Τα γυρίσματα του χρόνου τριγυρνάμε γύρω από την φωτιά,
χορεύουν μέχρι να ανατείλει ο ήλιος..δεν υπάρχουν κρίματα που να μην έχουν γίνει
καπνός μέσα στις φλόγες..δεν υπάρχουν δάκρυα που να μην έχουν τα πύρινα κύματα
φουντώσει.
Μέρες που πήγαν χαμένες ξαπλωμένες σε ένα ρολόι που οι
δείκτες ήταν κολλημένοι και ο ύπνος τις έτρεφε εκεί, τις κρατούσε στο ίδιο
σημείο.
Στο σημείο μηδέν.
Εκεί που αρχίζουν όλα.
Εκεί που τελειώνουν όλα.
Εκεί που τίποτα δεν γεννιέται και το έδαφος άνυδρο.
Ήλιοι που ξετρυπώνουν από το πουθενά και στο χάος κάνανε
βουτιά.
Όλα αυτά γκρίζα σύννεφα πάνω από τον ουρανό σου…γκρίζα
σύννεφα που θα σπάσουν και θα ξεπλύνουν κάθε μαύρο σημείο της καρδιάς.
Και οι στάχτες ενθύμιο των περασμένων ημερών.
Αυτών των γεμάτων με τα αν και τα πρέπει. Με τις κούφιες
ελπίδες και τα ψεύτικα όνειρα.
Τα όνειρα άλλων. Τα όνειρα του παρελθόντος..του μέλλοντος μα
το παρόν διαγραμμένο στον παραλήπτη τους. Γράμματα που πλανιόντουσαν δίχως
προορισμό.
Μπόρες της φωτιάς. Μπόρες από αλλού φερμένες. Από αυτό το
πουθενά που ξεπηδά ο ήλιος. Ήλιος και βροχή θα γίνουν ένα. Και εσύ ένα γκρίζο
αστέρι θα πετάξει από πάνω του τα πέπλα και το φως θα ξεχυθεί μέχρι τον πιο
μακρινό πλανήτη.