Επέστρεψε σε μέρη ανθισμένα…
Εκεί που βρήκε στάχτες άναψε φωτιές.
Σε μαυρισμένα χώματα έριξε όλα τα χρώματα.
Έριξε σπόρους και τους
πότιζε νυχθημερόν.
Βρήκε τη ζωή εκεί που βασίλευε ο θάνατος.
Είχε μια σπίθα πίστης μέσα του που έδινε μορφή σε ότι
άμορφο.
Τα φαντάστηκε όλα και τα έχτιζε δίχως σταματημό.
Ταξίδεψε πολύ μέσα του, σήκωσε κάτω από πέτρες να βρει ότι είχε
χαθεί.
Έψαξε, έψαξε πολύ και ακούραστα έβρισκε μικρούς πολύτιμους
λίθους.
Τους κρατούσε σφιχτά μέσα στη χούφτα του όταν πιάσει ο αέρας
να μην τους αρπάξει.
Δε πειράζει που πέρασαν χρόνια.
Χρόνια άκαρπα δίχως ελπίδα.
Δίχως φως και καρτερία.
Χρόνια υπνωτισμένα.
Υπνωτισμένος και αυτός προχωρούσε μπροστά μα κάτι βαρύ μέσα
του τον τραβούσε πίσω.
Δε σταματούσε όμως, πότε με ένα βήμα μικρό, πότε με ένα βήμα
μεγάλυτερο.
Επέστρεψε σε μέρη πολύχρωμα.
Δεν τσιγκουνεύτηκε το γέλιο, την ευγένεια, την υπομονή.
Ήθελε πολλά να βρει και τα βρήκε όλα μια μέρα ακουμπισμένος
σε ένα βράχο στην ακροθαλασσιά κουρασμένος και λησμονημένος από το Θεό θυμήθηκε
πως είναι η αγάπη.
Να δίνεις το καλό δίχως να περιμένεις.
Να χαμογελάς και ας μη σου χαμογελούν.
Να απλώνεις το χέρι δίχως να δίνουν το δικό τους.
Θυμήθηκε την αγάπη και επέστρεψε σε μέρη ανθισμένα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου