  για αυτά που είσαι.

Οι πολλές αμφιβολίες σβήνουν τα φώτα και ο βυθός ξαναπαίρνει το χρώμα του χάους.

Τα κύματα ψηλώνουν και οι κινήσεις πλέον πρέπει να είναι σταθερές με ακρίβεια δίχως λάθη.

Τα λάθη δεν επιτρέπονται όταν τα κύματα ψηλώνουν.

Ο φόβος μη βυθιστείς μέσα τους θα σε παρασύρει .

Μα το να κρατηθείς στο ύψος σου θα είναι σωτήριο.

Κάθε κύμα είναι και μια μάχη.

Κάθε κύμα ένα μάθημα.

Κάθε κύμα μια πρόκληση.

 

Με το βλέμμα στραμμένο στο αύριο ξεχνάμε να ζήσουμε το τώρα

Το νιώθω να πλησιάζει δε ξέρω σε ποια στροφή του χρόνου βρίσκεται αλλά κινείται πλέον στην τροχιά μου.

Δε θέλω να σπρώξω τις πέτρες από μπροστά μου έχω τη διάθεση απλά να τις αφήσω να κυλήσουν. Δε θέλω να παλέψω με τα κύματα θέλω να ταξιδέψω μαζί τους μέχρι να με βγάλουν σε στεριά.

Θα βρω άραγε ποτέ στεριά;

Αφού μου αρέσουν τόσο τα ταξίδια δε πιστεύω να αράξω και πολύ ακόμα και αν βρω.

Η λαχτάρα όταν περιμένεις να φθάσεις κάπου είναι πολλές φορές μεγαλύτερη απ’ τη χαρά που εισπράττεις όταν τελικά φθάνεις.

Αν αυτό το κάτι δεν ήταν για σένα ή γιατί συνέχεια λαχταράμε το κάτι παραπάνω.

Και πότε θα απολαύσουμε όσα με κόπο κατακτήσαμε.

Ας κάνουμε μια στάση να αναλογιστούμε που ήμασταν και που φτάσαμε.

Πως έχουμε αρκετά αγαθά για να νιώθουμε ευτυχισμένοι και δεν έχουμε ανάγκη μόνο να ξεπερνάνε διαρκώς τα όρια μας.

Το άπειρο ανοίγεται μπροστά μας πόσο άραγε διαρκεί η ευτυχία μέσα του.

Είναι μόνο στιγμές ή μπορεί να γίνει κάτι μονιμότερο.

Και αν γίνει θα αξίζει το ίδιο;

Έχουμε μάθει να καρτερούμε τις μεγάλες

στιγμές και κοιτώντας προς το μέρος τους χάνουμε τα απλά τα καθημερινά, περνούν απ ’τα χέρια μας βαδίζοντας στο πουθενά ντυμένες με ελπίδες που απογυμνώθηκαν μπροστά στη κυνικότητα μας μα δε δώσαμε καμία προσοχή.

Έτσι όπως έχουμε το βλέμμα στραμμένο στο αύριο το τώρα φεύγει δίχως να αφήσει κανένα αποτύπωμα.

Μα υπήρξαν και εκείνες οι στιγμές που άφησαν το σημάδι τους και όσο και αν τρέχαμε μπροστά με τους δείκτες του ρολογιού αγκαλιά σταθήκαμε για λίγο και κοιτάξαμε, είναι εκεί που το βλέμμα συναντήθηκε με το όνειρο.

Εκεί που η καρδιά έτρεξε πιο γρήγορα απ’ το νου και στάθηκε για λίγο να ζήσει, να νιώσει το άγγιγμα του χρόνου. Να αγκαλιάσει την απόλυτη προσωπική αλήθεια που ήταν θαμμένη κάτω από μύρια ψέματα.

