Σκέψεις για την ζωή, την αγάπη... για ό,τι φωτίζει.. και για ό,τι σκοτεινιάζει το μυαλό μας!!!
Τετάρτη 7 Δεκεμβρίου 2016
Πέτα την τελειομανία απ' το παράθυρο
Με κοιτούσε με ένα μάτι και ξετρύπωνε από το πουθενά.
Παρασκευή 2 Δεκεμβρίου 2016
Ζήσε σε έναν κόσμο που αναπνέεις
Πέμπτη 27 Οκτωβρίου 2016
Ο βυθός είναι άγγελος και δαίμονας μαζί
Σάββατο 22 Οκτωβρίου 2016
Με το βλέμμα στραμμένο στο αύριο ξεχνάμε να ζήσουμε το τώρα
Το νιώθω να πλησιάζει δε ξέρω σε ποια στροφή του χρόνου βρίσκεται αλλά κινείται πλέον στην τροχιά μου.
Δε θέλω να σπρώξω τις πέτρες από μπροστά μου έχω τη διάθεση απλά να τις αφήσω να κυλήσουν. Δε θέλω να παλέψω με τα κύματα θέλω να ταξιδέψω μαζί τους μέχρι να με βγάλουν σε στεριά.
Θα βρω άραγε ποτέ στεριά;
Αφού μου αρέσουν τόσο τα ταξίδια δε πιστεύω να αράξω και πολύ ακόμα και αν βρω.
Η λαχτάρα όταν περιμένεις να φθάσεις κάπου είναι πολλές φορές μεγαλύτερη απ’ τη χαρά που εισπράττεις όταν τελικά φθάνεις.
Αν αυτό το κάτι δεν ήταν για σένα ή γιατί συνέχεια λαχταράμε το κάτι παραπάνω.
Και πότε θα απολαύσουμε όσα με κόπο κατακτήσαμε.
Ας κάνουμε μια στάση να αναλογιστούμε που ήμασταν και που φτάσαμε.
Πως έχουμε αρκετά αγαθά για να νιώθουμε ευτυχισμένοι και δεν έχουμε ανάγκη μόνο να ξεπερνάνε διαρκώς τα όρια μας.
Το άπειρο ανοίγεται μπροστά μας πόσο άραγε διαρκεί η ευτυχία μέσα του.
Είναι μόνο στιγμές ή μπορεί να γίνει κάτι μονιμότερο.
Και αν γίνει θα αξίζει το ίδιο;
Έχουμε μάθει να καρτερούμε τις μεγάλες στιγμές και κοιτώντας προς το μέρος τους χάνουμε τα απλά τα καθημερινά, περνούν απ ’τα χέρια μας βαδίζοντας στο πουθενά ντυμένες με ελπίδες που απογυμνώθηκαν μπροστά στη κυνικότητα μας μα δε δώσαμε καμία προσοχή.
Έτσι όπως έχουμε το βλέμμα στραμμένο στο αύριο το τώρα φεύγει δίχως να αφήσει κανένα αποτύπωμα.
Μα υπήρξαν και εκείνες οι στιγμές που άφησαν το σημάδι τους και όσο και αν τρέχαμε μπροστά με τους δείκτες του ρολογιού αγκαλιά σταθήκαμε για λίγο και κοιτάξαμε, είναι εκεί που το βλέμμα συναντήθηκε με το όνειρο.
Εκεί που η καρδιά έτρεξε πιο γρήγορα απ’ το νου και στάθηκε για λίγο να ζήσει, να νιώσει το άγγιγμα του χρόνου. Να αγκαλιάσει την απόλυτη προσωπική αλήθεια που ήταν θαμμένη κάτω από μύρια ψέματα.
Αυτές τις στιγμές κουβαλάει η ψυχή και της κρατά τις νύχτες συντροφιά ξαγρυπνώντας στο ξημέρωμα των νέων πραγμάτων.
Παρασκευή 7 Οκτωβρίου 2016
Το κορίτσι με το κόκκινο σακίδιο
Σάββατο 24 Σεπτεμβρίου 2016
Πινελιές στον μικρό μας γαλαξία
Τα έλατα φθάνουν ως τα σύννεφα και 'γω πηδάω απο κλαδί σε κλαδί.
Εδώ ψηλά όλα μοιάζουν μικρά.
Όλα φαντάζουν πινελιές στον ατελείωτο καμβά του γαλαξία.
Εδώ ψηλά δεν υπάρχουν όρια.
Το όριο είναι μέχρι εκεί που φθάνει το βλέμμα σου.
Αν η ματιά σου δεν έχει τέλος
τότε και τα όρια μοιάζουν με σύνορα που σε χωρίζουν απ' το μη πραγματικό.
Ο χρόνος έχει όρια;
Αυτός ο κόσμος έχει όρια;
Ούτε λοιπόν η ζωή έχει.
