Το ταξίδι της ψυχής..το πιο όμορφο απ'όλα!!!

 Ξυπνάς κάπου στο πουθενά

Μπλέκονται τα μαλλιά σου στα κλαδιά και η ματιά σου χάνεται  στο δαιδαλώδες τοπίο που απλώνεται μπροστά σου

Εκατομμύρια δέντρα άλλα πιο κοντά άλλα πιο ψηλά μέχρι εκεί που δεν αντέχεις να δεις.

Με χρώματα ανοιχτά πράσινα μέχρι σκούρα ολόμαυρα..

Πως βρέθηκες εδώ προσπαθείς να θυμηθείς.

Και μια ανάμνηση περνά απ’ το μυαλό σου, η τελευταία καταγεγραμμένη στο δίσκο του μυαλού σου.

Θυμάσαι να βουτάς.

Να βουτάς από ψηλά.

Διέσχισες μια χαώδη διαδρομή.

Και έφθασες μέσα σου.

Μια βουτιά στο ίδιο σου το είναι.

Η πιο ριψοκίνδυνη, η πιο τολμηρή.

Και όμως το πήρες το ρίσκο και πήδηξες από την επιφάνεια.

Ξέφυγες από την αφάνεια που ζούσες.

Έτσι περιδιαβαίνουν οι ψυχές που ζουν δίχως σκοπό..αόρατες.

Δεν τις βλέπουν ούτε οι άλλοι, μα ούτε και οι ίδιες βλέπουν τον εαυτό τους.

Στη θέση τους στέκονται σκιές.

Σκιές που πνίγουν κάθε θέλω που γεννιέται.

Κάθε νέα ελπίδα που χαράζει, σβήνει μεμιάς στο δευτερόλεπτο.

Έτσι περιφέρονται οι σκιές.

Μα όποιες είναι τολμηρές.

Όποιες δε φοβούνται να αντικρίσουν την αληθινή μαγεία που βασιλεύει μέσα τους.

Αυτές  βουτάνε.

Στην αρχή μοιάζει με κενό.

Στην αρχή φοβούνται πως θα χαθούν.

Μα όλοι σώνονται στο τέλος.

Η απόφαση είναι μεγάλη, και είναι οριστική.

Δεν υπάρχει γυρισμός από αυτό το ταξίδι.

Όποιος βρήκε το μέσα του, δε γυρίζει πίσω.

Εκεί βασιλεύει η αλήθεια.

Εκεί βασιλεύει η ζωή.
πηγή:https://www.nancysblog.gr/2018/06/11/to-taksidi-ths-psyxhs-to-pio-omorfo-apo-ola/

Αγάπη..ένα λουλούδι που φυτρώνει στα πιο απίθανα μέρη

Αγάπη, ένα λουλούδι που φυτρώνει σε άνυδρα μέρη.

Σε μέρη σκιερά και απόμερα.

Στους πιο μακρινούς γκρεμούς.

Στους πιο βαθείς  ωκεανούς.

Στην άκρη της ερήμου.

Σε όλα τα απίθανα σημεία αυτή ξεπετάει το μπουμπούκι της, και εκεί που δεν το περιμένεις ευωδιάζει η ψυχή σου από τα αρώματα της.

Πρέπει να ‘χεις πονέσει για να δεχτείς το χάδι της για να νιώσεις το χτύπημα της σαν κρότο μέσα στη νύχτα, ένα κεραυνό μέσα στη σιωπή.

Αν δεν έχεις πονέσει δε θα καταλάβεις την γλύκα που αφήνει στο στόμα.

Την ελαφράδα στην καρδιά.

Το ρίγος όταν πλησιάζει.

Όταν έρθει θα καταλάβεις πως όλα μέχρι εκείνη την ώρα ήταν ακίνητα, ήταν βουβά, δίχως ζωή.

Μέχρι εκείνη να έρθει.

Και θα έρθει μόνο όταν θα ξέρεις πώς να την καλοδεχτείς.

Δεν θέλει πολλές γιορτές και τραγούδια

Άλλα ούτε λόγια πολλά.