Αυτές τις στιγμές κουβαλάει η ψυχή και της κρατά τις νύχτες συντροφιά ξαγρυπνώντας στο ξημέρωμα των νέων πραγμάτων.

http://wp.loveletters.gr/%CE%BC%CE%B5-%CF%84%CE%BF-%CE%B2%CE%BB%CE%AD%CE%BC%CE%BC%CE%B1-%CF%83%CF%84%CF%81%CE%B1%CE%BC%CE%BC%CE%AD%CE%BD%CE%BF-%CF%83%CF%84%CE%BF-%CE%B1%CF%8D%CF%81%CE%B9%CE%BF-%CE%BE%CE%B5%CF%87%CE%BD%CE%AC

Το κορίτσι με το κόκκινο σακίδιο

Ήτανε κάποτε ένα κορίτσι με ένα κόκκινο σακίδιο στην πλάτη.

Πήρε τους δρόμους χωρίς να γνωρίζει το που πηγαίνει.

Ήξερε όμως πως θέλει από κάπου να φύγει.

Θέλει κάπου αλλού να φτάσει.

Και ακόμα πιο πολύ θέλει να κινητοποιηθεί και να ταξιδέψει.

Δεν ήξερε πόσο καιρό θα κρατήσει αυτό το ταξίδι για αυτό και φόρτωσε το σακίδιο με πολλών λογιών αντικείμενα που φάνταζαν στο μυαλό της απαραίτητα.

Δεν ήθελε τίποτα να της λείψει.

Φοβόταν μήπως ξεχάσει κάτι το οποίο θα της φανεί χρήσιμο.

Μα και στοίβαξε μέσα και πολλά αντικείμενα που της θυμίζουν αναμνήσεις.

Φωτογραφίες, δώρα, βιβλία και μινιατούρες .

Στην πρώτη στάση της ένιωθε τους ώμους της σιγά- σιγά να καίνε.

Το σακίδιο τελικά ήταν πολύ-πολύ βαρύ μα ήθελε να αντέξει αυτό το βάρος, δεν ήθελε τίποτα να αποχωριστεί.

Η θέληση της να κρατήσει τον σάκο ως έχει ήταν πιο δυνατή από την κούραση της.

Έτσι προχώρησε, ξεκουράζοντας που και που έναν απ’ τους δυο ώμους.

Κάποιες άλλες φορές βαστώντας το σάκο στα χέρια.

Και έκανε πολύ συχνά διαλείμματα.

Μέχρι που οι στάσεις γίνανε πιο πολλές απ’ το ίδιο το ταξίδι.

Τότε κατάλαβε πως πρέπει να αδειάσει λίγο το σάκο της.

Στην αρχή λίγα στην πορεία περισσότερα.

Ξεκίνησε από αυτά που μέχρι στιγμής δεν τα χρειάστηκε ούτε μια φορά.

Στη συνέχεια αυτά που χρειάστηκε λιγότερο.

Και τέλος τα αναμνηστικά.

Πιο ανάλαφρη πλέον και σίγουρη για τον εαυτό της, χωρίς φόβους και ανασφάλειες συνέχισε  το ταξίδι της.

Επιμύθιο 1: Πολλές φορές τα σχέδια και οι αντιλήψεις μας αλλάζουν και πρέπει να καταλάβουμε πως και αυτό είναι μέρος του σχεδίου.

Επιμύθιο 2: Αν κάτι μας εμποδίζει να προχωρήσουμε παρακάτω μάλλον ήρθε η ώρα να το αποχωριστούμε.

Πινελιές στον μικρό μας γαλαξία

Στέκομαι εδώ ψηλά και τίποτα πια δεν με αγγίζει.
Τα έλατα φθάνουν ως τα σύννεφα και 'γω πηδάω απο κλαδί σε κλαδί.
Εδώ ψηλά όλα μοιάζουν μικρά.
Όλα φαντάζουν πινελιές στον ατελείωτο καμβά του γαλαξία.
Εδώ ψηλά δεν υπάρχουν όρια.
Το όριο είναι μέχρι εκεί που φθάνει το βλέμμα σου.
Αν η ματιά σου δεν έχει τέλος
τότε και τα όρια μοιάζουν με σύνορα που σε χωρίζουν απ' το μη πραγματικό.
Ο χρόνος έχει όρια;
Αυτός ο κόσμος έχει όρια;
Ούτε λοιπόν η ζωή έχει.

Μην αφήνεις τους φόβους σου να σε στοιχειώνουν

Οι φόβοι και οι φοβίες είναι φαντάσματα που ζουν μέσα μας.

Και αν τους το επιτρέψουμε μπορούν να κάνουν κατάληψη και να στοιχειώσουν όλη μας την ύπαρξη.

Να γίνουν ο οδηγός στο τιμόνι μας.

Να πράττουμε βάσει αυτών.

Να προσπαθούμε να αποφύγουμε τους φόβους μας και τις φοβίες μας.

Ο φόβος σαν συναίσθημα έχει τη δύναμη να σε κινητοποιεί.

Αν όμως υπάρχει σε υπερβολική μορφή σε παραλύει.

Αν σκεφτόμαστε τους φόβους μας έχουν την μαγική ικανότητα να εμφανίζονται μπροστά μας.

Και τότε έχουμε την λανθασμένη αντίληψη πως καλά κάναμε και φοβόμασταν.

Όχι δεν είμαστε αυτά τα φαντάσματα.

Ας μην τ’ αφήνουμε λοιπόν να κάνουνε κατάληψη.

Πρέπει να στρέψουμε το βλέμμα σε ό,τι αγαπάμε.

Να καταναλώνουμε ενέργεια εκεί.

Και όχι να τους αφήνουμε να μας ρουφούν την ενέργεια και ύστερα να μας αφήνουν ανήμπορους να πράξουμε.

Ένας τρόπος να ξορκίζουμε το κακό είναι να απαξιώνουμε τα αρνητικά σενάρια.

Έχοντας στο μυαλό μας την σκέψη πως ακόμα και αν κάτι στραβώσει είμαι ικανός και δυνατός να τ’ αντιμετωπίσω.

Ακόμα και αν πέσω θα σηκωθώ.

Το μυαλό μας έχει την τάση να δημιουργεί προβλήματα και να πιστεύει στα χειρότερα σενάρια.

Δεν είμαστε το μυαλό μας.

Δεν είμαστε οι σκέψεις μας.

Και δεν είμαστε όλα αυτά τα αρνητικά συναισθήματα που μας δημιουργούνε.

Είμαστε κάτι πολύ παραπάνω ας διεκδικήσουμε λοιπόν το καλύτερο που μας αξίζει.

Ας μην παραδινόμαστε λοιπόν στα φαντάσματα μας.

Ας είναι η επίσκεψη τους μικρή, για λίγο και όχι μόνιμη.

Ας είναι η δουλειά τους απλά να μας σπρώξουν ένα βήμα παραπέρα.

Και να μας κάνουν ακόμα πιο δυνατούς.

http://www.loveletters.gr/item/eimaste-oi-fovoi-mas-kai-ginomaste-oi-fovies-mas/1852.html?tmpl=componentο