Τρίτη 20 Σεπτεμβρίου 2016
Μην αφήνεις τους φόβους σου να σε στοιχειώνουν
Και αν τους το επιτρέψουμε μπορούν να κάνουν κατάληψη και να στοιχειώσουν όλη μας την ύπαρξη.
Να γίνουν ο οδηγός στο τιμόνι μας.
Να πράττουμε βάσει αυτών.
Να προσπαθούμε να αποφύγουμε τους φόβους μας και τις φοβίες μας.
Ο φόβος σαν συναίσθημα έχει τη δύναμη να σε κινητοποιεί.
Αν όμως υπάρχει σε υπερβολική μορφή σε παραλύει.
Αν σκεφτόμαστε τους φόβους μας έχουν την μαγική ικανότητα να εμφανίζονται μπροστά μας.
Και τότε έχουμε την λανθασμένη αντίληψη πως καλά κάναμε και φοβόμασταν.
Όχι δεν είμαστε αυτά τα φαντάσματα.
Ας μην τ’ αφήνουμε λοιπόν να κάνουνε κατάληψη.
Πρέπει να στρέψουμε το βλέμμα σε ό,τι αγαπάμε.
Να καταναλώνουμε ενέργεια εκεί.
Και όχι να τους αφήνουμε να μας ρουφούν την ενέργεια και ύστερα να μας αφήνουν ανήμπορους να πράξουμε.
Ένας τρόπος να ξορκίζουμε το κακό είναι να απαξιώνουμε τα αρνητικά σενάρια.
Έχοντας στο μυαλό μας την σκέψη πως ακόμα και αν κάτι στραβώσει είμαι ικανός και δυνατός να τ’ αντιμετωπίσω.
Ακόμα και αν πέσω θα σηκωθώ.
Το μυαλό μας έχει την τάση να δημιουργεί προβλήματα και να πιστεύει στα χειρότερα σενάρια.
Δεν είμαστε το μυαλό μας.
Δεν είμαστε οι σκέψεις μας.
Και δεν είμαστε όλα αυτά τα αρνητικά συναισθήματα που μας δημιουργούνε.
Είμαστε κάτι πολύ παραπάνω ας διεκδικήσουμε λοιπόν το καλύτερο που μας αξίζει.
Ας μην παραδινόμαστε λοιπόν στα φαντάσματα μας.
Ας είναι η επίσκεψη τους μικρή, για λίγο και όχι μόνιμη.
Ας είναι η δουλειά τους απλά να μας σπρώξουν ένα βήμα παραπέρα.
Και να μας κάνουν ακόμα πιο δυνατούς.
Τετάρτη 31 Αυγούστου 2016
Ψηλαφώντας στο σκοτάδι
Δε ξέρεις πως έφθασες εδώ.
Λίγες ακτίνες μπαίνουν μέσα στο δωμάτιο και φωτίζουν τα σκαλιά.
Κατρακύλησες ως εδώ αυτό σου έρχεται σαν θύμηση.
Ψηλαφάς τους τοίχους με οδηγό αυτές τις ακτίνες.
Η υγρασία εισχωρεί στα κόκαλα σου και κάνει τις κινήσεις σου αργές.
Σέρνεις τα πόδια σου που ζυγίζουν τόνους ολόκληρους.
Ναι, μα είσαι όρθιος.
Kαταφέρνεις και φθάνεις ως το παράθυρο.
Έξω υπάρχει ένα τοπίο ονειρικό ντυμένο στα χρυσαφιά χρώματα του ηλιοβασιλέματος.
Γίνεται στην πλάση να υπάρχει ταυτόχρονα τόση χαρά μα και τόση δυστυχία;
Και όσο πιο πολύ κοιτάς την ομορφιά τόσο γίνεται μέσα σου αβάσταχτο το βάρος.
Ψάχνεις να βρεις τον φταίχτη.
Ποιος σε οδήγησε ως εδώ.
Ποιος σου στέρησε να χαρείς και εσύ την ομορφιά της ζωής.
Ψάχνεις κάπου να ρίξεις το φταίξιμο και το μόνο που βρίσκεις είναι ένας καθρέφτης.
Σπασμένος και κομματιασμένος.
Ικανός όμως για να καθρεφτίσει το είδωλο σου.
Εσύ
ρίχτηκες μόνος σου στο σκοτάδι.
Γιατί πονούσαν τα μάτια σου στο φως και δεν είχες τη δύναμη να τ' αντέξεις.
Εσύ κρύφτηκες.
Και προτιμούσες να βλέπεις τη ζωή πίσω από ένα μικρό παράθυρο.
Παρέχει ασφάλεια.
Δεν είναι όμορφο.
Δεν προσφέρει ευτυχία.
Είναι αυτό που κατάφερες γιατί δεν πάλεψες.
Καλύτερα να έχεις πολλές ήττες παρά να παραιτηθείς απ' το παιχνίδι.
Μην μένεις ακίνητος.
Με όση δύναμη διαθέτεις κάνε βήματα μικρά που θα σε οδηγήσουν σε μεγαλύτερα.
Δεν υπάρχει μεγαλύτερη παγίδα απ' την αδράνεια.
Αυτή σε οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στο σκοτάδι.
Όσο χαμηλά και αν έπεσες μπορείς να ξανανέβεις σκαλί σκαλί.
Η ανάγκη για αλλαγή είναι το πρώτο βήμα.
Και ύστερα ακολουθεί η απόφαση.
Μια τέτοια απόφαση που πρέπει όμως να την παίρνεις κάθε μέρα.
Να παλεύεις κάθε μέρα.
Να σκύβεις το κεφάλι μόνο για να ανακτήσεις τις δυνάμεις σου.
Και ύστερα προχωράς και πάλι.
Γιατί η ζωή πάντα συνεχίζεται.
Πέμπτη 21 Ιουλίου 2016
Τα όνειρα τα ζεις με λίγη καρδιά παραπάνω
Ό,τι δεν ποτίζεται μαραίνεται.
Και όπου ξεχνάς την αγάπη εμφανίζεται το μίσος.
Πόσα όνειρα ξεψύχησαν γιατί τα αμελήσαμε.
Γιατί τα κλείσαμε σε μια γυάλα και τα ανεβάσαμε στο πατάρι.
Δεν είχαμε τη θέληση;
Ή απλά δε πιστέψαμε στην πραγματοποίηση τους.Και δεν επενδύσαμε τον απαραίτητο χρόνο.
Και στο πρώτο εμπόδιο είπαμε ως εδώ είναι , τα παρατάμε.
Αυτές τις στιγμές νιώθεις προδομένος απ’ τον ίδιο σου τον εαυτό.
Αλλά και απ’ την τύχη.
Και τίποτα καλό δε σου αξίζει και δεν πρόκειται ποτέ να σε βρει.
Μα αν κάνεις ένα βήμα πίσω και ξανακοιτάξεις θα δεις πως κάτι λείπει.
Θέλει λίγο ιδρώτα παραπάνω.
Θέλει λίγο χρόνο παραπάνω.
Και θέλει να πεις πως αυτή τη φορά δεν τα παρατάω ο κόσμος να χαλάσει.
Δε χάνεις τη προσήλωση σου σε κάθε περισπασμό, γιατί σίγουρα θα εμφανιστούν πολλοί.Αρκετοί θα σε αμφισβητήσουν, θα προσπαθήσουν να σου αλλάζουν γνώμη μα ο βαθύτερος σκοπός τους είναι να ενδυναμωθείς περισσότερο.
Να αποδείξεις και στον ίδιο σου τον εαυτό, τι είναι τελικά αυτό που αναζητάς..
Παρασκευή 8 Ιουλίου 2016
Τι γεμίζει το κενό;
Με τι γεμίζει το μέσα μας κενό;
Με την αποδοχή που διαρκώς αναζητάμε;
Με την επιβράβευση που τονώνει το εγώ μας;
Με πρόσκαιρες απολαύσεις που ύστερα μας οδηγούν σε μεγαλύτερο κενο;
Με την αγάπη;
Μερικές φορές ναι αλλα και εκεί ακόμα καταλήγουμε να χάνουμε τη μάχη με το να ζητάμε όλο και πιο πολυ.
Τίποτα τελικά δεν αρκεί για να το γεμίσει.
Και όσο το κοιτάμε αυτό όλο και μεγαλώνει.
Όμως...
Με το να στρέφουμε το βλέμμα στις ομορφιές της ζωής.
Με το να κάνουμε τον κόσμο να χαμογελάει.
Με το να ευχαριστούμε τη ζωή για ότι μας χαρίζει.
Με το να νοιώθουμε πληρότητα με όσα ήδη έχουμε.
Με το να μη κατακρίνουμε τον εαυτό μας και τους άλλους.
Με το να αξιοποιούμε τα εφόδια που διαθέτουμε.
Κάπως έτσι και με πολλούς ακόμα τρόπους που διαρκώς θα ανακαλύπτουμε θα κερδίζουμε μάχες και στιγμές.
Τρίτη 5 Ιουλίου 2016
Με τον φόβο χτίζεις κάγκελα και με την αγάπη τα γκρεμίζεις
Δευτέρα 4 Ιουλίου 2016
Ή τρέχεις παρέα με τη ζωή ή την περιμένεις πάντα στην επόμενη γωνία
Ζεις σαν να έχεις στην τσέπη άλλες δυο ζωές.
Ζεις σαν η αιωνιοτήτα θα περιμένει εσένα.
Και σε περιμένει για το πότε θα ξεκινήσεις να ζεις.
Φορτώνεις τα λεπτά σου με λύπη, με μεταμέλεια, και αγνωμοσύνη.
Που και που ξετρυπώνεις, υψώνεις το κεφάλι σου πάνω απ' την σπηλιά.
Αρπάζεις την ψυχή σου που κρέμεται στην άβησσο.
Γκρινιάζεις για τα προβλήματα, για τα δεινά που σε βρίσκουν.
Λες πως όταν όλα φτιάξουν θα ξεκινήσεις και εσύ να χαίρεσαι.
Μα το ένα κύμα έρχεται μετά απ' το άλλο.
Η ζωή σε προκαλεί να την κερδίσεις.
Ναι δεν είναι εύκολη.
Σου κάνει κόλπα.
Εσύ θα συνεχίσεις να κρύβεσαι στη σπηλιά;
Τρέχει η άτιμη δε σε ρωτά αν είσαι έτοιμος.
Το ξέρω έχεις βρει πολλές δικαιολογίες.
Αλλά αυτή προχωράει.
Θα περιμένεις πάλι το επόμενο τρένο;
Ή θα ανέβεις σ' αυτό παρέα με τις αμφιβολίες σου;
Μπορείς να τις πάρεις μαζί σου αλλά στην επόμενη στάση καλύτερα να τις ελευθερώσεις.
Κρίμα να σου χαλάσουν το ταξίδι.
Πέμπτη 30 Ιουνίου 2016
Zωή που δεν μοιράζεται είναι ζωή κλεμμένη
Τρίτη 28 Ιουνίου 2016
Μην αφήσεις αυτό που σε τρώει να χορτάσει
Δευτέρα 27 Ιουνίου 2016
Μαθαίνοντας ποιοι είμαστε φτάνουμε πιο γρήγορα στον προορισμό μας
Είτε τα αρνητικά, είτε τα θετικά.
Τι γίνεται όμως όταν οι αρνητικές σκέψεις υπερισχύουν;
Τίποτα καλό δεν πρόκειται να συμβεί.
Αν βασιλεύει το σκοτάδι εντός μας ο ήλιος θα προσπαθήσει να βρει μια γρίλια να χωθεί μα δεν θα είναι αρκετή για να φωτίσει το δρόμο μας.
Και πως διώχνουμε το σκοτάδι;
Πρώτα απ' όλα είναι να το πάρουμε απόφαση πως θέλουμε μια καλύτερη ζωή από αυτή που βιώνουμε.
Πως αξίζουμε το καλύτερο.
Πως μπορούμε να το αποκτήσουμε.
Μέτα ξεκινάμε τη δουλειά.
Πρέπει να αναρωτηθούμε τι μας αρέσει να κάνουμε και τι όχι.
Ποιες είναι οι πηγές της απόλαυσης μας και ποιες της δυσαρέσκειας μας.
Π.χ Μια καλή συζήτηση με χαλαρώνει και την απολαμβάνω στο έπακρο.
Τι μας αγχώνει πιο πολύ.
Τι από ότι μας αγχώνει είναι υπαρκτό και τι πλασματικό.
Τι παίρνει βελτίωση και τι δεν αλλάζει.
Π.χ Με αγχώνει η σκέψη ότι θα κάνω κάποιο λάθος.
Τι μας εμποδίζει να προχωρήσουμε και τι μπορούμε να κάνουμε γι' αυτό.
Σε όλο αυτό το ταξίδι της ενδοσκόπησης δεν πρέπει να είμαστε μόνοι.
Οικογένεια, φίλοι, σύντροφος είναι εκεί για εμάς.
Μπορούμε να μάθουμε από αυτούς.
Αλλά και να προβληματιστούμε παρέα, να μοιραστούμε αλλά και να περάσουμε όμορφα.
Και οι στιγμές μοναξιάς κάνουν καλό επίσης.
Ακούγοντας την αγαπημένη μας μουσική.
Διαβάζοντας ένα βιβλίο.
Μαγειρεύοντας.
Κάνοντας ένα περίπατο στη γειτονιά μας.
Γράφοντας τις σκέψεις μας κάνοντας την αποτίμηση της ημέρας.
Ναι είναι ωραίο να μπορείς να απολαμβάνεις την παρέα του ίδιου σου του εαυτού.
Και απαραίτητο γιατί αυτός θα είναι ο παντοτινός μας σύντροφος.
Πρέπει να τον ακούμε, να τον φροντίζουμε και που και που να τον κακομαθαίνουμε.
Αυτά είναι τα εφόδια μας στο βαλιτσάκι μας.
Με αυτά πορευόμαστε και συνεχίζουμε το ταξίδι μας.