Θέλει αλήθεια και ουσία.

Θέλει βλέμμα καθάριο και μια αγκαλιά ορθάνοιχτη, θερμή.

Θα έρθει όταν θα  έχεις ραγίσει από την απουσία της.

Θα ξέρεις πώς να την χαϊδέψεις και να την κάνεις δική σου.

Μόνο τότε θα έρθει στο κατώφλι σου.

Και όσα χρόνια και αν περίμενες θα ήταν σαν να την είχες από πάντα στην αγκαλιά σου.

Σαν να γεννήθηκε μαζί σου, και ζούσε πάντα εκεί μέσα στην καρδιά σου.

Η ζωή ένα ατελείωτο ταξίδι

Ίσως αυτό που υπάρχει στην ψυχή μου να τα βλέπει όλα αληθινά.

Να τα βλέπει όλα καθάρια δίχως  μεταμορφώσεις.

Δίχως αλλαγές που γίνονται για να χωρέσει κάπου.

Η ψυχή μου ψάχνει κάπου να χωρέσει μα το ξέρει πως πουθενά δεν υπάρχει χώρος για εκείνη.

Είναι αεικίνητη πετάει από λεπτό σε λεπτό σε άλλο κλαδί.

Είναι άγρια και δεν ησυχάζει μα αποζητάει την γαλήνη.

Να γίνει βάρκα δεμένη στο λιμάνι.

Να χορεύει πότε στους ρυθμούς των κυμάτων και πότε να στέκεται εκεί ήσυχη και ακέραια.

Μα πώς να δέσει στο λιμάνι αφού διψάει για ταξίδια θέλει να φεύγει για προορισμούς που και η ίδια δε γνωρίζει.

Θέλει να φεύγει απλά να φεύγει.

Να γυρνάει για λίγο στο λιμάνι μα μόνο για λίγο.

Για να ετοιμάσει το επόμενο ταξίδι.

Τις ζηλεύει όμως αυτές τις βαρκούλες που δεν ζητάνε τίποτα άλλο, στέκουν κοντά στη στεριά μα θωρούν το πέλαγος καθημερινά και ζουν μέσα σ’ αυτό για μια ζωή.

Άλλο ένα ταξίδι και ύστερα θα αράξω λέει.

Άλλο ένα ταξίδι, και άλλο ένα και άλλο ένα.

Μα το ένα διαδέχεται το άλλο.

Αυτή η μαγεία να πουλάς τη σιγουριά σου.

Να απαρνείσαι τη βολή σου.

Γιατί ξέρεις πως είναι πολλά αυτά ακόμα που θέλεις να μάθεις.

Που θέλεις να ζήσεις.

Και αν όχι τώρα τότε πότε.

Τώρα ο καιρός είναι ευνοϊκός.

Και ακόμα και αν δεν είναι τώρα δεν φοβάται τα κύματα.

Καταλληλότερη στιγμή για ταξίδια από το παρόν ποτέ  δεν θα υπάρξει.

Καθένας μάχεται για να βρει τον δικό του δρόμο!

Να μάθεις να αντέχεις!

Όταν γύρω σου όλα γκρεμίζονται εσύ να έχεις τη δύναμη να στέκεσαι όρθιος.

Να σκύβεις μόνο για να μαζέψεις τα κομμάτια και να τα βάλεις στη σωστή σειρά.

Να φτιάξεις το πάζλ και πάλι απ’ την  αρχή.

Μέσα σου άγγελοι και δαίμονες θα μάχονται.

Οι άγγελοι θα μαζεύουν οι δαίμονες θα κλέβουν.

Και εσύ εκεί ανάμεσα στον παράδεισο και στη κόλαση να ψάχνεις να βρεις το δρόμο.

Το δρόμο για τη δική σου γη.

Για τη δική σου πατρίδα.

Εκεί που έσπειρες τα όνειρα σου.

Μερικά τα είδες να ανθίζουν, να ψηλώνουν μέχρι εκεί που ποτέ δεν φαντάστηκες πως μπορούν να πάνε.

Άλλα μεγάλωσαν λίγο, μα στη πορεία μαράθηκαν.

Δεν τα φρόντισες τόσο.

Ή δεν ήταν η μοίρα τους να ανθίσουν.

Άλλα έμειναν εκεί στο καταφύγιο τους μέσα στη γη.

Ακόμα εκεί κοιμούνται και περιμένουν.

Αυτή σου η πατρίδα είναι εκεί και σε περιμένει.

Η μάχη συνεχίζεται  κάθε μέρα.

Οι άγγελοι βγάζουν τα σπαθιά τους και δαιμονίζονται δε θα αφήσουν κανένα να σου κλέψει την πίστη.

Οι δαίμονες σκύβουν το κεφάλι τους και γυρνάνε πίσω στις κρυψώνες τους.

Τα κομμάτια μπαίνουν σιγά σιγά στη θέση τους και ο δρόμος ανοίγεται μπροστά.

Δεν είναι στρωμένος με ροδοπέταλα, μα ούτε είναι και μαραμένος.

Είναι ο δικός σου δρόμος και είναι μοναδικός.

Με το ένα πόδι στη στεριά και με το άλλο να αιωρείται συνεχίζεις το ταξίδι για το άγνωστο

Οι προσδοκίες κουβαλάνε μαζί τους απογοήτευση.

Απογοητεύεσαι όταν τελικά δεν βγαίνουν αληθινές.

Κάνεις σχέδια, όνειρα και γκρεμίζονται έτσι απλά γιατί εκεί που περίμενες να καλοδεχτείς την επιτυχία έρχεται η αποτυχία.

Αυτό συμβαίνει κάποιες φορές όταν τα πράγματα δεν έρχονται όπως τα σχεδιάσαμε.

Μήπως τελικά να μην προσδοκάμε τίποτα.

Να έχουμε όνειρα μα να μην επενδύουμε όλες μας τις ελπίδες;

Να περιμένουμε να έρθει το αποτέλεσμα και μετά να χαρούμε;

Μήπως τελικά και η υπερβολική αισιοδοξία βλάπτει.

Ή να προσδοκάμε το καλό αλλά να είμαστε προετοιμασμένοι και για το αντίθετο;

Αυτή είναι η χρυσή τομή.

Ο ενθουσιασμός όμως πολλές φορές σου παίρνει τα μυαλά και δεν πατάς στη γη.

Πιστεύεις πως τίποτα δε θα ανατρέψει αυτό τη συναίσθημα ευφορίας που νιώθεις.

Τίποτα δεν είναι ικανό για να σε ρίξει κάτω.

Μα ο άνεμος φυσάει και εσύ πέφτεις στη θάλασσα δίχως σωσίβιο.

Και πρέπει και πάλι να συνεχίσεις το κολύμπι.

Πρέπει να μάθεις ακόμα καλύτερο κολύμπι για να φθάσεις αυτή τη φορά στη στεριά πιο γρήγορα.

Και όταν ακουμπήσεις τα πόδια σου και πάλι στη γη θα υποσχεθείς στον εαυτό σου να μην αφήσεις τίποτα να σου πάρει και πάλι τα μυαλά.

Μα στα μυαλά σου αρέσει ο αέρας το ξέρεις.

Τους αρέσει να ονειρεύεσαι λίγο παραπάνω.

Λαχταράς αυτό το ανάλαφρο που μόνο τα όνειρα σου φέρνουν.

Με το ένα πόδι στη στεριά και με το άλλο να αιωρείται συνεχίζεις.

Συνεχίζεις να δεις τι κρύβεται παρακάτω.

Πίστεψε στην αγάπη και επέστρεψε σε μέρη ανθισμένα

Επέστρεψε σε μέρη ανθισμένα…

Εκεί που βρήκε στάχτες άναψε φωτιές.

Σε μαυρισμένα χώματα έριξε όλα τα χρώματα.

Έριξε σπόρους  και τους πότιζε νυχθημερόν.

Βρήκε τη ζωή εκεί που βασίλευε ο θάνατος.