Ψηλαφώντας στο σκοτάδι

Ξυπνάς και βρίσκεσαι μόνος κάπου σκοτεινά, δε ξέρεις που.
Δε ξέρεις πως έφθασες εδώ.
Λίγες ακτίνες μπαίνουν μέσα στο δωμάτιο και φωτίζουν τα σκαλιά.
Κατρακύλησες ως εδώ αυτό σου έρχεται σαν θύμηση.
Ψηλαφάς τους τοίχους με οδηγό αυτές τις ακτίνες.
Η υγρασία εισχωρεί στα κόκαλα σου και κάνει τις κινήσεις σου αργές.
Σέρνεις τα πόδια σου που ζυγίζουν τόνους ολόκληρους.
Ναι, μα είσαι όρθιος.
Kαταφέρνεις και φθάνεις ως το παράθυρο.
Έξω υπάρχει ένα τοπίο ονειρικό ντυμένο στα χρυσαφιά χρώματα του ηλιοβασιλέματος.
Γίνεται στην πλάση να υπάρχει ταυτόχρονα τόση χαρά μα και τόση δυστυχία;
Και όσο πιο πολύ κοιτάς την ομορφιά τόσο γίνεται μέσα σου αβάσταχτο το βάρος.
Ψάχνεις να βρεις τον φταίχτη.
Ποιος σε οδήγησε ως εδώ.
Ποιος σου στέρησε να χαρείς και εσύ την ομορφιά της ζωής.
Ψάχνεις κάπου να ρίξεις το φταίξιμο και το μόνο που βρίσκεις είναι ένας καθρέφτης.
Σπασμένος και κομματιασμένος.
Ικανός όμως για να καθρεφτίσει το είδωλο σου.
Εσύ

ρίχτηκες μόνος σου στο σκοτάδι.
Γιατί πονούσαν τα μάτια σου στο φως και δεν είχες τη δύναμη να τ' αντέξεις.
Εσύ κρύφτηκες.
Και προτιμούσες να βλέπεις τη ζωή πίσω από ένα μικρό παράθυρο.
Παρέχει ασφάλεια.
Δεν είναι όμορφο.
Δεν προσφέρει ευτυχία.
Είναι αυτό που κατάφερες γιατί δεν πάλεψες.
Καλύτερα να έχεις πολλές ήττες παρά να παραιτηθείς απ' το παιχνίδι.
Μην μένεις ακίνητος.
Με όση δύναμη διαθέτεις κάνε βήματα μικρά που θα σε οδηγήσουν σε μεγαλύτερα.
Δεν υπάρχει μεγαλύτερη παγίδα απ' την αδράνεια.
Αυτή σε οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στο σκοτάδι.
Όσο χαμηλά και αν έπεσες μπορείς να ξανανέβεις σκαλί σκαλί.
Η ανάγκη για αλλαγή είναι το πρώτο βήμα.
Και ύστερα ακολουθεί η απόφαση.
Μια τέτοια απόφαση που πρέπει όμως να την παίρνεις κάθε μέρα.
Να παλεύεις κάθε μέρα.
Να σκύβεις το κεφάλι μόνο για να ανακτήσεις τις δυνάμεις σου.
Και ύστερα προχωράς και πάλι.
Γιατί η ζωή πάντα συνεχίζεται.

Τα όνειρα τα ζεις με λίγη καρδιά παραπάνω

Ό,τι δε γεμίζει αδειάζει.Ό,τι δε βάφεται με λευκό μαυρίζει.
Ό,τι δεν ποτίζεται μαραίνεται.
Και όπου ξεχνάς την αγάπη εμφανίζεται το μίσος.

Δεν γίνεται να έχεις όνειρα και να μην κάνεις τίποτα γι’ αυτά.Είναι σαν να έχεις ένα πουλί κλεισμένο στο κλουβί και δεν το αφήνεις να πετάξει να χαρεί την ομορφιά της ύπαρξης.
Πόσα όνειρα ξεψύχησαν γιατί τα αμελήσαμε.
Γιατί τα κλείσαμε σε μια γυάλα και τα ανεβάσαμε στο πατάρι.

Δεν είχαμε τη δύναμη;
Δεν είχαμε τη θέληση;
Ή απλά δε πιστέψαμε στην πραγματοποίηση τους.Και δεν επενδύσαμε τον απαραίτητο χρόνο.

Δεν κοπιάσαμε.
Και στο πρώτο εμπόδιο είπαμε ως εδώ είναι , τα παρατάμε.
Αυτές τις στιγμές νιώθεις προδομένος απ’ τον ίδιο σου τον εαυτό.
Αλλά και απ’ την τύχη.

