Η ζωή ένα ατελείωτο ταξίδι

Ίσως αυτό που υπάρχει στην ψυχή μου να τα βλέπει όλα αληθινά.

Να τα βλέπει όλα καθάρια δίχως  μεταμορφώσεις.

Δίχως αλλαγές που γίνονται για να χωρέσει κάπου.

Η ψυχή μου ψάχνει κάπου να χωρέσει μα το ξέρει πως πουθενά δεν υπάρχει χώρος για εκείνη.

Είναι αεικίνητη πετάει από λεπτό σε λεπτό σε άλλο κλαδί.

Είναι άγρια και δεν ησυχάζει μα αποζητάει την γαλήνη.

Να γίνει βάρκα δεμένη στο λιμάνι.

Να χορεύει πότε στους ρυθμούς των κυμάτων και πότε να στέκεται εκεί ήσυχη και ακέραια.

Μα πώς να δέσει στο λιμάνι αφού διψάει για ταξίδια θέλει να φεύγει για προορισμούς που και η ίδια δε γνωρίζει.

Θέλει να φεύγει απλά να φεύγει.

Να γυρνάει για λίγο στο λιμάνι μα μόνο για λίγο.

Για να ετοιμάσει το επόμενο ταξίδι.

Τις ζηλεύει όμως αυτές τις βαρκούλες που δεν ζητάνε τίποτα άλλο, στέκουν κοντά στη στεριά μα θωρούν το πέλαγος καθημερινά και ζουν μέσα σ’ αυτό για μια ζωή.

Άλλο ένα ταξίδι και ύστερα θα αράξω λέει.

Άλλο ένα ταξίδι, και άλλο ένα και άλλο ένα.

Μα το ένα διαδέχεται το άλλο.

Αυτή η μαγεία να πουλάς τη σιγουριά σου.

Να απαρνείσαι τη βολή σου.

Γιατί ξέρεις πως είναι πολλά αυτά ακόμα που θέλεις να μάθεις.

Που θέλεις να ζήσεις.

Και αν όχι τώρα τότε πότε.

Τώρα ο καιρός είναι ευνοϊκός.

Και ακόμα και αν δεν είναι τώρα δεν φοβάται τα κύματα.

Καταλληλότερη στιγμή για ταξίδια από το παρόν ποτέ  δεν θα υπάρξει.