Είχε μια σπίθα πίστης μέσα του που έδινε μορφή σε ότι άμορφο.

Τα φαντάστηκε όλα και τα έχτιζε δίχως σταματημό.

Ταξίδεψε πολύ μέσα του, σήκωσε κάτω από πέτρες να βρει ότι είχε χαθεί.

Έψαξε, έψαξε πολύ και ακούραστα έβρισκε μικρούς πολύτιμους λίθους.

Τους κρατούσε σφιχτά μέσα στη χούφτα του όταν πιάσει ο αέρας να μην τους αρπάξει.

Δε πειράζει που πέρασαν χρόνια.

Χρόνια άκαρπα δίχως ελπίδα.

Δίχως φως και καρτερία.

Χρόνια υπνωτισμένα.

Υπνωτισμένος και αυτός προχωρούσε μπροστά μα κάτι βαρύ μέσα του τον τραβούσε πίσω.

Δε σταματούσε όμως, πότε με ένα βήμα μικρό, πότε με ένα βήμα μεγάλυτερο.

Επέστρεψε σε μέρη πολύχρωμα.

Δεν τσιγκουνεύτηκε το γέλιο, την ευγένεια, την υπομονή.

Ήθελε πολλά να βρει και τα βρήκε όλα μια μέρα ακουμπισμένος σε ένα βράχο στην ακροθαλασσιά κουρασμένος και λησμονημένος από το Θεό θυμήθηκε πως είναι η αγάπη.

Να δίνεις το καλό δίχως να περιμένεις.

Να χαμογελάς και ας μη σου χαμογελούν.

Να απλώνεις το χέρι δίχως να δίνουν το δικό τους.

Θυμήθηκε την αγάπη και επέστρεψε σε μέρη ανθισμένα.

Η δύναμη ν' αλλάξεις

Μέσα σου υπάρχει ένας μαγικός σπόρος που όμως χρειάζεται πότισμα για να ανθίσει και να σου χαρίσει τους καρπούς του.

Εσύ ο ίδιος σπέρνεις τα ζιζάνια, τα πληθαίνεις με τις πεποιθήσεις σου και συνθλίβουν τα άνθη σου.

''Δεν είμαι αρκετός για να πετύχω αυτόν το στόχο''.

''Δεν είμαι ικανός για να ευτυχήσω''.

''Δεν μου αξίζει η ευτυχία''.

''Υπάρχουν τόσοι καλύτεροι από εμένα''.

Τέτοιες σκέψεις μας απειλούν καθημερινά.

Σκέψεις που γίνονται πεποιθήσεις και έτσι χάνουμε την κατεύθυνση μας.

Χάνουμε τον στόχο μας που είναι να γινόμαστε καλύτεροι, να εξελισσόμαστε και να φτιάχνουμε το δικό μας μονοπάτι.

Όταν χάνουμε την πίστη στον εαυτό μας χάνουμε εμάς τους ίδιους.

Γινόμαστε άλλοι που ούτε και εμείς δεν μας αναγνωρίζουμε.

Εξαρτόμαστε από τις διαθέσεις των άλλων απέναντι μας.

Αν είναι θετικές έχουμε καλή διάθεση.

Αν όχι τότε ρίχνουμε βέλη.

Αν όμως δεν στηρίξουμε εμείς τον εαυτό μας στα δύσκολα.

Δεν τον φροντίσουμε, δεν τον ενδυναμώσουμε τότε ποιος;

Τότε πως θ'ανθίσει αυτός ο μαγικός σπόρος;

Όλοι είμαστε γεννημένοι με έναν τέτοιο μέσα μας.

Άλλοι μοχθούν για να τον δουν να μεγαλώνει.

Άλλοι περιμένουν να μεγαλώσει μόνος του.

Όσα καλά στοιχεία και αν διαθέτουμε αν δε τα καλλιεργήσουμε τότε θα μας αφήσουν.

Ενώ τα αρνητικά μας χτίζονται με την αδράνεια.

Μεγαλώνουν δίχως να το καταλάβουμε.