Θα πεις πάλι πως είσαι άτυχος.
Και τίποτα καλό δε σου αξίζει και δεν πρόκειται ποτέ να σε βρει.
Μα αν κάνεις ένα βήμα πίσω και ξανακοιτάξεις θα δεις πως κάτι λείπει.

Αυτό είναι το χρέος σου να βρεις αυτό που λείπει και να το συμπληρώσεις.

Θέλει λίγο παραπάνω καρδιά.
Θέλει λίγο ιδρώτα παραπάνω.
Θέλει λίγο χρόνο παραπάνω.
Και θέλει να πεις πως αυτή τη φορά δεν τα παρατάω ο κόσμος να χαλάσει.

Αν ξέρεις τι θες προχωράς προς τον στόχο σου χωρίς καθυστερήσεις, χωρίς προστριβές.
Δε χάνεις τη προσήλωση σου σε κάθε περισπασμό, γιατί σίγουρα θα εμφανιστούν πολλοί.Αρκετοί θα σε αμφισβητήσουν, θα προσπαθήσουν να σου αλλάζουν γνώμη μα ο βαθύτερος σκοπός τους είναι να ενδυναμωθείς περισσότερο.

Να αποδείξεις και στον ίδιο σου τον εαυτό, τι είναι τελικά αυτό που αναζητάς.. 

Γεωργία Μαυρίδου

http://www.loveletters.gr/oles-oi-katigories/34-lovethemes/eksomologiseis/703-thelei-ligo-kardia-parapano.html

Τι γεμίζει το κενό;

Με τι γεμίζει το μέσα μας κενό;
Με την αποδοχή που διαρκώς αναζητάμε;
Με την επιβράβευση που τονώνει το εγώ μας;
Με πρόσκαιρες απολαύσεις που ύστερα μας οδηγούν σε μεγαλύτερο κενο;
Με την αγάπη;
Μερικές φορές ναι αλλα και εκεί ακόμα καταλήγουμε να χάνουμε τη μάχη με το να ζητάμε όλο και πιο πολυ.
Τίποτα τελικά δεν αρκεί για να το γεμίσει.
Και όσο το κοιτάμε αυτό όλο και μεγαλώνει.
Όμως...
Με το να στρέφουμε το βλέμμα στις ομορφιές της ζωής.
Με το να κάνουμε τον κόσμο να χαμογελάει.
Με το να ευχαριστούμε τη ζωή για ότι μας χαρίζει.
Με το να νοιώθουμε πληρότητα με όσα ήδη έχουμε.
Με το να μη κατακρίνουμε τον εαυτό μας και τους άλλους.
Με το να αξιοποιούμε τα εφόδια που διαθέτουμε.
Κάπως έτσι και με πολλούς ακόμα τρόπους που διαρκώς θα ανακαλύπτουμε θα κερδίζουμε μάχες και στιγμές.

Με τον φόβο χτίζεις κάγκελα και με την αγάπη τα γκρεμίζεις

Φοβάσαι και νοιώθεις βαριά σύννεφα να κρύβουν τον ήλιο. Φοβάσαι και ο παράδεισος μετατρέπεται μέσα σε δευτερόλεπτα σε κόλαση. Γύρω απ' την ελευθερία χτίζονται κάγκελα. Και αν έχεις μάθει να ζεις μέσα σε αυτά. Πάντα να σε τρώει το άγχος, ο φόβος, η ανησυχία. Πως θα μάθεις να είσαι ελεύθερος; Αν κάποτε πίστευες πως αξίζεις να πονάς τώρα μάθε πως αξίζεις μόνο να χαίρεσαι και να γελάς. Να είσαι ελαφρύς σαν πούπουλο και να μη σε βαραίνει καμιά πικρία. Η ψύχη είναι μόλις 24 γραμμάρια και έτσι πρέπει να την αισθάνεσαι. Ο κάθε άνθρωπος είναι ένα δώρο. Και έτσι πρέπει να βλέπει τον εαυτό του. Τα δώρα προκαλούν έκπληξη και ξεγνοιασιά

Κλείσε σε αυτά τα 24 γραμμάρια όνειρα και αγάπη. Αγάπη για τη ζωή. Αγάπη για σένα. Αγάπη γενικώς. Μόνο η αγάπη κάνει θαύματα. Ναι είναι εύκολο να μελαγχολείς. Είναι εύκολο να φοβάσαι. Είναι εύκολο να τα παρατάς και να αφήνεσαι στη μοίρα σου. Εκεί σε θέλω στο φόβο να διαλέγεις την ελευθερία. Στη μελαγχολία να ψάχνεις ένα λόγο για χαμόγελο. Στο θάνατο να βρίσκεις τη ζωή. Και δεν έχει λίγο-

λίγο. Αυτή την πόρτα την κλείνεις μεμιάς. Επιλέγεις τώρα ή ποτέ. Να μάθεις να ζεις. Δίχως δεύτερες σκέψεις. Απλά να νοιώθεις και να δέχεσαι την κάθε στιγμή τι έχει να σου προσφέρει.

Ή τρέχεις παρέα με τη ζωή ή την περιμένεις πάντα στην επόμενη γωνία

Ζεις σαν να έχεις στην τσέπη άλλες δυο ζωές.
Ζεις σαν η αιωνιοτήτα θα περιμένει εσένα.
Και σε περιμένει για το πότε θα ξεκινήσεις να ζεις.
Φορτώνεις τα λεπτά σου με λύπη, με μεταμέλεια, και αγνωμοσύνη.
Που και που ξετρυπώνεις, υψώνεις το κεφάλι σου πάνω απ' την σπηλιά.
Αρπάζεις την ψυχή σου που κρέμεται στην άβησσο.
Γκρινιάζεις για τα προβλήματα, για τα δεινά που σε βρίσκουν.
Λες πως όταν όλα φτιάξουν θα ξεκινήσεις και εσύ να χαίρεσαι.
Μα το ένα κύμα έρχεται μετά απ' το άλλο.
Η ζωή σε προκαλεί να την κερδίσεις.
Ναι δεν είναι εύκολη.
Σου κάνει κόλπα.
Εσύ θα συνεχίσεις να κρύβεσαι στη σπηλιά;
Τρέχει η άτιμη δε σε ρωτά αν είσαι έτοιμος.
Το ξέρω έχεις βρει πολλές δικαιολογίες.
Αλλά αυτή προχωράει.
Θα περιμένεις πάλι το επόμενο τρένο;
Ή θα ανέβεις σ' αυτό παρέα με τις αμφιβολίες σου;
Μπορείς να τις πάρεις μαζί σου αλλά στην επόμενη στάση καλύτερα να τις ελευθερώσεις.
Κρίμα να σου χαλάσουν το ταξίδι.

Zωή που δεν μοιράζεται είναι ζωή κλεμμένη

Πόσοι άνθρωποι ήρθαν..

Πόσοι χάθηκαν…

Πόσοι έμειναν…

Γιατί πάντα να γέρνει η ζυγαριά σε αυτούς που δεν υπάρχουν πια εδώ..στους περαστικούς.

Αν θα κρατούσες μόνο τους αληθινούς, αυτούς που κάνανε για πάντα κατάληψη στην καρδιά σου.

Αυτούς που αν και είχες τις πόρτες κλειστές χτυπήσανε για να μπούνε μέσα ή μπήκανε μέσα με το έτσι θέλω.

Αυτούς που υπάρχουν ενεργά και είναι πρωταγωνιστές στη ζωή σου και όχι κομπάρσοι.