Όσο εμείς δεν νοιαζόμασταν βρήκαν το δρόμο και μεγαλώνουν με ταχύτητα φωτός.

Και χωρίς να το καταλάβουμε γινόμασταν οτι φοβόμασταν.

Και όταν το αντιληφθούμε είναι εύκολο άραγε να βρούμε το δρόμο για το μέσα μας φως;

Να βρούμε πάλι τον καλό μας εαυτό.

Θέλει πίστη.

Και πάνω απ' όλα αγάπη.

Να αγαπάς τον εαυτό σου ακόμα και αν χάθηκε κάπου στη διαδρομή.

Και δύναμη.

Δύναμη να αποδεχτείς πως έγινες κάποιος άλλος.

Και δύναμη ν' αλλάξεις.

Τα όπλα βρίσκονται μέσα σου, το μόνο που πρέπει να κάνεις είναι να ψάξεις να τα βρεις.

Άσε το φως να μπει

Ψάχνεις να βρεις ότι σου λείπει σε κομμάτια ξεχασμένα.

Σε κομμάτια ξένα.

Προσπαθείς να τραγουδήσεις μελωδίες που πλέον δεν ηχούνε, από κιθάρες ξεκούρδιστες.

Χαμόγελα που σβήσανε σε μια φωτογραφία ξεθωριασμένη.

Μα πουθενά η ψυχή σου.

Την πνιγείς στο καπνό και ψάχνεις απαντήσεις που ποτέ δε σου της δίνει.

Σε πνίγει και πνίγονται μαζί τους τα γιατί.

Γιατί τέτοια μαυρίλα ξαφνικά.

Γιατί ο ήλιος που έδυσε προχθές δε ξαναβγήκε στο παραθύρι σου.

Πολλά γιατί μαζεμένα μα οι απαντήσεις μπροστά σου και εσύ δεν θέλεις να τις δεις.

Αρνείσαι να ζεις όμως πάλι με το κεφάλι κάτω.

Δεν θες αυτή τη συννεφιά που σε έχει περιβάλει.

Και ψάχνεις να βρεις διέξοδο.

Ψάχνεις την υπομονή να βρεις την πόρτα που θα σε βγάλει έξω πάλι στη ζωή.

Η λιακάδα είναι εκεί έξω και σε περιμένει.

Βαρέθηκα τα σύννεφα.

Βαρέθηκα να βρίσκω λόγους να σκοτεινιάζω.

Και είναι πάντα τόσο πολλοί οι άτιμοι.

Τους μετράω στα αποτσίγαρα που μαζεύτηκαν πάλι βουνό και ακόμα δεν έχει μεσημεριάσει.

Γιατί πάντα να με κυνηγάνε τόσα γιατί.

Δε θέλω να δώσω απάντηση.

Θέλω μόνο να γελάσω, να καθαρίσει το βλέμμα μου απ΄τις σκέψεις και το μυαλό μου απ’ το σκοτάδι.

Είναι επιλογή να διαλέγεις το φως απ΄το σκοτάδι.

Και εγώ για σήμερα θα διαλέξω το φως γιατί με το σκοτάδι έχουμε κάνει πολύ παρέα τελευταία και μου ήταν αρκετό.

Θα διαλέξω το φως, θα το ψάξω εκεί που το έβρισκα κάτι τέτοιες μέρες με τις κουρτίνες κλειστές.

Άσε το φως να μπει…

Το φως γεννιέται απ' το σκοτάδι!!!

Τα γυρίσματα του χρόνου τριγυρνάμε γύρω από την φωτιά, χορεύουν μέχρι να ανατείλει ο ήλιος..δεν υπάρχουν κρίματα που να μην έχουν γίνει καπνός μέσα στις φλόγες..δεν υπάρχουν δάκρυα που να μην έχουν τα πύρινα κύματα φουντώσει.

Μέρες που πήγαν χαμένες ξαπλωμένες σε ένα ρολόι που οι δείκτες ήταν κολλημένοι και ο ύπνος τις έτρεφε εκεί, τις κρατούσε στο ίδιο σημείο.