Πόσοι είναι άραγε;;;

Πόσοι σου κάνουν like με τις πράξεις τους;

Πόσοι σε παίρνουν τηλέφωνο και δε σου στέλνουν μήνυμα στο messenger;

Πόσοι σε θυμούνται και όταν είναι χαρούμενοι;

Ποιοι σε παίρνουν για να σου πουν απλά καλημέρα και να ακούσουν τη φωνή σου;

Πόσοι χαίρονται με την καρδιά τους στη χαρά σου;

Λίγοι ή πολλοί αυτοί είναι  οι άνθρωποι σου.

Οι συνοδοιπόροι σου στη ζωή.

Είναι ωραίο να υπάρχουν εκεί ακόμα και αν με μερικούς χάνεσαι για λίγο μα μετά όλα είναι πάλι όπως παλιά.

Εκεί στα εύκολα, εκεί και στα δύσκολα αυτοί είναι οι αληθινοί σου.

Μην τους ξεχνάς.

Μην χάνεσαι.

Μπορεί να υπάρχουν παράπονα, διαφωνίες, εγωισμοί.

Μα αυτούς που αξίζουν δεν πρέπει να τους αφήνεις να φεύγουν.

Δεν πρέπει να βάζεις τον εγωισμό σου πάνω από μια σχέση που έχει δοκιμαστεί και αξίζει.

Και είναι κρίμα να χάνονται οι άνθρωποι από απλούς εγωισμούς.

Να περιμένει ο ένας τον άλλον να σηκώσει το τηλέφωνο.

Να περιμένει ο ένας τον άλλον να πει μια καλή κουβέντα.

Ναι κάποιες φορές ας κάνουμε εμείς το ξεκίνημα..χρειάζεται.

Επιβάλλεται.

Αν δε θες να ζεις μόνος κάνεις και υποχωρήσεις.

Διαφορετικά δε προχωράς παρακάτω.

Ζωή που δεν μοιράζεται..είναι ζωή κλεμμένη(Σπανουδάκης)!!!

Μην αφήσεις αυτό που σε τρώει να χορτάσει

Άγχος..ένα σαράκι που σε τρώει ζωντανό και στοιχειώνει τις πιο όμορφες στιγμές σου.

Τις περισσότερες φορές έχει αβάσιμα σενάρια, απλούς φόβους που πηγάζουν από μέσα μας.

Είναι εκείνες οι στιγμές που κάνεις κάτι μα σκέφτεσαι κάτι άλλο.

Είναι εκείνες οι φορές που πας στη δουλειά σκεπτόμενη πως κάτι θα στραβώσει.

Είναι εκείνες οι φορές που θες να ξεκινήσεις κάτι καινούργιο μα διαρκώς το αναβάλεις με την πρόφαση ότι δε νοιώθεις έτοιμος.

Όταν βγαίνεις με τους φίλους σου για καφέ και ενώ γελάς σκέφτεσαι τελικά αυτό που στράβωσε στη δουλειά.

Άγχος για να αποκτήσεις περισσότερα και όταν τελικά τα αποκτάς θες ακόμα πιο πολλά.

Τι άλλο να κάνεις από το να προτάσεις όλα σου τα όπλα και να το αντιμετωπίσεις.

Ναι είναι η μάστιγα της εποχής μα αυτό δεν είναι δικαιολογία για να κάθεσαι αμέτοχος και να αφήσεις τη ζωή σου να φεύγει χαραμίζοντας στιγμές.

Αυτό είναι η κληρονομιά μας, οι στιγμές που φυλακίζουμε στο νου μας και στην καρδιά μας.

Και σε κάθε δύσκολη στιγμή ξεφυλλίζουμε το άλμπουμ τους δίνοντας μας το κουράγιο πως θα υπάρξουν και άλλες τέτοιες.

Αρκεί να έχουμε τα μάτια μας ανοιχτά και να βρισκόμαστε σε εγρήγορση και να έχουμε πάρει την απόφαση πως όσα κύματα και να έρθουν εγώ θα μάθω να τα προσπερνάω.

Τα όπλα μας τα έχουμε μέσα μας.

Αρκεί να μάθουμε να τα χρησιμοποιούμε και να μην εφησυχαζόμαστε.

Και βασικότερο όλων να αισθανόμαστε περήφανοι για ό,τι είμαστε.

Παρόλο τις αδυναμίες μας και τα στραβά μας.

Να αγαπάμε εμάς και τη ζωή μας.

Έτσι όλα γίνονται πιο απλά.

Γιατί έτσι είναι απλά.

Εμείς τα περιπλέκουμε.

Εμείς τα κάνουμε σύνθετα.

Και κάτι τελευταίο..μια συμβουλή που μου είχε δώσει ένα κοντινό μου πρόσωπο.

‘’Δεν υπάρχει λόγος να αγχώνεσαι για κάτι που αλλάζει, άλλαξε το.

Δεν υπάρχει λόγος να αγχώνεσαι για κάτι που δεν αλλάζει, δέξου το. ‘’

Έτσι απλά.

Μαθαίνοντας ποιοι είμαστε φτάνουμε πιο γρήγορα στον προορισμό μας

Όλα ξεκινούν από μια σκέψη.
Είτε τα αρνητικά, είτε τα θετικά.
Τι γίνεται όμως όταν οι αρνητικές σκέψεις υπερισχύουν;
Τίποτα καλό δεν πρόκειται να συμβεί.
Αν βασιλεύει το σκοτάδι εντός μας ο ήλιος θα προσπαθήσει να βρει μια γρίλια να χωθεί μα δεν θα είναι αρκετή για να φωτίσει το δρόμο μας.
Και πως διώχνουμε το σκοτάδι;
Πρώτα απ' όλα είναι να το πάρουμε απόφαση πως θέλουμε μια καλύτερη ζωή από αυτή που βιώνουμε.
Πως αξίζουμε το καλύτερο.
Πως μπορούμε να το αποκτήσουμε.
Μέτα ξεκινάμε τη δουλειά.
Πρέπει να αναρωτηθούμε τι μας αρέσει να κάνουμε και τι όχι.
Ποιες είναι οι πηγές της απόλαυσης μας και ποιες της δυσαρέσκειας μας.
Π.χ Μια καλή συζήτηση με χαλαρώνει και την απολαμβάνω στο έπακρο.
Τι μας αγχώνει πιο πολύ.
Τι από ότι μας αγχώνει είναι υπαρκτό και τι πλασματικό.
Τι παίρνει βελτίωση και τι δεν αλλάζει.
Π.χ Με αγχώνει η σκέψη ότι θα κάνω κάποιο λάθος.
Τι μας εμποδίζει να προχωρήσουμε και τι μπορούμε να κάνουμε γι' αυτό.
Σε όλο αυτό το ταξίδι της ενδοσκόπησης δεν πρέπει να είμαστε μόνοι.
Οικογένεια, φίλοι, σύντροφος είναι εκεί για εμάς.
Μπορούμε να μάθουμε από αυτούς.
Αλλά και να προβληματιστούμε παρέα, να μοιραστούμε αλλά και να περάσουμε όμορφα.
Και οι στιγμές μοναξιάς κάνουν καλό επίσης.
Ακούγοντας την αγαπημένη μας μουσική.
Διαβάζοντας ένα βιβλίο.
Μαγειρεύοντας.
Κάνοντας ένα περίπατο στη γειτονιά μας.
Γράφοντας τις σκέψεις μας κάνοντας την αποτίμηση της ημέρας.
Ναι είναι ωραίο να μπορείς να απολαμβάνεις την παρέα του ίδιου σου του εαυτού.
Και απαραίτητο γιατί αυτός θα είναι ο παντοτινός μας σύντροφος.
Πρέπει να τον ακούμε, να τον φροντίζουμε και που και που να τον κακομαθαίνουμε.
Αυτά είναι τα εφόδια μας στο βαλιτσάκι μας.
Με αυτά πορευόμαστε και συνεχίζουμε το ταξίδι μας.