Στο σημείο μηδέν.

Εκεί που αρχίζουν όλα.

Εκεί που τελειώνουν όλα.

Εκεί που τίποτα δεν γεννιέται και το έδαφος άνυδρο.

Ήλιοι που ξετρυπώνουν από το πουθενά και στο χάος κάνανε βουτιά.

Όλα αυτά γκρίζα σύννεφα πάνω από τον ουρανό σου…γκρίζα σύννεφα που θα σπάσουν και θα ξεπλύνουν κάθε μαύρο σημείο της καρδιάς.

Και οι στάχτες ενθύμιο των περασμένων ημερών.

Αυτών των γεμάτων με τα αν και τα πρέπει. Με τις κούφιες ελπίδες και τα ψεύτικα όνειρα.

Τα όνειρα άλλων. Τα όνειρα του παρελθόντος..του μέλλοντος μα το παρόν διαγραμμένο στον παραλήπτη τους. Γράμματα που πλανιόντουσαν δίχως προορισμό.

Μπόρες της φωτιάς. Μπόρες από αλλού φερμένες. Από αυτό το πουθενά που ξεπηδά ο ήλιος. Ήλιος και βροχή θα γίνουν ένα. Και εσύ ένα γκρίζο αστέρι θα πετάξει από πάνω του τα πέπλα και το φως θα ξεχυθεί μέχρι τον πιο μακρινό πλανήτη.

Οι πληγωμένες καρδιές ξημερώνονται εκεί πoυ ανατέλλουν τα αδύνατα

Οι μέρες που ήμασταν μαζί μοιάζουν μακρινές αλλά ακόμα έχω το άρωμα σου στα μαλλιά μου..έχω κρύψει όλες τις φωτογραφίες γιατί μέσα τους ζωντανεύουν όλες οι θύμησες..τα γέλια ακούγονται και με κουφαίνουν…πόσο διαρκεί μια στιγμή ευτυχίας σε ρωτούσα και εσύ μου έλεγες για πάντα…είχες δίκιο για πάντα και ακόμα παραπάνω. Ο ουρανός είναι μαυρισμένος και τα σύννεφα τυλίγουν το μυαλό μου. Ξυπνάω  και πάλι με την ελπίδα πως όλα θα είναι ένας εφιάλτης, μα το όνειρο ζωντανεύει και με τα μάτια ανοιχτά. Σκιές παντού, παντού αναμνήσεις. Ο καναπές που καθόμασταν αγκαλιά τα βράδια. Η κούπα που πίναμε τον καφέ μας τα πρωινά. Το κόκκινο φόρεμα που μου είχες πάρει στα πρώτα μου γενέθλια στέκει ακόμα στην ντουλάπα μου..θέλω να το κρύψω μα  αυτό δε λέει να αλλάξει θέση.

Και αυτή η μέρα ξεκινάει με την ίδια ελπίδα πως κάτι θα πάει καλύτερα, πως κάτι θα αλλάξει ξαφνικά και δεν θα θυμάμαι. Πως το μυαλό μου θα καθαρίσει, και θα διαγραφεί κάθε πόνος απ’ το κορμί μου. Και όμως οι ελπίδες μου πέφτουν στο κενό, και βλέπω το ίδιο έργο και πάλι. Θεατής και πάλι της ζωής που εκτυλίσσεται γύρω μου. Θέλω να φύγω από την ταινία πριν να πέσουν οι τίτλοι τέλους γιατί τη συνέχεια την ξέρω. Ας μου κάνει ο Θεός μια έκπληξη και ας μην έρθουν τα πράγματα όπως τα έχω προβλέψει. Και τι δε θα έδινα να εισακουστεί αυτή η προσευχή μου..το γράμμα μου να φθάσει στον Ύψιστο πριν να είναι πια αργά. Όσες μέρες και αν έχουν περάσει μια πληγωμένη καρδιά ξέρει να περιμένει..μια πληγωμένη καρδιά ξέρει να ελπίζει. Και ξημερώνεται εκεί που ανατέλλουν τα αδύνατα.